Μια πολύ αξιόλογη παράσταση ανέβηκε στο «Studio Μαυρομιχάλη».
«Ο Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ, που σκηνοθετεί ο Ρεθυμνιώτης Κωστής Καπελώνης, πτυχιούχος του Mαθηματικού Τμήματος της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Παν/μίου Aθηνών, απόφοιτος της Σχολής Θεάτρου Τέχνης- Κουν, με συμμετοχές ως ηθοποιός κυρίως στο θέατρο και ως σκηνοθέτης.
Κωστής Καπελώνης.
ίναι συγγραφέας, φωτογράφος, καθηγητής, κι εταίρος της Eλληνικής Eταιρείας Θεάτρου «Θέατρο Tέχνης».
Στο έργο πρωταγωνιστεί μεταξύ άλλων ο Νίκος Παπαδόπουλος, απόφοιτος της Επαγγελματικής Σχολής Θεάτρου Αθηνών επίσης με πολλές συμμετοχές, ενώ διδάσκει στο Θεατρικό Εργαστήρι «ΕΝ ΑΡΧΗ». Λατρεία του οι δυο κορούλες του.
Νίκος Παπαδόπουλος.
Τους φιλοξενούμε……για να τους γνωρίσουμε.
-Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο;
Κ.Κ.: «Μάλλον ήταν μια ιδέα από τα δεκατέσσερά μου, αλλά έγινε πιο συγκεκριμένη όταν, ως πρωτοετής στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, πήγα στο τότε Θεατρικό Τμήμα.
Σαν φοιτητής έπαιξα και σκηνοθέτησα και μετά τη στρατιωτική θητεία αποφάσισα να πάω στο Θέατρο Τέχνης, όπου έμεινα……
Ν.Π.: «Αφορμή ήταν οι ερμηνείες του Μάνου Κατράκη στο έργο του Νικηφόρου Β ρ ε τ τ ά κ ο υ ''Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη'' το 1981 και αργότερα στο ''Ντα''.
Η παρουσία του ήταν καταλύτης για μένα. Αυτό που έβλεπα ήταν μοναδικό και αρκετό για να σπουδάσω την τέχνη της υποκριτικής και να μυηθώ στα μονοπάτια που οδηγούν σε τόσο ''ακριβά'' συναισθήματα.»
-Σας αντάμειψε η δουλειά σας με όσα ονειρευτήκατε;
Κ.Κ.: «Αισθάνομαι μια ευτυχή ικανοποίηση, γιατί δεν πρόλαβα να ονειρευτώ. Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν σε παράσταση στο Ηρώδειο.
Την πρώτη μου χρονιά στη Δραματική Σχολή συμμετείχα σε τρεις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο και σε μια μεγάλη περιοδεία στο εξωτερικό. Έγινα σκηνοθέτης, γιατί μου ανατέθηκε από το Θέατρο Τέχνης, νωρίτερα από ότι περίμενα.
Πέρασα από μαθητής σε δάσκαλο, αφού μόλις τέλειωσα με πήρε ο Γιώργος Λαζάνης βοηθό του στη Σχολή. Στα πέντε χρόνια εκτός Θεάτρου Τέχνης, έγινα διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, ένα χρόνο στο ΚΘΒΕ και δημιούργησα το θίασο «Θ» με τον Νίκο Αλεξίου και ανέβασα δυο σημαντικές παραστάσεις. Μετά πάλι στο Θέατρο Τέχνης, με μεγαλύτερη εμπλοκή και στα διοικητικά του.»
Ν.Π.: « Ποτέ τα κίνητρά μου και οι φιλοδοξίες μου δεν είχαν υλικούς στόχους αν και στάθηκα και τυχερός. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή ήταν ότι συνεργάστηκα με σπουδαίους συναδέλφους που έγιναν δάσκαλοι,φίλοι και συνταξιδέψαμε στη σκηνή με ρόλους που είχα ονειρευτεί .»
-Ποιο το πιο αγαπημένο σας έργο σαν σκηνοθέτης, ρόλος σαν ηθοποιός;
Κ.Κ.: «Το πιο αγαπημένο, συνήθως, είναι το τελευταίο, γιατί είναι πιο κοντά στις αναμνήσεις κι επειδή πάντα αγαπώ τα έργα τον καιρό που ασχολούμαι μ’ αυτά. Τώρα είναι «Ο Βυσσινόκηπος» , που τυχαίνει να είναι και ένα από τα σημαντικότερα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, επομένως, διπλά αγαπημένο.
Ως ηθοποιός ξεχωρίζω δύο ρόλους, ένα πολύ μεγάλο κι έναν πολύ μικρό, τον Ζαν στη “Δεσποινίδα Τζούλια” του Στρίντμπεργκ και τον αμίλητο μπάτλερ στο “Δείπνο” της Μ. Μπουφίνι.»
Ν.Π.: «Στον ''Γυάλινο κόσμο'' του Τένεσυ Ουίλλιαμς»
-Αλλάζει τον χαρακτήρα η υποκριτική; Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο;
Κ.Κ.: «Η Τέχνη, γενικά, έχει αυτό το σκοπό: να κάνει καλύτερους τους ανθρώπους. Για να γίνεις καλύτερος όμως απαιτούνται και άλλες ιδιότητες, συλλογικής και κοινωνικής ευαισθησίας.»
Ν.Π.: «Ο χαρακτήρας διαμορφώνεται μέσα από την οικογένεια και το σχολείο.Το θέατρο και η υποκριτική τέχνη,αλλά και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα λάβουν χώρα, θα συμβάλλουν για να βελτιώσεις και να αναδείξεις τις ευαισθησίες και το ήθος σου.»
-Μιλήστε μας για το έργο που σκηνοθετείτε.
Κ.Κ.: « Ο Τσέχωφ θεωρείται από τους κορυφαίους όλων των εποχών, έχοντας γράψει μόλις τέσσερα θεατρικά αριστουργήματα μεγάλης διάρκειας! «Ο Βυσσινόκηπος» είναι το τελευταίο του, δηλαδή είχε, όταν το έγραφε, τη μεγαλύτερη εμπειρία.
Είναι ένα πολυσύνθετο έργο για την ανθρώπινη περιπέτεια, μια εξαίρετη εικόνα της παρακμής και της εμφάνισης του καινούργιου, που έρχεται να παρασύρει, να ισοπεδώσει, αλλά και να δημιουργήσει.»
-Η κρίση σηκώνει πιο σοβαρά έργα; Έρχεται το κοινό;
Κ.Κ.: «Μα οι δύσκολες εποχές έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τη βοήθεια της Τέχνης, την ανάπτυξη συλλογικών κοινωνικών δράσεων και ο χώρος του θεάτρου είναι ιδανικός για συνεύρεση και ομαδικότητα, ενώ μπορεί να συνδυάσει τον προβληματισμό, με την αποκάλυψη αιτίων και την αναζήτηση προτάσεων για λύση και παράλληλα να διασκεδάσει και να παρηγορήσει.»
Ν.Π.: «Ανέκαθεν ακραίες οικονομικές και πολιτικές καταστάσεις οδηγούσαν τον κόσμο στο θέατρο και τους συγγραφείς να γράψουν,να αντιδράσουν,να προτείνουν.»
-Ποια εποχή πιστεύετε ότι ήταν η καλύτερη για το θέατρο; Μήπως η τωρινή που λειτουργούν τόσα πολλά;
Κ.Κ.: «Οι καλύτερες εποχές ήταν οι περίοδοι ανάπτυξης και οικονομικής ευμάρειας, αλλά και οι μεταβατικές προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
Αν πιστέψουμε ότι η ελπίδα έρχεται, είναι βέβαιο ότι σε συνάρτηση με την ύπαρξη πολλών θεάτρων, θα προσελκύσει θεατές και μάλιστα αυτούς που νομίζουν ότι δεν το χρειάζονται και το Θέατρο θα περάσει σε μια πολύ δημιουργική περίοδο.»
Ν.Π.: «Πιστεύω ότι σε κάθε εποχή υπήρξαν αριστουργήματα που ανέδειξαν την τέχνη του θεάτρου.Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά θέατρα είναι ενθαρρυντικό γιατί έτσι προκύπτουν πολλά και καλά δείγματα της επί σκηνής τέχνης»
-Εσείς πώς βιώνετε την οικονομική καταστροφή,και τι θα είχατε να πείτε στους πολιτικούς μας;
Κ.Κ.: «Νομίζω για τους καλλιτέχνες, η καταστροφή δεν είναι οικονομική, αλλά κρίση πολιτισμού. Δεν καταλαβαίνω γιατί, χρωστώντας ως κράτος, 200 δισεκατομμύρια ήμασταν ευτυχείς, ενώ χρωστώντας 300 πρέπει να είμαστε δυστυχείς; Αφού ούτε τα 200, ούτε τα 300 μπορούμε να αποπληρώσουμε!
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Οικονομία δεν είναι αυτοσκοπός, είναι το μέσον για να διαχειριζόμαστε τη ζωή μας.
Όσο για τους πολιτικούς… πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν ότι βρίσκονται στη θέση τους για να καλυτερεύουν τη ζωή των πολιτών , όχι τη δική τους.»
N.Π.: «Θα σας απαντήσω με ένα απόσπασμα από την Αγία Γραφή: ''Δεν φοβόμαστε τις δυσκολίες, γιατί ο πόνος κάνει τον άνθρωπο πιο καρτερικό, η καρτερικότητα τον κάνει πιο σθεναρό, το σθένος του δίνει ελπίδα και η ελπίδα ποτέ δεν απογοητεύεται''.»
-Μια ευχή σας;
Κ.Κ.: «Να περάσουμε από το Εγώ στο Εμείς.»
Ν.Π.: «Εύχομαι το συντομότερο να έχουν οι νέοι παιδεία θεατρική και κλασική, που δεν θα τους αποπροσανατολίζει και θα τους κατευθύνει, αλλά θα τους οπλίζει με γνώση και αλήθεια.
Μιά κοινωνία που θα τους σέβεται, θ'αναγνωρίζει την αξία τους,θα τους ενθαρρύνει, θα τους επιβραβεύει και δεν θα τους τιμωρεί, όπως θα έπρεπε να κάνει με την ανεντιμότητα και την διαφθορά.
Μια κοινωνία που θα προάγει τον πολιτισμό, τηνγλώσσα, την ιστορία,τις τέχνες, τον αθλητισμό, την ελευθερία. Αγαθά αδιαπραγμάτευτα και αυτονόητα!!!»
