Επανέρχομαι σε ένα θέμα το οποίο θεωρώ σοβαρό. Κάθε χρόνο, στις Εθνικές μας εορτές, με μεγάλη συγκίνηση και αίσθημα υπέρτατης υποχρέωσης, ανεβάζω τη Γαλανόλευκη στη βεράντα μου, και ριγώ και δακρύζω.
-Ριγώ και δακρύζω γιατί κάποτε χαιρέτησα τον Πατέρα μου όταν έφευγε για το μέτωπο το 1940 να πολεμήσει τους Ιταλούς στα βουνά της Ηπείρου μας τον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο.
-Ριγώ και δακρύζω γιατί το 1944 με συνέλαβαν οι Γερμανοί.
-Ριγώ και δακρύζω γιατί στην απελευθέρωση ξεχύθηκα στους δρόμους με χιλιάδες άλλα Ελληνόπουλα και φωνάζαμε όλοι μαζί «Ζήτω η Λευτεριά!» με τις αυτοσχέδιες Γαλανόλευκες που κυμάτιζαν στο τρέξιμο των φτερωτών νεανικών μας ποδιών και ριγώ και δακρύζω όταν στο νου μού έρχονται οι κατασκότεινες νύχτες που δεν τολμούσαμε να βγούμε απ' τα σπίτια μας.
Τα παγωμένα σπίτια μας που στην κατοχή γύρευαν λίγη θέρμη που την βγάζανε τα κάρβουνα με το ζόρι πριν γίνουν χόβολη!
Γι' αυτούς τους λόγους δακρύζω και ριγώ όταν ξετυλίγω τη Γαλανόλευκη κι' ο νους μου πετάει να βρει εκείνο το παρελθόν που σφράγισε μέσα στην καρδιά μου για πάντα, το αίσθημα του μεγαλείου του να είμαι Έλληνας.
Και σήμερα στα ογδόντα οκτώ μου χρόνια μένω άφωνος και με την απορία μπροστά στην απαξίωση των εκατομμυρίων Ελλήνων συμπατριωτών μου που ζουν σ' αυτόν τον ευλογημένο τόπο της χαρισματικής μας γης, που φοβάμαι ότι αντιμετωπίζουν τη Γαλανόλευκη σαν ένα αντικείμενο καταδικασμένο να μένει άφαντο και ξεχασμένο σε κάποιο χρονοντούλαπο της πολύ αδύνατης μνήμης μας ! Συγχώρα με Θεέ μου αν σφάλλω.
Και για να εκφρασθώ λιγότερο συναισθηματικά:
-Ντροπή σας συμπατριώτες μου όσοι αισθάνεστε ότι η ανάρτηση της Γαλανόλευκης παραμένει στη συνείδησή σας ένας «μπελάς».
-Ντροπή σας δυο φορές, εάν αισθάνεστε ότι είσθε Έλληνες μόνον και μόνο γιατί το γράφει η ταυτότητα σας. Εάν όντως έτσι νοιώθετε νομίζω πως προδίδετε – ελπίζω ακούσια – τα ιδανικά και τους αγώνες αυτής της μεγαλειώδους μικρή μας Πατρίδας που παλεύει και στέκεται περήφανη και ολόρθη μπροστά στα αρπακτικά και τα όρνια που άδικα παλεύουν να την ξεσκίσουν.
Βέβαια, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε για να εξασφαλίσουμε έστω και μια απλή επιβίωση, υπάρχουν και αυτοί που χάσανε το θάρρος τους και το κουράγιο να σκεφθούν την ύψωση της Γαλανόλευκης.
Άλλοι, δεν έτυχαν σε κρίσιμες καμπές του Έθνους και άλλοι πάλι δεν υπήρξαν τυχεροί να ακούσουν τίποτε από τούς γονιούς των περί του μεγαλείου του να λατρεύεις την Πατρίδα σου.
Για άλλους έπρεπε να τύχει το θλιβερό περιστατικό των δύο νέων που φυλάγανε τα σύνορά μας για να ξυπνήσουν και γι' αυτούς τα πατριωτικά τους αισθήματα έστω και όψιμα. Κρίμα όμως. Κατρακυλάμε και δεν το συνειδητοποιούμε δυστυχώς.
Έτσι απλά για παράδειγμα, να σας πληροφορήσω πως πρόσφατα και μέσα στην προσπάθεια να ευαισθητοποιήσω μεταξύ πολλών άλλων, και την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, για την ύπαρξη του ερειπίου της οικίας-μνημείο του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά στην Κηφισιά ήλθα σε ηλεκτρονική επαφή μαζί τους αναμένοντας πιθανώς κάποια απάντηση η επαφή με τον οιονδήποτε αρμόδιο για να περιγράψω την κατάσταση.
Δυστυχώς δεν έλαβα καμία απάντηση. Απάντηση δεν έλαβα επίσης και από άλλους που εμφανίζονται συχνά στα ΜΜΕ και ομολογώ ότι παραμένω ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από την έστω και ακούσια σιωπή τους. Ίσως αυτές οι περιπτώσεις ήταν κακές συμπτώσεις. Τι να πω;
Είναι τώρα ευκαιρία να παρατηρήσω ότι μέχρι σήμερα και από ότι εγώ έχω υπόψη μου, κανένα Δημόσιο πρόσωπο περί την περιοχή του Δήμου Κηφισιάς, δεν έκανε ποτέ την προσπάθεια να εγείρουν το θέμα της Σημαίας μας προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν τους πολίτες περί την μεγίστη σημασία που κατά την άποψη μου έχει η ύψωση της Γαλανόλευκης τις ημέρες των επετείων μας.
Μια κίνηση που δεν θα έπρεπε νομίζω να υπενθυμίζεται από κάποιο γραπτό κάποιου οποιουδήποτε, που δεν αντέχει να μη το γράφει δημόσια.
Πιστεύω πως εάν η Τοπική Αυτοδιοίκηση ανελάμβανε μια τέτοια πρωτοβουλία να ξεσηκώσει το λαό σε γενικό σημαιοστολισμό τα πράγματα θα άλλαζαν ως εκ θαύματος.
Είναι προφανές ότι ο σημαιοστολισμός των Δημοσίων Υπηρεσιών, τα Δημαρχεία, Αστυνομικά Τμήματα κ.λ.π., καθώς και οι χώροι των παρελάσεων μόλις ελάχιστα η καθόλου για να εκφράσουν το συναίσθημα του κόσμου.
Αυτοί οι στολισμοί ασφαλώς είναι επιβεβλημένοι αλλά δεν είναι η ουσία αυτή. Η ουσία θα έπρεπε να πηγάζει από το λαϊκό συναίσθημα και να ξεχειλίζει στους δρόμους της πόλης και όχι ο περαστικός διαβάτης να καμαρώνει τα παράθυρα και τα μπαλκόνια – εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις – άδεια από Γαλανόλευκη που να σκίζεται η καρδιά του περαστικού.
Γιατί όμως καταντήσαμε έτσι; Γιατί, το 1940 ενώ ξεχυθήκαμε όλοι μαζί στο θαύμα το Ελληνοϊταλικού πολέμου σήμερα καταντήσαμε μόνο στο «Αμύνεσθαι περί…..πάρτης!» και στο κατάντημα της «Αρπαχτής;» που και τα δύο κοντεύουν να γίνουν η νέα μας Εθνική Φιλοδοξία;
Γιατί ξεχάσαμε τα θαύματα που πετύχαμε κάποτε που ζήσαμε με μιας δραχμής μαύρες σταφίδες και πολεμήσαμε κουβαλώντας στα φτωχά μας σακίδια ψευτοκασέρι με παξιμάδι;
Ευκαιρία λοιπόν να ρίξουμε τη ματιά μας λίγο πιο πέρα σε χώρες που φαίνεται να δείχνουν πως τιμούν τη σημαία τους μέρα-νύχτα βάφοντας τη χώρα τους με τα Εθνικά τους χρώματα πέρα για πέρα.
Είναι άραγε τόσο δύσκολο να το κάνουμε και εμείς από τη στιγμή που μέσα μας σίγουρα η φλόγα καίει πολύ πιο δυνατά, φθάνει να το συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως;
Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί η προσωπικότητα που επί τέλους θα ασχοληθεί με το θέμα και θα αντιληφθεί πως η έπαρση της Γαλανόλευκης δεν είναι μια ακόμη……λεπτομέρεια στον ρου της ζωής μας και του Έθνους μας.
Άντε λοιπόν γιατί ο καιρός περνάει και το νερό όλο και μπάζει.
Το μήνυμα απευθύνεται σ' αυτούς που θα αποφασίσουν, και τότε αυτοί που ξέχασαν φέτος και πάλι να απλώσουν τη Γαλανόλευκη, θα την ξαναθυμηθούν ξυπνώντας από το λήθαργο που χρόνια τώρα τους κατατρύχει.
Αυτά, για την 28 Οκτωβρίου 2018 που δεν αργεί……
Υ.Γ. Δεν κατεβάζω τη σημαία αν δεν γυρίσουν οι αξιωματικοί μας!! ΕΥΓΕ στην αναγνώστρια μας!……
{jcomments on}
