Σία Κοσκινά: Οι Έλληνες έπρεπε να γνωρίσουν αυτό το τόσο όμορφο θεατρικό είδος και να χαθούν μέσα στην μαγεία του.
ΜΟΤΟ: Σίγουρα η κρίση επηρεάζει την τέχνη αφού πρόκειται για ένα «ακριβό σπορ» που απαιτεί να έχει κάποιος εξασφαλισμένες τις βασικές του ανάγκες, ώστε να ασχοληθεί.
Το βιογραφικό της είναι τόσο πλούσιο, που αν αναφέρουμε όλα όσα έχει πραγματοποιήσει δεν θα περισσέψει χώρος για τη συνέντευξή της.
Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, από μικρή έκανε μαθήματα μπαλέτου , βραβεύτηκε με τριετή υποτροφία στην «Ακαδημία Παραστατικών Τεχνών» στο Λονδίνο και πήρε πτυχίο σε σπουδές Musical Theater Performer, αλλά και πτυχίο μπαλέτου από την «Βασιλική Ακαδημία Λονδίνου».
Έκανε μαθήματα κιθάρας, masterclass υποκριτικής, σεμινάρια μιούζικαλ , και τη δίδαξαν σπουδαίοι καλλιτέχνες στη Μασαχουσέτη, με την υποτροφία που πήρε «Jacob`s Pillow Scholarship Award». Ταξίδεψε στο Λος Άντζελες συνεργάστηκε με ιερά…..τέρατα του είδους και ακολούθησε την ομάδα τους σε περιοδεία.
Οι εμφανίσεις της στην Ελλάδα εντυπωσίασαν τόσο στο θέατρο, όσο και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο μια και είναι ένα προικισμένο άτομο. Στους μεταγλωτισμούς που κάνει δάνεισε τη φωνή της ακόμη και στην Barbie! Πρόσφατα την είδαμε σαν coach στο «Your Face Sounds Familiar», αφού έχει ιδρύσει και δική της Σχολή Μουσικού Θεάτρου την P.M.T.P.
Μαζί μας η Σία Κοσκινά……
-Κυρία Κοσκινά μιλήστε μας για τα παιδικά σας χρόνια και τι σας παρακίνησε να ακολουθήσετε το δρόμο του μουσικού θεάτρου;
«Θυμάμαι το εαυτό μου μπροστά σε μια τηλεόραση να αποχαυνώνομαι με το ταλέντο της Barbra Streisand, της Judy Garland ,της Debbie Allen…..Έμπαινα κυριολεκτικά μέσα στην οθόνη!
Eιδικά με την πρώτη, είχα ψύχωση και ήθελα να της μοιάσω! Με «κράταγε» κυριολεκτικά, απ’ το χέρι με την μουσική και τα τραγούδια της στα διλήμματα της ζωής μου! Έπρεπε να περάσουν πάρα πολλά χρόνια για να τολμήσω να τραγουδήσω τραγούδια της και να της αφιερώσω μια σειρά από εμφανίσεις, πέρσι το χειμώνα, στο Half Note, με τίτλο «Woman in Love»
-Οι δικοί σας στήριξαν την απόφασή σας;
«Στα τέλη της δεκαετία του 80’ που εγώ ήμουν μικρή, το μιούζικαλ σαν είδος ήταν ανύπαρκτο! Οι γονείς και ο περίγυρος μου δεν γνώριζαν τι είναι αυτό . Η μητέρα μου έλεγε ότι αν δεν είναι μπαλέτο τότε σίγουρα είναι στριπ τιζ…βλέπετε δεν υπήρχε τίποτα ενδιάμεσο! (γέλιο).
Έτσι για να την πείσω ότι έχει άδικο της ορκίστηκα ότι εγώ θα πετύχω με την αξία μου, χωρίς να δείξω κανένα μέρος του σώματός μου! Αργότερα, γυρνώντας από την Αγγλία, αν και καλή χορεύτρια, με έντονη σεξουαλικότητα και καλή φωνή, επέλεγα σχολαστικά τις δουλειές μου! Πιστεύω ότι «ο όρκος» στη μητέρα μου, κράτησε την αξιοπρέπεια μου ψηλά! Το κατάλαβα πολύ αργότερα και την ευγνωμονώ!»
-Ποιος ο πρώτος σας ρόλος και ποια τα συναισθήματά σας;
«Ήταν μετά τη σχολή, στους «Δαίμονες» του Νίκου Καρβέλα στο θέατρο (σινεμά) Αττικό! Μόλις είχα επιστρέψει απ΄ το εξωτερικό και ήμουν σαν ψάρι έξω από το νερό!
Φαντάζομαι θα είχα μια μόνιμη σαστιμάρα, γιατί εκτός ότι δεν ήξερα καν προς τα πού πέφτει η Σταδίου, έδειχναν όλοι έναν ενθουσιασμό για το ταλέντο μου, που δεν μπορούσα να εξηγήσω.
Έτσι όμως , ανακάλυψα το μεγάλο κενό που υπήρχε στην εκπαίδευση για μιούζικαλ (χορός-τραγούδι-υποκριτική), και το 2010 δημιούργησα τη Σχολή μου «School Of Professional Musical Theatre Performance (P.M.T.P.method).»
-Βρεθήκατε γι αρκετά χρόνια στο Λονδίνο και στην Αμερική, δεν σκεφθήκατε να κάνατε καριέρα εκεί;
«Είναι φυσικό να έχω βρεθεί κι εγώ στο δίλημμα . Όμως αυτό το δίλημμα δεν με βασάνισε για πολύ. Ήξερα ότι ήθελα να γυρίσω και να δώσω την ενέργεια μου στη χώρα μου, να δημιουργήσω κάτι απ’ την αρχή.
Ήταν προτιμότερο απ’ το να τη σκορπίσω σε ακροάσεις εδώ κι εκεί και να προσπαθώ να ξεχωρίσω ανάμεσα σε τόσους εξαιρετικούς performers! Και να φανταστείτε ότι με είχαν πάρει σε δύο project, μόλις πήρα το πτυχίο μου! Τι έκανα; Αγόρασα ένα εισιτήριο για την Ελλάδα! «Οι Δαίμονες» είχαν ανακοινώσει ακροάσεις!»
-Μετανιώσατε που γυρίσατε;
«Όχι, ποτέ κι ας έχω περάσει «Δια πυρός & σιδήρου» κι ας έχω να θυμάμαι δύσκολες στιγμές από την διαδρομή! Εκείνη η απόφαση ήταν πολύ συνειδητή! Μ ένοιαζε μόνο ο αντικειμενικός μου σκοπός και καθόλου οι δυσκολίες για να τον πετύχω!
Οι Έλληνες έπρεπε να γνωρίσουν αυτό το τόσο όμορφο θεατρικό είδος και να χαθούν μέσα στην μαγεία του, όπως κι εγώ τότε στην ασπρόμαυρη οθόνη του σπιτιού μου! Μετά από 22 χρόνια καριέρας και κυρίως μετά την δημιουργία της Σχολής, αισθάνομαι περήφανη όσο ποτέ!»
-Κάποια περιστατικά που σημάδεψαν την πορεία σας;
«Η σπουδή μου το 2010 δίπλα στον μέντορα του μιούζικαλ Chet Walker στην Μασαχουσέτη, από την τελευταία μου υποτροφία.
Η ζωή μου άλλαξε άρδην και όταν επέστρεψα δούλεψα με απρόσκοπτη αφοσίωση, μεθοδικότερα και με περισσότερο πάθος στο performance, αλλά και στη διδασκαλία του μιούζικαλ, αποστασιοποιημένη από τις κουβέντες γύρω μου, που ήθελαν το είδος του μιούζικαλ, να μην έχει ούτε παράδοση, ούτε προοπτική εξέλιξης στην Ελλάδα»!
-Πόσο δύσκολο ήταν το ξεκίνημα;
«Κάθε ξεκίνημα έχει τις δυσκολίες του, κυρίως όταν δεν έχεις κοντά σου ανθρώπους να μοιραστείς το ίδιο όραμα! Όμως αυτό είναι και η δοκιμασία μας, αν αντέχουμε ή όχι κι αν μας αξίζει αυτό που ονειρευτήκαμε! Μόνο συγκίνηση αισθάνομαι κάνοντας αναδρομή στο ξεκίνημά μου και τώρα κατανοώ πολλά που όλα τα χρόνια μου φαινόντουσαν παράλογα. Προχωρώντας βρήκα ομοϊδεάτες συμπαραστάτες…»
-Αν κάνατε restart θα ακολουθούσατε πάλι την ίδια γραμμή ζωής;
«Ακριβώς την ίδια, μόνο που κάποιες υποθέσεις ίσως να τις χειριζόμουνα με περισσότερη διπλωματία και χιούμορ!»
-Σπουδές, κόπος, διασημότητα, τα ανταλλάσσετε με την οικογενειακή ευτυχία;
«Η οικογενειακή ευτυχία είναι τα πάντα στη ζωή μας, αρκεί να είναι τόσο ισχυρή η βάση της ώστε να σε προετοιμάζει σωστά να αντιμετωπίσεις τις όχι και τόσο ευτυχισμένες στιγμές έξω από αυτήν! Εξακολουθώ να πιστεύω ότι όλα συνδυάζονται έχοντας αυτή τη βάση ως προϋπόθεση!»
-Πόσο σας έχει επηρεάσει η κρίση;
«Σίγουρα η κρίση επηρεάζει την τέχνη αφού πρόκειται για ένα « ακριβό σπορ» που απαιτεί να έχει κάποιος εξασφαλισμένες τις βασικές του ανάγκες, ώστε να ασχοληθεί. Όμως με χαρά διαπιστώνω ότι όσοι πραγματικά θέλουν να έχουν την τέχνη στη ζωή τους, την ακολουθούν ακόμα και με στερήσεις.»
-Από όλες τις εμφανίσεις σας ποια αγαπήσατε πιο πολύ;
«Το αφιέρωμα στη μεγάλη Σοφία Βέμπο, στο θέατρο Badminton, την 28η Οκτωβρίου του 2011, που χρειάστηκε να έρθω τόσο… κοντά της, ώστε να αποδώσω με την ίδια λεβεντιά τα τραγούδια που εμψύχωναν έναν πληγωμένο λαό. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία!»
-Μιλήστε μας για τη Σχολή σας. Διδάσκεται το ταλέντο ή είναι έμφυτο;
«Η σχολή της p.m.t.p method στεγάζεται στο Ν. Ηράκλειο σε 300τμ εξαιρετικών προδιαγραφών! Παρέχει μαθήματα τα οποία μπορεί να παρακολουθήσει κανείς κι από 7 ετών, απολαμβάνοντας πολλά οφέλη, ανεξάρτητα από το αν θα ακολουθήσει καριέρα στο μουσικό θέατρο.
Θα γνωρίσει το σώμα του , θα εξοικειωθεί με το ρυθμό μέσα από το θεατρικό παιχνίδι και τα αγαπημένα μιούζικαλ για τα παιδιά, και θα συνεχίσει, στα εφηβικά του χρόνια, με χορό, τραγούδι και αυτοσχεδιασμό.
Μετά το σχολείο μπορεί να ακολουθήσει σπουδές στο επαγγελματικό τμήμα, που διαρκεί τρία χρόνια, όπου διδάσκονται όλων των ειδών οι χοροί, φωνητική, υποκριτική, ιστορία μουσικού θεάτρου, ανατομία, ρεπερτόριο παγκόσμιου μιούζικαλ κ.α. και να αποφοιτήσει παίρνοντας το δίπλωμα του «Musical Theater Performer» – ή για τους Έλληνες, του «Ερμηνευτή Παραστατικών Τεχνών».
Το σημαντικότερο όμως είναι όλη η φιλοσοφία ζωής και η έμπνευση που αποκτάς κατά τη διάρκεια της φοίτησης, καθώς εκπαιδεύεσαι από ανθρώπους που αγαπούν πολύ τη δουλειά τους και με το παράδειγμά τους διδάσκουν στους νέους την αφοσίωση, το ήθος, τη σταθερή πορεία προς το στόχο παρ’ όλες τις δυσκολίες, το θάρρος να ξεπερνούν τα εμπόδια και το σπουδαιότερο, να μοιράζονται όλη αυτή την αγάπη με τον κόσμο και να υπάρχουν μέσα από τη δημιουργία.
Όσο για το ταλέντο, πάντα θα αναρωτιόμαστε αν «γεννιέσαι ή γίνεσαι», όμως αποδεικνύεται ότι η θέληση και η σκληρή δουλειά, έχουν μεγαλύτερη αξία και μπορεί κανείς να κάνει θαύματα αν έχει αυτά τα δύο εφόδια!»
– Μελλοντικά σχέδια;
«Πολλά, μεγάλα και σημαντικά! Προτάσεις για τηλεόραση, θέατρο , για μια σειρά συναυλιών με θέμα το Μιούζικαλ, για σκηνοθεσίες σε μουσικές παραστάσεις.
Ο ρόλος όμως της μητέρας και της διευθύντριας στην Σχολή θέλει ολοκληρωτική αφοσίωση κι ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου μου, θα πρέπει λοιπόν να επιλέξω συνετά, ώστε να μπορώ να αντέξω το απαιτητικό ωράριο.»
