«Όπου κι αν αγγίξεις έναν Εβραίο,
είναι μια πληγή»……..του Ν. Καζαντζάκη.
Πέρασαν δεκαετίες από τη Ναζιστική περίοδο, όπου εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τους «πολιτισμένους» Γερμανούς. Δεν είμαι της άποψης ότι έγινε κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι υπεύθυνοι ΟΛΟΙ οι Γερμανοί.
Όμως, το φοβερό έγκλημα, από τη Γερμανία ξεκίνησε και δυστυχώς, ακόμη και σήμερα υπάρχουν «άνθρωποι» που υπερασπίζονται τις ιδέες του Ναζισμού. Ο κόσμος ολόκληρος είχε μεταβληθεί από τους Ναζί σ’ ένα τέλμα αιμάτινο.
Δυστυχώς, σήμερα ζούμε ξανά, στιγμές βάρβαρου αναβρασμού. Η πολιτική σκοπιμότητα δεν συμβαδίζει πάντοτε με την ιστορική αλήθεια.
Ο εβραϊκός λαός δεν ξεχνά τις συλλήψεις, τις ταπεινώσεις, τους εξευτελι-σμούς, τις εκτοπίσεις, την εκμετάλλευση και την εξόντωση, που υπέστη από τους Ναζί. Μαζί με τους ορθά σκεπτόμενους πολίτες, μη Εβραίους, δεν θα αφήσει να επαναληφθεί το τεράστιο και απάνθρωπο έγκλημα των Ναζί.
Εμείς, οι Εβραίοι που ζήσαμε στο πετσί μας την θηριωδία του Χιτλερισμού, δεν ξεχνάμε και μπορώ να πω ότι έχουμε τεράστια αγωνία για το αύριο. Ο αντισημιτισμός φουντώνει σχεδόν σ’ όλο τον κόσμο και φυσικά και στην Ευρώπη, με γοργούς ρυθμούς. Όταν το μίσος κυριαρχεί, όλα είναι δυνατόν να συμβούν.
Συχνά, πολύ συχνά, βλέπουμε ανθρώπους να σκοτώνουν ανθρώ-πους αθώους, αναφωνώντας τη γνωστή μουσουλμανική ιαχή «Ο Θεός είναι μεγάλος». Δεν μεταδίδονται ειδήσεις, τι συμβαίνει κάθε μέρα σχεδόν, στο μικρό Ισραήλ. Δεκάδες οι νεκροί και οι τραυματίες στους δρόμους των πόλεων και χωριών του Ισραήλ, από τους οπαδούς της Χαμάς.
Καμία φωνή δημόσια δεν ακούστηκε να καταδικάζει αυτή τη στυγνότητα και κτηνωδία, που έχει γίνει ο εφιάλτης και η μάστιγα, όχι μόνο στο Ισραήλ, αλλά και στην Ευρώπη και ακόμη στην μακρινή Αμερική.
Μήπως η κοσμοθεώρηση του μέσου Άραβα, οι Εβραίοι αντιπροσωπεύουν συμβολικά τις απαιτήσεις για ένα θεϊκά υπαγορευμένο ηθικό νόμο, που στέκεται εμπόδιο στον ρατσιστικό αμοραλισμό του και στην θεοποίηση του παναραβισμού;
Όμως, η απόφαση του συνόλου σχεδόν του Αραβικού κόσμου για μία νέα γενοκτονία του Εβραϊκού λαού, αντιπροσωπεύει την εκμηδένιση της ηθικής, τόσον της Ιουδαϊκής, όσον και της Χριστιανικής συνείδησης.
Σήμερα, εκτός των Αράβων, υπάρχει και στην Χριστιανοσύνη ένας αντισημιτισμός κι αυτό φαίνεται από τα πολλά έντυπα, που έχουν καθαρά αντισημιτικές τάσεις. Είναι όμως επίκαιρη, αν και παλαιά, η Διακήρυξη του Πάπα Πίου του ΙΙου, το 1938:
«Ο αντισημιτισμός αποτελεί μία κίνηση, στην οποία εμείς οι Χριστιανοί δεν μπορούμε να πάρουμε κανένα μέρος. Ο αντισημιτισμός είναι απαράδε-κτος, πνευματικά, είμαστε σημίτες. Διά του Χριστού και εν Χριστώ, ανήκουμε στην πνευματική κληρονομιά του Αβραάμ».
Σήμερα, μήπως ζούμε ημέρες μαύρες, σαν αυτή που περιγράφει στο βιβλίο του «Ο Αγών Μου» ο Χίτλερ; «Μία ισχυρότερη φυλή θα παραμερίσει τις ασθενέστερες. Γιατί η ανάγκη της ζωής θα καταρρίψει τελικά τους μωρούς φραγμούς του λεγόμενου ανθρωπισμού των ατόμων, για να παραχωρήσει τη θέση του στον ανθρωπισμό της φύσεως, η οποία καταστρέφει τους ασθενείς, για να δώσει τη θέση των εις τους ισχυρούς».
Δυστυχώς, αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας. Ο νόμος που έφερε τόση δυστυχία, αγωνία, καταστροφή και θάνατο. Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, που θέλουν να ζήσουμε αυτές τις απάνθρωπες καταστάσεις, Δυστυχώς, ΝΑΙ!
Θέλω να καταλήξω με μία διαπίστωση, ότι ο αντισημιτισμός, που σήμερα δυστυχώς αναβιώνει τραγικά, βλέπει προς τα πίσω, τις χιλιετίες της φρίκης και προς τα εμπρός, την επανάληψη του βαθύτερου σε σφοδρότητα μίσους, του αντισημιτισμού, μέσα στην ανθρώπινη ιστορία κατά του Εβραϊκού λαού. Στις μέρες μας, αυτό το μίσος, όλοι οι Εβραίοι του κόσμου το βλέπουν με τεράστια αγωνία. Είναι η αγωνία του αντισημιτισμού.
Το μίσος των Αράβων κατά των Εβραίων επισημοποιήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1947, στον ΟΗΕ, όταν ο Διεθνής αυτός Οργανισμός πήρε την ιστορική απόφαση να δημιουργηθούν στην Παλαιστίνη δύο ξεχωριστά κράτη, ένα εβραϊκό και ένα αραβικό.
Οι Άραβες καταψήφισαν τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους, αλλά και τη δημιουργία του αραβικού κράτους, με το σκεπτικό να καταστρέψουν στη γένεσή του το εβραϊκό κράτος, πράγμα που δεν το κατόρθωσαν οι στρατοί της Αιγύπτου, της Συρίας, της Ιορδανίας, του Λιβάνου και του Ιράκ.
Έτσι, το μίσος κατά του εβραϊκού κράτους θέριεψε και φουντώνει μέχρι σήμερα. Στην Ιστορία των Εβραίων κυριαρχεί ένα μίσος εναντίον τους, αδιάκοπο και ανατροφοδοτούμενο. Κανένας λαός πάνω στη γη δεν έχει συνέχεια της ίδιας παρουσίας του, εκτός από το λαό του Ισραήλ. Ακόμη κι αυτό δημιουργεί μίσος, φθόνο.
Η μοίρα των Εβραίων, που είναι ελάχιστοι ανάμεσα στους πολλούς και ξεχωρίζουν από τους πολλούς, από τη θρησκεία και την κάστα. Οι πολλοί τυραννούν τους λίγους και τους αδύνατους. Μπορεί στις μέρες μας να έχουν πεταχθεί πολλές σκουριές της Ιστορίας, όμως το μίσος ζει. Τα μνημεία του Ολοκαυτώματος βεβηλώνονται σε παγκόσμια κλίμακα. Γιατί; Γιατί το μίσος δεν έχει θάνατο.
Οι Εβραίοι έφυγαν διωγμένοι από την Παλαιστίνη, γιατί δεν ήθελαν να προδώσουν την πίστη τους. Για πολλές εκατοντάδες χρόνια που ζούσαν μέσα στις ζούγκλες των ανθρώπων, ήταν σχεδόν πάντοτε σαν κυνηγημένα ελάφια. Σκορπισμένοι, φοβισμένοι, στα περιθώρια της ζωής, δέχονταν καρτερικά κάθε είδους χτυπήματα.
Οι αιώνες του διωγμού τέλειωσαν, χωρίς να αλλάξουν την πίστη τους. Γύρισαν στα άγια χώματά τους, και παρά το ατέλειωτο μίσος των Αράβων, θα μείνουν σ’ αυτό το μικρό μέρος της γης που έχουν, θα το προστατέψουν με νύχια και με δόντια, γιατί δεν έχουν που αλλού να πάνε.
Το μίσος για τους Εβραίους κάθε μέρα θα μικραίνει, γιατί ο κόσμος θα καταλάβει πως το μήνυμα του Ισραήλ είναι διαχρονικό: Μην αλλάξεις τα πιστεύω σου, όταν αυτά είναι σωστά, τίμια, ελεύθερα, κάτω από τη σκέπη του Ενός, του μοναδικού και άυλου Θεού.
Όπως ο κάθε Εβραίος σέβεται την πίστη και τα πιστεύω του άλλου, έτσι κι αυτός θέλει την ίδια αποδοχή για τα πιστεύω του. Ελπίδα και πίστη κάθε Εβραίου, τόσον του Ισραήλ όσον και της Διασποράς, είναι να πεθάνει ο αντισημιτισμός στις καρδιές και στο μυαλό των ανθρώπων για πάντα.
Θα προσθέσω σ’ αυτό το άρθρο μου τα λόγια ενός μεγάλου διανοητή, του Ζ. Στάλιον: «Ο Εβραίος κυνηγήθηκε, σφάχτηκε, σκοτώθηκε, όμως η ελπίδα μαζί με τον Θεό, ζει πάντα μέσα του. Θυμάται τη λαλιά των προφητών, ο Μεσσίας θα έλθει μια μέρα, δεν μπορεί παρά να έλθει, θα τον λυτρώσει, θα οδηγήσει τα βήματά του, στα παλιά χνάρια του, στην Παλαιστίνη».
Η αγωνία των Εβραίων, στο Ισραήλ και στη Διασπορά, δεν έχει τελειωμό, με την ανοχή και την αδιαφορία της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που βαστά αναμμένο τον πυρσό του αντισημιτισμού, ακόμη και σήμερα.
