Ο Διονύσης Γεωργιάδης είχε επιλέξει τον δρόμο του βουβού πόνου για τον γιο του. Από τη μαύρη μέρα των Τεμπών δεν είχε μιλήσει. Προχθές «έσπασε».
Η λαοθάλασσα στην πόλη του, τον Βόλο, τον «υποχρέωσε» να ανοίξει για πρώτη φορά την καρδιά του για όσα περνά έναν χρόνο τώρα δίπλα στο παιδί του, τον Γεράσιμο-Ιάσονα, τον μοναδικό επιζώντα του πρώτου βαγονιού, που δίνει καθημερινά υπεράνθρωπο αγώνα στη Βοστόνη για να κερδίσει τη μάχη για τη ζωή.
Ο Διονύσης Γεωργιάδης, που έχει προσφέρει όλη του τη ζωή στον τόπο ως πιλότος F-16 στην Πολεμική Αεροπορία, δεν ήταν προετοιμασμένος να μιλήσει. Έβγαλε έναν λόγο από στήθους, συγκινώντας τους πάντες:
«Ονομάζομαι Διονύσης Γεωργιάδης κι έχω την ευλογία να έχω τρία παιδιά, τον Γιώργο, τον Κωνσταντίνο και τον Γεράσιμο, που είχε την κακή στιγμή στη ζωή του να βρίσκεται πάνω σε αυτό το τρένο. Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ, παρότι δεν είχα καμιά διάθεση να μιλήσω, είναι να ευχαριστήσω τους καθηγητές και τους μαθητές του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας.
Έχω να πω λίγα λόγια σαν πατέρας γι’ αυτό που συνέβη στο παιδί μου. Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω συναισθήματα. Ο Γεράσιμος εκείνη τη νύχτα πήγαινε στο πανεπιστήμιο, όπου σπουδάζει στο Τμήμα Μηχανολόγων-Μηχανικών του Αριστοτελείου. Επί 416 ημέρες δίνει τη μάχη της ζωής του, άλλες φορές μέρα μέρα, άλλες φορές ένα πεντάλεπτο, άλλες φορές ένα λεπτό. Το ότι είναι μαζί μας ο Γεράσιμος, λίγες χιλιάδες μίλια μακριά, είμαι σίγουρος ότι είναι θέλημα Τριαδικού Θεού».
Και συνέχισε:
«Οι γιατροί που τον παρέλαβαν δεν πίστευαν τις εκτεταμένες βλάβες που είχε υποστεί ο εγκέφαλός του. Επί οκτώμισι μήνες στη Λάρισα έτυχε μιας μοναδικής ιατρικής φροντίδας, και η Πολιτεία έδρασε τόσο γρήγορα σε δύσκολα φάρμακα που έπρεπε να πάρει και σε μηχανισμούς που μπήκαν στο σώμα του. Από τις 18 Νοεμβρίου νοσηλεύεται στο Massachusetts General Hospital της Βοστόνης, όπου εκεί οι γιατροί δίνουν τιτάνια μάχη.
Όπως είπαν και οι γιατροί στη Λάρισα, είναι στα χέρια της Παναγιάς. Σαν πατέρας θέλω να πω ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στο Θεό, στους ανθρώπους, στους γιατρούς, σε καθέναν που βοήθησε να φτάσει το παιδί ως εδώ. Ένα τεράστιο επίσης «ευχαριστώ» στην οικογένειά μου. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και στην Πολιτεία.
Για το προδιαγεγραμμένο όμως έγκλημα, που έστειλε στον ουρανό 57 ανθρώπους, για τις οικογένειές τους που κάποιοι είναι «ζωντανοί νεκροί», πιστεύω κι ελπίζω ότι η ελληνική Δικαιοσύνη θα κάνει αυτό για το οποίο έχει δώσει όρκο. Με πνίγουν πολλά «γιατί». Το μεγαλύτερο είναι πως το υπουργείο Μεταφορών επέτρεπε να υπάρχει αυτός ο φορέας σε λειτουργία. Γιατί αυτό δεν ήταν μέσο ασφαλούς μεταφοράς, ήταν ένα φέρετρο πάνω σε ράγες».
Και κατέληξε:
«Αυτό περιμένω σαν Έλληνας πολίτης-δικαιοσύνη. Να τους τιμωρήσει όλους, μέχρι τον πιο υψηλό κρίκο που θα μπορούσε να σπάσει την αλυσίδα του ατυχήματος. Γιατί με αδιαφορία επέτρεπαν και στήριζαν τη λειτουργία, χωρίς καμιά διορθωτική ενέργεια. Λίγες μέρες πριν, όταν ρωτήθηκε, ειπώθηκε ένα τεράστιο ψέμα, ότι υπάρχει μέγιστη ασφάλεια.
Αυτό σαν Έλληνας πολίτης δεν μπορώ να το δεχτώ. Αυτό το ψέμα περιμένω να το δικάσει η Ελληνική Δικαιοσύνη. Η αδιαφορία που έλαβε χώρα με ενσυναίσθηση, γιατί γνώριζαν, όταν εμπλέκονται ανθρώπινες ζωές λέγεται εκτέλεση. Εκτέλεση σε παιδιά την ώρα που γελούσαν και σχεδίαζαν το αύριο».
