Ο Γιώργος Μεσσάλας, είναι από τους φωτισμένους λειτουργούς του επαγγέλματος του ηθοποιού και του σκηνοθέτη με ποιοτικές παραστάσεις στην καριέρα του μέχρι πρόσφατα και με άπειρο σεβασμό στους θεατές του.
Για πολλά έχουμε να θαυμάζουμε τον Γιώργο Μεσσάλα, και πρώτα – πρώτα σαν Άνθρωπο, αλλά θα προτιμούσα ο ίδιος να μας μιλήσει για την πορεία του.
-Κύριε Μεσσάλα, στην παρουσίαση του βιβλίου «Τα Καφενεία της Ελλάδας», αναφέρατε για πρώτη φορά ότι ο πατέρας σας είχε καφενείο, κι ότι εργαστήκατε εκεί. Μιλήστε μας λίγο γι αυτό, για τα παιδικά σας χρόνια, και πως ακολουθήσατε αυτή την τέχνη;
«Τα παιδικά μας χρόνια ήταν δύσκολα, μετά τον πόλεμο και την κατοχή. Η μάνα μας, η αγία Θωμαΐς, όπως την αποκαλούσαν , έτρεχε νύχτα μέρα για τα παιδιά της μαζί με τον πατέρα μου που δούλευε σκληρά. Φτωχοί, νέοι κι ερωτευμένοι, ήρθαν στην Αθήνα από ένα μικρό χωριό της Λαμίας, την Ομβριακή, κι έφτιαξαν μια στέρεη οικογένεια, ξεκινώντας από την Ιερά Οδό, συμβολικό το όνομα, όπως πιστεύω εγώ.
Εκεί ο πατέρας μου άνοιξε κρεοπωλείο και η αλήθεια είναι ότι μας έφερνε τα καλύτερα . Δύσκολες εποχές να τρως και μάλιστα κρέας! Αργότερα το κρεοπωλείο έγινε καφενείο . Εκεί, τελειώνοντας το δημοτικό, βοηθούσα κι εγώ. Οι δυο μεγαλύτερες αδελφές μου δούλευαν σε εργοστάσιο και φρόντιζαν το σπίτι.
Η Αρετή και η Τασούλα είναι σπουδαία πλάσματα και το φαγητό τους εξαιρετικό. Μάθανε από τη μάνα μας. Η Τασούλα – ο Θεός να την έχει καλά – συνεχίζει και μας φροντίζει. Η Αρετή μας, από λάθος των γιατρών, είναι καθηλωμένη…..
Στο καφενείο, έβλεπα και άκουγα όσα δεν μπορεί να φανταστεί ένα δωδεκάχρονο, αλλά έπρεπε να βοηθήσω, αφού στην οικογένεια προστέθηκαν άλλα δυο αδέλφια. Η Κατερίνα κι ο Μιχάλης.
Δυστυχώς μπροστά στα μάτια εμένα και της Τασούλας, η μικρή μας Κατερίνα ξέφυγε της προσοχή μας και ένα λεωφορείο τη χτύπησε θανατηφόρα.
Με την αδελφή μου την Τασούλα είχαμε και έχουμε πολύ μεγάλο δέσιμο . Μικρό με έπαιρνε και πηγαίναμε στο Εθνικό Θέατρο. Από τον δεύτερο εξώστη παρακολουθούσαμε σπουδαίες παραστάσεις με κορυφαίους ηθοποιούς.
Τα μετέπειτα χρόνια, δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα άλλο από το θέατρο. Τελειώνοντας το νυχτερινό γυμνάσιο, γιατί πρωί δούλευα, πήγα στη δραματική σχολή και από το πρώτο έτος χώθηκα μέσα στα σπλάχνα του θεάτρου.
Συνάντησα μοναδικά μεγάλους ανθρώπους όπως Αλέξης Σολομός, Μάνος Χατζηδάκις, Νίκος Γκάτσος, Βάσω Μανωλίδου, Γιάννης Τσαρούχης και άλλους, καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου όμως έπαιξε ο Αλέξης Μινωτής.»
-Από το 1973 που ιδρύσατε το Μοντέρνο Θέατρο παίξατε και σκηνοθετήσατε πολλές αξιόλογες παραστάσεις. Μετά το 1992 αποκτήσατε τη δική σας στέγη στην Αλκυονίδα πάλι με ένα θαυμάσιο ρεπερτόριο…..
«Το Μοντέρνο Θέατρο ιδρύθηκε το 1973, που κυβερνούσε η χούντα . Το πρώτο έργο μας στο θέατρο ΜΙΝΩΑ, ήταν μία αντιμιλιταριστική σάτιρα του Ουέσκερ, τα ΠΑΤΑΤΑΚΙΑ. Η επιτροπή λογοκρισίας ευτυχώς δεν κατάλαβε τίποτα αλλά μας είχε απαγορεύσει να συζητάμε με τους θεατές που τότε ήταν πολλοί φοιτητές ,από απέναντι από την ΑΣΣΟΕ.
Πριν, είχα συναντηθεί με τον Αλέξη Σολομό και έπαιξα στο Προσκήνιο αλλά και σε άλλους θιάσους. Ο Αλέξης Μινωτής, που μετά τη μεταπολίτευση ανέλαβε Γενικός Διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο, με πήρε βοηθό του.
Μετά τον διωγμό μας το 1981 από το Εθνικό , το Μοντέρνο Θέατρο ξεκινά μια δεύτερη περίοδο , δίνοντας παραστάσεις στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο και σε όλα τα Ελληνικά φεστιβάλ.
Στην Αλκυονίδα, όπου για 20 ολόκληρα χρόνια παρουσιάσαμε έργα μεγάλου ρεπερτορίου και στις τρεις σκηνές – κεντρική, νεανική και παιδική -, διαμορφώσαμε ένα κοινό που παρακολουθούσε από παιδί, ελπίζουμε, καλό θέατρο, συνέχιζε ως φοιτητής αλλά και αργότερα μεγαλώνοντας. Η Αλκυονίδα ήταν ένας χώρος τέχνης. Το λένε οι θεατές και οι ειδικοί. Δεν το λέμε εμείς.»
-Παγκόσμιο ρεκόρ παραστάσεων για το Ημερολόγιο ενός Τρελού;
«Το Ημερολόγιο Ενός Τρελού του Γκόγκολ, ύστερα από δώδεκα χρόνια , μ’ έχει σημαδέψει τόσο, που πολλές φορές τα ξεσπάσματά μου θυμίζουν τον ήρωα του. Και για την εποχή που βιώνουμε, το ξέσπασμα είναι λύτρωση.
Το Ημερολόγιο Ενός Τρελού το παρουσιάσαμε το περασμένο καλοκαίρι, στο διεθνές φεστιβάλ θεάτρου ΒΙΝΤΛΟΥΝΙΑ στο Κίεβο της Ουκρανίας. Η επιτυχία ήταν του Ελληνικού θεάτρου και όχι του Μοντέρνου Θεάτρου.
Όρθιοι οι θεατές μας αποθέωναν. Φύγαμε ενθουσιασμένοι απ’ τη χώρα, τους ανθρώπους και τον πολιτισμό τους. Και θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον πρέσβη της φίλης χώρας Ουκρανίας κύριο Βλαντιμίρ Σκουρώφ.»
-Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο ηθοποιό; Ποια αρετή πρέπει να έχει;
«Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές γιατί θέλω όσο ζω να μαθαίνω και να συμβουλεύομαι . Αλλά αν πιστεύει ότι αξίζει να προχωρά, αργά αλλά σταθερά, δείχνοντας σε όλους το πάθος του για το θέατρο και θα δικαιωθεί».
-Είστε πολλά ευτυχισμένα χρόνια και στο θέατρο με τη γυναίκα σας την ταλαντούχο ηθοποιό Ντένη Θεμελή. Ποιο το μυστικό μιας επιτυχημένης συμβίωσης;
«Σ’ ένα ζευγάρι πρέπει να γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις, διαφορετικά δεν νοείται συμβίωση. Η Ντένη Θεμελή είναι άξια και στάθηκε επάξια και στους μεγάλους ρόλους αλλά και σαν γυναίκα και σαν μάνα.
Σήμερα, όπως όλοι , ζούμε πολύ δύσκολα, αλλά κάνουμε το σταυρό μας και ευχαριστούμε το Θεό που έχουμε υγεία, το παιδί μας, τον Αλέξη, την Τασούλα μας αλλά και όλους τους συγγενείς και φίλους που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε.»
-Και το καμάρι σας, ο υψηλότατος – στην κυριολεξία – Αλέξης σας πως και δεν ακολούθησε το δρόμο των γονιών του;
«Ο Αλέξης έχει διαμορφώσει μ’ ένα φίλο του τον δικό του επαγγελματικό χώρο για τατουάζ στη Κηφισιά, αλλά παράλληλα, σπουδάζει ψυχολογία και μαθηματικά. Πιστεύω ότι αν ήθελε να ασχοληθεί με το θέατρο θα γινόταν σπουδαίος σκηνοθέτης.»
-Τι θα είχατε να πείτε στους πολιτικούς μας;
«Να λένε την αλήθεια, γιατί δεν αντέχουμε άλλο. Πιστεύω ότι ο Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε καπετάνιος σ’ ένα καράβι που βούλιαζε και προσπαθεί να το φέρει στα ίσια. Αν το κατορθώσει, θα είναι ένας σύγχρονος Φιλοκτήτης , δεν θα το έχει ρίξει σε ξέρα και θα σωθούμε.»
-Πρόταση για τηλεόραση θα δεχόσαστε;
«Με ενδιαφέρει κάθε μορφή τέχνης. Όταν υπάρχει και καλό σενάριο… ναι, είμαι παρών και περιμένω.»
-Το κοινό σας λάτρευε, είχατε ιδιαίτερη επαφή. Κατεβαίνατε στην πλατεία μετά το τέλος της παράστασης και συζητούσατε μαζί του. Σας λείπει αυτό;
«Το κοινό που με αγάπησε το συναντώ στην καθημερινότητά μου και η αγάπη που μου δίνει είναι τόσο ουσιαστική που δεν νιώθω ότι είμαι εκτός. Γιατί είναι συγκλονιστικά υπέροχο να σε σταματάει στο δρόμο ένας άγνωστός και να σου φέρεται σαν γνωστός σου.»
-Μια ευχή σας για το μέλλον;
«Η ευχή, όχι μόνο η δική μου, αλλά και όλων των Ελλήνων είναι να μπορέσουμε να σταθούμε όρθιοι γιατί φτάνουν πια οι αυτοκτονίες, φτάνουν οι φυλακές που έχουν γεμίσει ανθρώπους, φτάνει πια. Όλοι οι Έλληνες μια κραυγή: ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΑΣ ΑΚΟΥΣ; Καλή χρονιά και υγεία για ΟΛΟΥΣ.»
-Σας ευχαριστώ, Καλές γιορτές.
