Οι «Πέρσες» του Αισχύλου ανεβαίνουν στις 15 και 16 Αυγούστου 2014 από το Κ. Θ. Β. Ε. στην Επίδαυρο. Το ρόλο της Άτοσσας, μητέρας του Ξέρξη που προφητεύει την καταστροφή των Περσών, ερμηνεύει ο Άκης Σακελλαρίου, το φάντασμα του Δαρείου ο Γιάννης Φέρτης, τον Ξέρξη ο Γιώργος Κολοβός και τον Αγγελιαφόρο που θα ξεδιπλώσει τα δραματικά γεγονότα της ήττας…..ο σημερινός καλεσμένος μας Λάζαρος Γεωργακόπουλος.
Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης, ηθοποιός, σκηνοθέτης, έχει λάβει μέρος σε πολλές και αξιόλογες παραστάσεις, έχει παίξει στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
-Κύριε Γεωργακόπουλε μιλήστε μας κατ αρχάς για τα παιδικά σας χρόνια, την απόφασή σας να ακολουθήσετε την πορεία του ηθοποιού και τις σπουδές σας.
«Η οικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο. Αντίθετα εγώ από μικρός αισθανόμουν πολύ οικεία με τις Τέχνες. Η μεγάλη μου ευτυχία ήταν να ακούω το θέατρο της Τετάρτης στο ραδιόφωνο, ή κάθε Δευτέρα να παρακολουθώ παραστάσεις στην τηλεόραση και κάθε Κυριακή μεσημέρι συναυλίες. Από το γυμνάσιο και μετά άρχισα να βλέπω έργα, ιδίως στο Θέατρο Τέχνης, χωρίς όμως να σκέφτομαι την ηθοποιία.
Τότε είχα αρχίσει μαθήματα κλασικής κιθάρας και ονειρευόμουν μια καριέρα σολίστα. Λίγο πριν το πτυχίο μου σταμάτησα για τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Και τελείως τυχαία, εκείνο το καλοκαίρι με παρότρυνση μιας φίλης έδωσα και στο Θέατρο Τέχνης , χωρίς καμία προετοιμασία ,& πέρασα. Αυτό ήταν. Παράτησα τα πάντα και ξεκίνησα τις σπουδές μου. Και από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω.»
-Ποιος ήταν ο πρώτος ρόλος σας και ποια τα συναισθήματά σας , τρακ, συγκίνηση, υπερηφάνεια;
«Τον πρώτο μου ρόλο τον έπαιξα ενώ ήμουν δευτεροετής στη Σχολή. Έψαχναν έναν νεαρό για να υποδυθεί τον Γιωργάκη στην «Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη και με πήραν. Είχα πολύ άγχος, αγωνία και τρακ , όχι μόνο γιατί θα έπαιζα με τους δασκάλους μου, Μίμη Κουγιουμτζή και Γιώργο Αρμένη , αλλά και γιατί την σκηνοθεσία θα την έκανε ο Κάρολος Κουν που ήταν για μένα ένας μύθος.
Η συγκίνηση στην πρώτη πρόβα ήταν μεγάλη. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη ανάγνωση του έργου, την βαριά ησυχία που επικρατούσε, την αίσθηση της σοβαρότητας και ιερότητας της στιγμής. Οι παραστάσεις κράτησαν δυο χρόνια λόγω επιτυχίας , που τα θυμάμαι ακόμα πολύ έντονα, με μεγάλη χαρά και συγκίνηση.»
-Τι κρατήσατε από τους δασκάλους σας;
« Την αίσθηση του απόλυτου δοσίματος στο Θέατρο. Η ζωή ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με την Τέχνη. Ότι η σκηνή είναι κάτι ιερό και ότι το να βρίσκομαι επάνω σε αυτήν πρέπει να είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Θυμάμαι την μεγάλη ενέργεια , το πάθος.
Όταν κάποια στιγμή είπα στον Κουν ότι δεν είχα πολύ χρόνο γιατί πήγαινα παράλληλα στην Σχολή, έπαιζα στο Θέατρο το βράδυ και το πρωί έκανα πρόβες σε καινούργιο έργο, με συμβούλεψε με μεγάλη φυσικότητα…να μην κοιμάμαι.»
-Έχετε λάβει μέρος σε πολλές και πολύ αξιόλογες παραστάσεις, τελευταία στον «Μένγκελε» . Ποια από όλες σας έχει αγγίξει περισσότερο;
«Πολλοί είναι οι ρόλοι και οι παραστάσεις που με έχουν αγγίξει , είτε γιατί μου άρεσε πολύ ο ρόλος, είτε γιατί η συνεργασία ήταν πολύ καλή. Όμως δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω τον Ρασκόλνικοφ στο «΄Εγκλημα και τιμωρία», όχι μόνο για την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα και τις θεματικές του έργου, αλλά και γιατί συνέβαιναν σε κάποιες παραστάσεις, κάποια πράγματα που δεν μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε, σχεδόν μεταφυσικά.
Για παράδειγμα είχε γίνει σκοτάδι δυο φορές στο ίδιο σημείο, την ώρα που φώναζα στην Σόνια ότι μπορεί ο Θεός να μην υπάρχει καν. Αυτά τα black out δεν εξηγήθηκαν ποτέ.»
– Για την τηλεόραση κάποιο σχόλιο;
«Είχα πάντα αγαθή σχέση, όχι μόνο γιατί τα οικονομικά ήσαν καλά, αλλά και γιατί είναι μια πολύ δύσκολη άσκηση. Μέσα σε δύσκολες συνθήκες και συχνά αντικαλλιτεχνικές, χωρίς χρόνο, με το κείμενο να έρχεται πολλές φορές τελευταία στιγμή, χωρίς πρόβες, πρέπει να συγκεντρωθείς και να παίξεις. Η τηλεόραση έχει τεράστια δύναμη και αυτό με φοβίζει. Είναι σημαντικό σε ποια χέρια βρίσκεται.»
-Κρίση σε όλα, κάποιο αντίδοτο να αντισταθούμε και τι θα λέγατε στους πολιτικούς μας;
«Αισιοδοξία. Δεν αντέχω την κατάθλιψη που επικρατεί , γιατί δίνει την αίσθηση ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ξέρω πως τα προβλήματα είναι πολλά, τα καταλαβαίνω, τα ζω αλλά πρέπει να προχωρήσουμε, να δράσουμε και να πράξουμε.
Όσο για τους πολιτικούς νομίζω ότι χάνουν την ευκαιρία να αναδειχθούν σε μεγάλους ηγέτες. Οι στιγμές είναι ιστορικές και χρειάζονται ιδέες και οράματα. Και επιτέλους ας σταματήσουν να παίζουν θέατρο, γιατί φαίνεται.»
– Ξεκινάτε φέτος περιοδεία με τους «Πέρσες» στις 16 Ιουλίου από τη Θεσσαλονίκη και τον Αύγουστο παίζετε στην Επίδαυρο. Μιλήστε μας για αυτό το έργο του μεγάλου τραγωδού και το πρόσωπο που υποδύεστε…
«Το έργο αναφέρεται στην νίκη των Ελλήνων στη ναυμαχία της Σαλαμίνας και στην ήττα των Περσών και αυτή είναι η μεγαλοφυής ιδέα του Αισχύλου, η απόδοση τιμής στους νικητές μέσα από τον θρήνο των αντιπάλων. Αναλαμβάνοντας τον ρόλο του ιστορικού εξετάζει τα αίτια που οδήγησαν στο αποτέλεσμα αυτό και προειδοποιεί για τον κίνδυνο που επιφέρει η υποτίμηση του άλλου, η έπαρση, η φιλοδοξία και η αλαζονεία της εξουσίας.
Ο Αγγελιαφόρος σε αυτήν την τραγωδία δεν έρχεται να μιλήσει για τα παθήματα ενός ανθρώπου αλλά για την καταστροφή ενός ολόκληρου στρατού, μιας μεγάλης υπερδύναμης. Έρχεται τσακισμένος από αυτό που έχει δει και ζήσει , για να αφηγηθεί τις στιγμές που έζησαν εκεί, να περιγράψει την σφαγή που ακολούθησε και την δύσκολη επιστροφή μέσα από πείνα, δίψα και λιμό.»
-Ειλικρινείς σχέσεις στην εποχή μας υπάρχουν ή είναι… θέατρο;
«Φυσικά και υπάρχουν. Τώρα μάλιστα είναι και αναγκαίο ζητούμενο. Παλιότερα μέναμε περισσότερο στο φαίνεσθαι από το είναι. Τώρα καταλαβαίνουμε ότι μόνο αν ανοιχθούμε στον άλλον και δημιουργήσουμε βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις μπορούμε να επιβιώσουμε. Δεν μας έχουν μείνει και πολλά πράγματα άλλωστε που μπορούμε να έχουμε και αυτό δεν στοιχίζει και τίποτα.»
-Τι θαυμάζετε και τι απεχθάνεστε σε ένα άτομο;
«Μου αρέσει η γενναιοδωρία, η μεγαλοψυχία, η έλλειψη εγωισμού, η σταθερότητα, η ελαφράδα, το χιούμορ. Δεν μπορώ καθόλου τους σοβαροφανείς, τους βαρείς ανθρώπους, αυτούς που περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους, που δεν αυτοσαρκάζονται.»
-Χόμπι σας;
«Δεν έχω. Που και που επιστρέφω στην παλιά μου αγάπη, την κιθάρα, η στο να φτιάχνω πράγματα με χαρτί, ή κάτι άλλο, αλλά δεν κρατάνε πολύ. Ίσως γιατί ποτέ δεν είδα το Θέατρο σαν δουλειά βιοποριστική αλλά ότι με κάνει τόσα χρόνια να ζω και συνεχίζει. Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, το Θέατρο να είναι το εμμονικό μου χόμπι.»
-Ο Λάζαρος πως είναι σαν άνθρωπος;
«Εδώ, δεν μπορώ να απαντήσω γιατί πραγματικά δεν ξέρω. Πολλές φορές μας εκπλήσσει ο εαυτός μας. Ξέρω πως θα ήθελα να είμαι, ξέρω κάποιες φορές πως με βλέπουν οι άλλοι, σχεδόν πάντα διαφορετικές εικόνες, αλλά τον πραγματικό μου εαυτό τον ψάχνω και εγώ. Ίσως να είναι και ένας λόγος που κάνω θέατρο.»
-Κάποιο απραγματοποίητο όνειρό σας και μια ευχή σας…
«Έχω πολλά , αλλά κανένα που να με εμποδίζει να συνεχίσω έτσι όπως είμαι. Όσο για ευχή νομίζω ότι η καλύτερη εκτός από υγεία φυσικά , είναι οι επιθυμίες μας πάντα να είναι περισσότερες από τις αναμνήσεις μας.»
