-Πως η ταινία για την ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη κατάφερε να ξυπνήσει το Λαϊκό Αίσθημα όλων των Ελλήνων.
Το «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου είναι μια Ελληνική ταινία που, σε μεγάλο βαθμό, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις αντίστοιχες βιογραφικές χολιγουντιανές ταινίες.
Στην Ελληνική περίπτωση η τεχνικά άρτια ταινία προσεγγίζει το Λαϊκό Είδωλο του Ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, των δεκαετιών (κυρίως) 1950 και 1960, Στέλιου Καζαντζίδη.
Η ταινία έχει δημιουργήσει ήδη αίσθηση και συζητιέται ευρέως στα Social Media, σε όλο το φάσμα κοινωνικών βαθμίδων, ακόμα και μεταξύ διανοουμένων.
Ο Στέλιος, «ο Δικός μας Άνθρωπος», του μεροκάματου, του πόνου και της βιοπάλης, της ποντιακής καταγωγής και προσφυγιάς, ο άνθρωπος που τραγούδησε τους καημούς και τα βάσανα ενός πολύπαθου λαού, που έζησε τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου, πριν κατακλύσει τη Βόρεια Ευρώπη και την Αμερική, ως ένα ακόμα τεράστιο μεταναστευτικό ρεύμα.
Ο Στέλιος, μία, κατά τα άλλα, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα (αλλά εξόχως σημαντική για τον σύγχρονο Ελληνικό λαϊκό πολιτισμό), θα γίνει ο άνθρωπος που θα εκφράσει γενιές και γενιές με τα τραγούδια του, τη φωνή του, τον νταλκά του, το μπρίο του, την ελληνικότητα και το, απίθανο σε όγκο, βυζαντινό ηχόχρωμα της φωνής του.
Κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τον Στέλιο Καζαντζίδη σαν λαϊκό τραγουδιστή, ή ως ένα λαϊκό είδωλο, και ως τέτοιο θα έρθει σε σύγκρουση με τον εαυτό του και με τις εταιρίες που εκμεταλλευόντουσαν εκείνη την εποχή στο έπακρο το ταλέντο πολλών δημιουργών και καλλιτεχνών.
Η ταινία υπηρετεί τον τύπο του Ειδώλου, του Μύθου και της Προσωπικότητας του Καζαντζίδη, που ακόμα ως τις μέρες συνεχίζει να συγκινεί.
Η ζωή του αναβιώνει μια άλλη Ελλάδα, της προσφυγιάς, της μετανάστευσης, της φτώχειας και της πίκρας, του ρομαντισμού και των ονείρων γενιών και γενιών. Η Ελλάδα εκείνη μοιάζει στις μέρες μας τόσο μακρινή και τόσο κοντινή, ταυτόχρονα.
Η ταινία δεν μαγεύει, αλλά υπηρετεί τον σκοπό της με αξιοπρέπεια, με συνέπεια, ενώ αναδεικνύει εύστοχα, και κινηματογραφικά άψογα, πολλά τραγούδια του, με δεξιοτεχνία και μαεστρία:
«Οι σκηνές στα κέντρα είναι εξαιρετικές, οι ερμηνείες επίσης, ειδικότερα του πρωταγωνιστή που εκπλήσσει ευχάριστα (και αναπάντεχα) με το ταλέντο του».
Ο Τσεμπερόπουλος παραμένει ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης, άλλωστε έχει δώσει στο παρελθόν αρκετές καλές παρουσίες (“Πίσω πόρτα”, “Ο εχθρός μου”, κ.ά.). Ξαφνιάζει όμως με τη φρεσκάδα που παρουσιάζει το θέμα του.
Παράλληλα, ο χολιγουντιανός ρυθμός εικόνας και αφήγησης είναι συνεπής για να φέρει αρκετό κόσμο στην αίθουσα. Αξίζει, όμως, να μπει κάποιος στην αίθουσα για να συναντήσει κάποιες από τις στιγμές της ζωής του θρύλου του Ελληνικού τραγουδιού.
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ…………..
