Με τη βροχή να αποσπά τις σκέψεις μου από την αβεβαιότητα των ημερών, ελέω της φονικής πανδημίας, αισθάνομαι ότι η κοινωνική απομόνωση και η κοινωνική αποστασιοποίηση που χαρακτηρίζει αυτή την χρονική περίοδο τις ζωές μας, αναδεικνύεται σε μείζονα πρόταση και κανόνα ζωής της εποχής μας.
Εποχή που τίθεται υπό αίρεση το κοσμοείδωλο, οι προτεραιότητες και η αντίληψή μας για τις κυρίαρχες αξίες της ζωής. Μια περίοδο που εγείρονται ερωτήματα, αμφιβολίες και προβληματισμοί, που επιτάσσει άμεσα τον επαναπροσδιορισμό της οπτικής μας γωνίας.
Κοιτώντας λοιπόν με μια διεισδυτική ματιά στον πυρήνα των τραυματικών γεγονότων, που εκτυλίσσονται μεσούσης της πανδημίας, σκέφτομαι ότι ζούμε σε μια εποχή που εισάγει νέα εργαλεία, άλλα ήθη και διαφορετικές έννοιες στη ζωή μας.
Βιώνουμε μια νέα κανονικότητα που βρίθει από διλήμματα, αόρατες απειλές και πρωτόγνωρες αλλαγές, που έχουν, μεταξύ των άλλων συνεπειών, πολλαπλές και ισχυρές επιπτώσεις στη ζωή μας…
Διανύουμε μια χρονική συγκυρία, η οποία καθορίζεται από πρωτόγνωρες συνθήκες έκτακτης ανάγκης, που δοκιμάζει καθημερινά τις αντοχές μας. Συνθήκες που απειλούν να εξανεμίσουν το κεφάλαιο της ψυχικής μας υγείας.
Μια εποχή που απαιτεί αλλαγή της συνολικής συμπεριφοράς μας, που δοκιμάζει την κοινωνική μας ευαισθησία, οριοθετεί τη συνείδηση και προσδιορίζει την ατομική και συλλογική ευθύνη των πολιτών. Μια περίοδο που τη χαρακτηρίζουν τεκτονικές αλλαγές που διαπερνούν όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Μια χρονική συγκυρία που κατατείνει στον ψηφιακό μετασχηματισμό της κοινωνίας και μας εισάγει αβίαστα στη νέα κανονικότητα. Που δημιουργεί νέα πρότυπα και νέους κανόνες συμπεριφοράς στο επίπεδο της οργάνωσης της κοινωνικής μας ζωής, της καταναλωτικής μας συμπεριφοράς κι όχι μόνο.
Μια εποχή που επιφέρει πολλαπλές μεταβολές στην τρισυπόστατη λειτουργική αναφορά μας, αφού ως γνωστό είμαστε ταυτόχρονα άτομα, άνθρωποι και πολίτες κι έτσι διαλαμβάνουν την παρουσία μας το Σύνταγμα και οι νόμοι της χώρας…
Η πανδημία, όπως άλλωστε κάθε κρίση, γίνεται σχολείο για μια ολόκληρη κοινωνία. Μια νέα γενιά πολιτών μεγαλώνει, διαπαιδαγωγείται και διαμορφώνει τη συνείδησή της με βάση τους κώδικες της νέας εποχής. Όχι ασφαλώς τις επαναλαμβανόμενες και λίαν ενοχλητικές αντικρουόμενες παρατηρήσεις τινών πολιτικών και των ειδικών επιστημόνων.
Η αλληλεγγύη, ο εθελοντισμός και η εν-συναίσθηση αποκτούν καθημερινά άλλα χαρακτηριστικά, γίνονται στήριγμα ζωής και έμπνευση στον αγώνα της επιβίωσης των πολιτών από το φονικό ιό. Σε κάθε περίπτωση, κατισχύουν των φθηνών συναισθημάτων από τα οποία μέχρι πρότινος κατακλύζονταν η καθημερινότητά μας.
Το πρόβλημα υγείας κι όχι μόνο του άλλου, αυτό το μέγιστο αγαθό που ισοδυναμεί με τη ζωή, ευαισθητοποιεί τον καθένα μας. Συγκεντρώνει τον σεβασμό, την προσοχή, την αγάπη και την κατανόησή μας, όχι τον οίκτο, την αδιαφορία και τον κυνισμό της συμπεριφοράς μας…
Μπορεί λοιπόν η εποχή της πανδημίας να σκορπά θλίψη στις ψυχές των μελών της κοινωνίας, να διαγράφει σταθερά την ανησυχία στα πρόσωπα των πολιτών. Μπορεί, τέλος, να μη γευτούμε τη χαρά και το χρώμα των εορτών με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο ήτοι την ανταλλαγή εγκάρδιων συναισθημάτων και ευχών μέσω της αλληλεπίδρασης και της φυσικής παρουσίας στις εκκλησίες και στις πλατείες μας.
Είναι, όμως, βέβαιο ότι, θα ηχήσουν πάλι χαρούμενα οι καμπάνες στις καρδιές μας. Τα λαμπιόνια των εορτών που κοσμούν τις βιτρίνες των εμπορικών καταστημάτων, των πλατειών και των έρημων δρόμων της χώρας, θα φωτίσουν πάλι τις ψυχές μας και θα δώσουν χρώμα στις κρύες νύχτες της πανδημίας. Θα αναγεννήσουν την ελπίδα και την πίστη μας για τη ζωή.
Αρκεί να μη χάσουμε το χαμόγελο, την αισιοδοξία, τη συνείδηση και την αξιοπρέπειά μας…
