Είναι ένα από τα Σκληρότερα Άρθρα που έχουν γραφτεί για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι όμως απολύτως αληθινό, τεκμηριωμένο και ερευνητικό για την Δημοκρατία και την Κοινωνία.
Χωρίς περιστροφές, ο Παντελής Μπουκάλας, δίνει τη χαριστική βολή στο Kαθεστώς Μητσοτάκη, τον ίδιο τον Μητσοτάκη και όσους εξακολουθούν να τον υπηρετούν και να τον δίνουν, ως αυλικοί σε μία θλιβερή μετατροπή του Δημοκρατικού πολιτεύματος σε ιδιωτική φεουδαρχία.
Το γεγονός ότι το σημερινό άρθρο δημοσιεύτηκε στο πρωτοσέλιδο της Καθημερινής, είναι πραγματικά μία ανάσα Δημοκρατίας, μία ανάσα ελπίδας.
Γράφει μεταξύ άλλων ο έγκριτος αρθρογράφος στο Πρωτοσέλιδο άρθρο «Με φόντο την ολόμαυρη Θράκη»:
Δεν είναι αναπόφευκτο, πάντως η εξουσία και η εκ της εξουσίας μέθη είναι ότι συνηθέστερο. Σπανίζουν εξαιρετικά όσοι κατανοούν τον θώκο τους μόνο ως ευθύνη. Όσοι γνωρίζοντας ότι τα αξιώματα τους είναι δοτά και δανεικά, αρνούνται πεισματικά την αλκοόλη της φιλαυτίας και της αλαζονείας, που πλουσιοπάροχα τους προσφέρει η αυλή τους, αλλά και το ίδιο το διαφορετικό αίσθημα της ισχύος.
Ο κύριος Κυριάκος Μητσοτάκης δεν συγκαταλέγεται σε αυτούς. Το μαρτυρεί η πρώτη πρωθυπουργική του θητεία στην διάρκεια της, κάθε κριτική, για την τραγωδία των Τεμπών, το δράμα των δεκάδων χιλιάδων νεκρών της πανδημίας, τις σκανδαλωδώς αντιδημοκρατικές υποκλοπές, την θλιβερή αντιμετώπιση των πυρκαγιών, καταγγέλθηκε σαν ανίερη και ανάρμοστη, με το ψευδώνυμο βέβαια της εργαλειοποίησης, της στοχοποιητικής, της λαϊκίστικής.
Το συγκλονιστικό άρθρο του Παντελή Μπουκάλα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το προδιαγράφουν οιπρώτες εβδομάδες της δεύτερης, όπου κυριαρχεί το δόγμα – φίμωτρο τολμάτε και βγάζετε γλώσσα στο 41%; Το δηλώνει η ειρωνική σιγουριά ότι η κατάκτηση και της τρίτης θητείας θα είναι ένας περίπατος. Πολύ πιο άνετος από τον μεγάλο περίπατο της ταλαίπωρης Αθήνας.
Ο κύριος Μητσοτάκης απολαμβάνει εξαρχής την εύνοια πρωτοφανούς μεγάλης μερίδας του τύπου, γυάλινου, χάρτινου και ψηφιακού, και αυτό κατέπνιξε οποιαδήποτε αυτοκριτική του διάθεση και στις ατυχέστατες στιγμές της πολιτείας του, τις σφραγισμένες από τις δικές του επιλογές και αποφάσεις, βρίσκει πληθώρα ευφάνταστων υπερασπιστών, ποικίλης ιδεολογικής προέλευσης.
Απρόθυμοι όλοι τους να αποδεχτούν ότι λάθεψαν, ότι το είδωλο που έπλασαν απέχει πολύ από την αλήθεια, εξηγούν δικαιολογώντας και το δοξολογώντας. Μετακυλύουν συστηματικά την ευθύνη από εκεί που θεσμικά ανήκει, της πρωθυπουργικές πλάτες, σε αναλώσιμούς υφισταμένους.
Και δαιμονοποιούν ότι θεωρούν πρόσφορο κάθε φορά. Την κλιματική κρίση, τον κορονοϊό, τους εμπρηστές-πράκτορες, τους Ρομά, μετανάστες και πρόσφυγες, μετεωρολόγους και δασολόγους.
Και πάντα τους λαϊκιστές. Ελπίζοντας ότι έτσι ανοίγουν για τον προστατευόμενο τους οδούς διαφυγής από την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα όμως παραμένει ισχυρότερη αντιπολιτευτική δύναμη. Φτιασιδώνεται άραγε το αποτεφρωμένο;
Δυστυχώς, ακόμα και αυτό το επιχείρησε ο κύριος Μητσοτάκης στη Βουλή. Με φόντο την ολόμαυρη Θράκη, και υποτιμώντας τα αντιπολιτευόμενα κόμματα στα όρια της χλεύης, αξιώνοντας συγχαρητήρια για την απανθρακωτική του Κυβερνητική δράση.
Τόση αυταρέσκειά πια;
