Στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι σύνηθες και τετριμμένο ν’ ακούγονται προεκλογικά ή μετεκλογικά ιδεολογικές «κορώνες» ή να ενεργούνται πράξεις στο όνομα της τοπικής δημοκρατίας από εμφανιζόμενους ως αυτόκλητους σωτήρες της τύχης ενός δήμου ή μιας περιφέρειας, από πλάνους πολιτικάντηδες που συνήθως παρεισφρύουν σε ad hoc κομματικούς σχηματισμούς«δεινοσαύρων» της τοπικής αυτοδιοίκησης με σκοπό την ανέλιξη κι ευδοκίμησή τους στο πολιτικό μικροκλίμα της τοπικής κοινωνίας.
Στην Κηφισιά, στις πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη της διοίκησης της τοπικής κοινωνίας, το φαινόμενο αυτό το είδαμε κατ’ επανάληψη ως παραπειστική προσπάθεια παρεμπόδισης κάθε πιθανής αλλαγής στο κραταιό για χρόνια και βαθιά ριζωμένο πολιτικό status quo εμφανιζόμενο ως δήθεν «Σίγουρα Βήματα» στο αβέβαιο μέλλον όλων της γεμάτης προβλήματα τοπικής κοινωνίας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι έχοντες συντονισμένο βηματισμό με «Σίγουρα Βήματα» εντέλει έχασαν το δρόμο για την εξουσία του Δήμου. Όμως, φαίνεται, ότι βρήκαν το δρόμο για τα δικαστήρια ενιστάμενοι στην απελπισία τους για την απώλεια της εξουσίας κι αποσκοπώντας στην ανατροπή της βούλησης της πλειοψηφίας των πολιτών όπως αυτή εκφράστηκε στην εκλογική διαδικασία της 18ης/25ης Μαΐου 2014.
Βρέθηκαν λοιπόν τρεις «πατριώτες» από την τοπική κοινωνία, με σίγουρο βηματισμό πολιτικά ηττημένου, που προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη ζητώντας την ακύρωση της εκλογής πληθώρας των αναδειχθέντων στελεχών της σημερινής διοίκησης με το επιχείρημα γνωστό και ως «όχι Γιώργος, αλλά Γεώργιος»!
Η αλγεινή εντύπωση που δημιουργήθηκε καταρχήν στο άκουσμα της εν λόγω ένστασης έδωσε τη σειρά της στην εντύπωση αστεϊσμού κι αυτή με τη σειρά της στην εντύπωση της φαιδρότητας και έλλειψης αντίληψης περί την έννοια της δημοκρατικής νομιμότητας στους ενισταμένους.
Εξ αυτών των τριών, μία δεν εμφανίστηκε καν στο ακροατήριο του δικαστηρίου για να υποστηρίξει τις απόψεις της περί την κατατεθείσα ένσταση που ενεργήθηκε – μεταξύ άλλων – και στο όνομά της.
Δηλαδή, οποία έλλειψη συγκρότησης και σοβαρότητας στο πρόσωπο της προσφευγούσης ενιστάμενης ενώπιον της Δικαιοσύνης που τη μια ζητά ν’ ακυρωθεί η εκλογή των δημοκρατικά αιρετών περιφρονώντας τη βούληση των εκλογέων κι από την άλλη φαίνεται να περιφρονεί κι αυτήν ακόμη τη δικονομικά προβλεπόμενη διαδικασία για τη συζήτηση του αιτήματός της, όποιο κι αν είναι αυτό κατά το περιεχόμενό του.
Μ’ άλλα λόγια, η κυρία ακολούθησε τα «σίγουρα βήματα» της αφερεγγυότητάς της ενώπιον εκπροσώπων πολιτικής και δικαστικής εξουσίας! Όσο για τους άλλους δύο που εμφανίστηκαν στο ακροατήριο, η δυσκολία τους να δικαιολογήσουν το περιεχόμενο της ένστασής τους προκάλεσε τέτοια θυμηδία ώστε ν’ αναλογίζεται εύλογα ο καθένας μετά την ένσταση αυτή που αρχίζει και που τελειώνει το δικαίωμα της αυτογελοιοποίησης των ενισταμένων.
Πατριώτες δεν είναι αυτοί που δοκούν περί τον γεωγραφικά προσδιορισμένο τόπο ή κατοικούν σ’ αυτόν ή επιθυμούν να εκλεγούν για να τον διοικήσουν.
Ο γεωγραφικός προσδιορισμός του πατριωτισμού του καθενός και καθεμιάς που μετέχει μιας εκλογικής διαδικασίας για την ανάληψη της διαχείρισης της εξουσίας στην Κηφισιά έχει μηδενική αξία.
Ποσώς ενδιαφέρει αν κάποιος αιρετός στο δήμο μας κατάγεται από συγκεκριμένη οικογένεια της Κηφισιάς ή μετείχε για χρόνια στη διοίκηση του δήμου ή είναι – ή νομίζει ότι είναι – persona grata στο δήμο Κηφισιάς ή έχει ή δεν έχει γονιδίωμα Κηφισιώτη, Εκαλιώτη ή κατοίκου της Νέας Ερυθραίας.
Ο πατριωτισμός του αποδεικνύεται στην πράξη από τις ενέργειές του που καταδεικνύουν πρωτίστως το σεβασμό στους εκλογείς της Κηφισιάς, Εκάλης και Νέας Ερυθραίας και στη βούλησή τους όπως αυτή εκφράζεται με την εκλογική – και όχι δικαστική – διαδικασία.
Τέτοιος πατριωτισμός στα «Σίγουρα Βήματα» των τριών ενισταμένων απεδείχθη ότι είναι άγνωστη έννοια. Αλλά ακόμη κι αν κάποτε ήταν γνωστή, φαίνεται πως με τα χρόνια της εξουσίας στα χέρια τους υποκατέστησαν τον εν λόγω πατριωτισμό με πολιτικό τυχοδιωκτισμό, εξανδραποδισμό της διοίκησης σε συμφέροντα μειοψηφίας και καρεκλοθυρία συνήθη στο είδος των πολιτικά εκφυλισμένων κακοδιαχειριστών της τύχης των συμπολιτών μας που ευδοκίμησαν για πολλά χρονιά μεταπολιτευτικά και οδήγησαν τόσο τις τοπικές όσο και ευρύτερα την ελληνική κοινωνία μας στην πτώχευση με αποστέρηση οικονομικών πόρων και δημοκρατικών αξιών ταυτόχρονα.
Οι ενιστάμενοι πολιτικοί «Μαθουσάλες» και «Τυχοδιώκτες της Κηφισιάς» εντέλει στο όνομα του δικού τους νομιζόμενου «πατριωτισμού» και δημοκρατικής «ορθότητας» πέραν του αυτοεξευτελισμού τους αμείφθηκαν με την απόρριψη δια λόγου γραπτού από τη σύνθεση του δικάζοντος δικαστηρίου. «Verba volant, scripta manent» έλεγαν οι Λατίνοι σαν να ήξεραν πως η φράση αυτή «ταιριάζει γάντι» στους εν λόγω ενιστάμενους.
Η γραπτή δια αποφάσεως δικαστηρίου απόρριψή τους κατά το περιεχόμενο της ένστασής τους θα’ ναι παρακαταθήκη για τις μέλλουσες γενεές της φαυλότητας και γελοιοποίησης στην οποία μπορεί να περιπέσει κανείς από τον υπέρμετρο και νομιζόμενο «πατριωτισμό» του για τη «σωτηρία»του τόπου του από τους «κακούς» Γιώργηδες που δεν εμφανίστηκαν ως Γεώργιοι.
Κατά το Θουκυδίδη «Άνδρες γαρ πόλις, και ου τείχη ουδέ νήες ανδρών κεναί» («η πόλη είναι οι άνδρες της και όχι τα τείχη ούτε τα πλοία κενά ανδρών», Η΄ 77,) δηλαδή οι πολίτες της, που φέρουν παντού και πάντα την πολιτική τους διαπαιδαγώγηση και με αυτόν τον τρόπο δίνουν ύπαρξη στη πόλη είναι η ουσία αυτής και όχι οι κομματικοί σχηματισμοί ή οι ιδεολογικές ταμπέλες που προσάπτονται στους πολίτες για λόγους επικοινωνιακούς ή άλλους ή από πολιτικές σκοπιμότητες.
Οι Έλληνες στη μακραίωνη κι ένδοξη ιστορία και παρελθόν τους δεν προσδιόριζαν την πόλη-πατρίδα με γεωγραφικούς όρους, αφού έλεγαν π.χ. «οι Αθηναίοι», ή «οι Κορίνθιοι» και ποτέ «η Αθήνα», ή «η Κόρινθος».
Η πατρίδα για τους αρχαίους Έλληνες ήταν κατά συνέπεια κάτι απολύτως κοινωνιοκεντρικό και όχι γεωγραφικά προσδιορισμένο, για το οποίο άξιζε να πεθάνει κάποιος, ακριβώς επειδή δεν άξιζε να ζει χωρίς αυτό.
Την κοινωνιοκεντρική προσέγγιση στη διαχείριση κι ευημερία του τόπου έχει ως πρότυπό της η νέα διοίκηση της Κηφισιάς. Τα πρώτα δείγματα της νέας διοίκησης στην Κηφισιά δίνουν το στίγμα του Θουκυδίδη.
Δείχνουν τον πατριωτισμό εκείνων που αδιαφορούν για την κομματοκρατία, που προσπερνούν τη μικρότητα και τη μικρόνοια των απορριφθέντων ενισταμένων και που αποδεικνύουν τον υφιστάμενο πατριωτισμό της διοίκησης στελεχώνοντας συλλογικούς φορείς και συμβουλευτικές επιτροπές στην πόλη της Κηφισιάς με πολίτες πρόθυμους να συνεισφέρουν στο κοινό καλό περιφρονώντας αυτούς που με «Σίγουρα Βήματα» κατακρημνίζονται και ηττώνται.
{jcomments on}
