Μια θαυμάσια παράσταση ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, «Ο Δον Ζουάν» του Μολιέρου, την οποία σκηνοθετεί ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης, που υπογράφει και τη μετάφραση.
Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα και πλέον αινιγματικά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, μια κωμωδία γεμάτη ειρωνεία, αλλά και με τραγικό βάθος.
Ο ακόλαστος αριστοκράτης ήρωάς του βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση καθότι αθεράπευτος κυνηγός της Ομορφιάς και της Ηδονής, αλλά ταυτόχρονα και σε διαρκή φυγή καθότι κυνηγημένος από όλους όσους έχει προσβάλλει. Η τιμωρία του έρχεται στο τέλος εξ ουρανού.
Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την Αιγίδα του Γαλλικού Προξενείου Θεσσαλονίκης και του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Σήμερα φιλοξενούμε τον Δημήτρη Δρόσο που ερμηνεύει τον «Δον Ζουάν» και την Γιολάντα Μπαλαούρα που πρωταγωνιστεί επίσης η οποίοι και θα μας μιλήσουν τόσο για τους ίδιους όσο και για το έργο.
Ο Δημήτρης Δρόσος είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Εθνικού Θεάτρου & της Δραματικής Σχολής Γ. Αρμένη , ενώ παρακολούθησε μαθήματα Μουσικής-Ορθοφωνίας στο Θεατρικό Εργαστήρι Καλαμαριάς κι έμαθε κλασική κιθάρα στο Ωδείο Σκοπέλου.
Η Γιολάντα Μπαλαούρα σπούδασε στη Δραματική Σχολή Γ. Θεοδοσιάδη , συνεργάστηκε με το ΥΠΠΔΒΜΘ και ειδικότερα με τη δ/νση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, πραγματοποιώντας Βιωματικά Εργαστήρια Θεατρικής Παιδείας για τους εκπαιδευτικούς της Δ.Ε. κι έχει διαγράψει μεγάλη πορεία στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο.
Μιλήστε μας λίγο για τον εαυτό σας πότε συγκινηθήκατε από την υποκριτική τέχνη και θελήσατε να την ακολουθήσετε;
Γιολάντα: «Η αγάπη μου για το θέατρο ξεκίνησε από την εφηβική μου ηλικία και μέσα από το μάθημα της δραματικής ποίησης. Εκεί ανακάλυψα πρώτη φορά πόσο πολύ με ενδιαφέρει αυτή η ιστορία. Διαβάζοντας την Αντιγόνη, τον Οιδίποδα, την Ιφιγένεια, άνοιξε μπροστά μου ένας κόσμος που με προκαλούσε να τον γνωρίσω.
Τελειώνοντας το σχολείο είχα ήδη αποφασίσει και ήξερα πολύ καλά τί θέλω να μάθω. Πολλές φορές μαθήτρια ακόμη του Λυκείου δεν έχανα καμιά παράσταση στο Ηρώδειο. Μονίμως πάνω- πάνω στο τελευταίο διάζωμα να βλέπω παραστάσεις και να μαγεύομαι.»
Δημήτρης: «Ήμουν περίπου οκτώ χρονών όταν είδα πρώτη φορά θέατρο στη «Μικρή Πόρτα». Μαγεύτηκα! Ένας υπέροχος κόσμος ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μου. Κάποια χρόνια μετά, περίπου στα έντεκα μου , ήρθε στη Σκόπελο (απ' όπου και κατάγομαι) ο Γεννάδιος Πάτσης ο οποίος προχώρησε σε σύσταση θεατρικής ομάδας. Είδα τις πρώτες παραστάσεις του πολιτιστικού οργανισμού και ένιωσα ότι έπρεπε και εγώ να βρεθώ στην σκηνή. Ήταν σαν κάλεσμα.»
Τι σημαίνει για εσάς το να βρίσκεστε πάνω στο θεατρικό σανίδι;
Γιολάντα: «Η σκηνή είναι για μένα ένας χώρος που μπορώ να αναπνέω με μια ομάδα ανθρώπων που μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα, που μοιραζόμαστε την ίδια χαρά, γιατί το θέατρο είναι και πρέπει να είναι χαρά, είτε παίζουμε κωμωδία, είτε παίζουμε δράμα. Η επικοινωνία με τον κόσμο, και το να προσπαθείς αυτές τις δυο ώρες που είσαι επάνω στη σκηνή να συναντηθείς με τις ψυχές και τα μάτια που σε παρακολουθούν, είναι μια υπόθεση πολύ σοβαρή και πολύ όμορφη ταυτόχρονα.»
Δημήτρης: «Επικοινωνία, Συγκίνηση, Απόλαυση.»
Μετανιώσατε που ακολουθήσατε αυτό το δρόμο, ιδιαίτερα στην εποχή μας που οι ηθοποιοί δεν αμείβονται ικανοποιητικά και κάποιες φορές και καθόλου;
Γιολάντα: ΄Οχι, δεν έχω μετανιώσει. Το θέατρο είναι επιλογή της καρδιάς μου. Πώς μπορείς να μετανιώσεις, όταν κάνεις αυτό που αγαπάς; ΄Εχω περάσει πολλές φορές δύσκολα, όχι μόνο τώρα που ζούμε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση αλλά και παλιότερα. Στο θέατρο έχουμε συνηθίσει να ψάχνουμε για δουλειά δυο και τρεις φορές το χρόνο, είμαστε διαρκώς σε αναζήτηση δουλειάς.
Το κακό είναι, στη χώρα μας που γεννήθηκε το θέατρο, θα έπρεπε οι παραστατικές τέχνες να είναι υπό προστασία και όχι υπό διωγμόν. Η παιδεία και ο πολιτισμός είναι δυο έννοιες που οφείλουμε να προστατεύουμε με κάθε τρόπο. Ο ρόλος του θεάτρου είναι κυρίως παιδευτικός. Εκπαιδεύει ψυχές, καλλιεργεί αισθητική.»
Δημήτρης: «Δεν έχω μετανιώσει στιγμή που επέλεξα αυτό το δρόμο. Οι αμοιβές είναι συχνά ελάχιστες και τις περισσότερες φορές ανύπαρκτες και οι θυσίες που απαιτούνται πολλές. Ο πρώτος μου δάσκαλος Γεννάδιος Πάτσης μου είχε πει: "Χίλιες οι λύπες, μία η χαρά.» Προσπαθώ να πορεύομαι με αξιοπρέπεια στο χώρο με το να κάνω αυτό που αγαπώ.»
Συμμετέχετε και οι δύο, σε μια πολύ αξιόλογη παράσταση τον «Δον Ζουάν». Θέλετε να μας μιλήσετε γι αυτή, πώς την κατηύθυνε ο σκηνοθέτης και για το δικό σας ρόλο, πόσο δύσκολο ήταν να τον αποδώσετε, ιδιαίτερα τον Δον Ζουάν;
Γιολάντα: «Αυτή η παράσταση είναι, κατά τη γνώμη μου τολμηρή, έχει άποψη, έχει αισθητική. Ο δικός μου ρόλος είναι μικρός αλλά χαρακτηριστικός. Υποδύομαι μια από τις ερωμένες του Δον Ζουάν που της έχει υποσχεθεί γάμο, την Ματουρίν, και την οποία αμέσως εγκαταλείπει μόλις συναντήσει την Σαρλότ.»
Δημήτρης: «Ο «Δον Ζουάν» του Μολιέρου είναι ένα έργο που εμπεριέχει αρκετά είδη θεάτρου: κωμωδία, φάρσα, δράμα μέχρι και τραγωδία. Ο σκηνοθέτης μας Δαμιανός Κωνσταντινίδης έχει στήσει ένα πολύ ενδιαφέρον ψηφιδωτό δημιουργώντας μια παράσταση με πολλές εικόνες που εναλλάσσονται τα προαναφερθέντα είδη από σκηνή σε σκηνή και με πρόθεση να κρατήσει τον θεατή σε ένα κατεξοχήν θέατρο λόγου.
Η ανάγνωση του Δαμιανού είναι πολυχρωματική και πιστεύω ενδιαφέρουσα καθώς η σκηνοθετική του ευφυία μας καθοδήγησε σε σκηνικές λύσεις που προάγουν την εξέλιξη του έργου.
Σχετικά με τον ρόλο που υποδύομαι, δυσκολεύτηκα πολύ, το ομολογώ. Είναι ένας ρόλος αρχέτυπο και αισθάνθηκα δέος πολύ συχνά αλλά με πολλή δουλειά, σωστή καθοδήγηση και με συγκινητική υποστήριξη και βοήθεια από τους συναδέλφους επιχειρώ να προσεγγίσω αυτόν τον χαρακτήρα.»
Εσείς προτιμάτε να παίζετε σε κωμωδία, σε αστυνομικά, ή σε κλασικά έργα; Κυρία Μπαλαούρα έχετε συμμετάσχει και σε αρχαίες τραγωδίες;
Γιολάντα: «Συνήθως μου προτείνουν να παίζω κωμικούς ρόλους αλλά αρκετοί σκηνοθέτες μου έχουν πει, ότι μπορώ να παίξω εξίσου καλά και δραματικούς ρόλους.
Μου αρέσει να παίζω στο θέατρο, να συναντώ σκηνοθέτες και ηθοποιούς που να μπορούμε να εξελίξουμε την τέχνη μας και τους εαυτούς μας.
Προτιμώ να είμαι σε έργα, σε παραστάσεις που η ψυχή θα γεμίζει από χαρά και αγάπη για αυτό που κάνουμε πάνω στη σκηνή. Πάντα στις κωμωδίες κρύβεται ένα δράμα και πάντα στο δράμα κρύβεται μια κωμωδία. Πολλές φορές αυτό δε συμβαίνει και στη ζωή;
Ναι έχω συμμετάσχει σε αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες σαν μέλος του χορού. Πέρυσι ανεβάσαμε την Λυσιστράτη του Αριστοφάνη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο πλαίσιο της παρουσίασης της πόλης της Θεσσαλονίκης στην Ευρώπη, και η ίδια παράσταση τον περασμένο Οκτώβριο συμμετείχε στο Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος στο Art Carnuntum στην Αυστρία.»
Δημήτρης: «Θα έλεγα ότι η παράσταση στην οποία συμμετέχω εμπεριέχει και τα τρία είδη: α) χαρακτηρίζεται ως κωμωδία από τον ίδιο τον Μολιέρο, β) είναι εμφανές το στοιχείο της καταδίωξης καθώς όλοι αναζητούν τον «φυγά» Δον Ζουάν και γ) σίγουρα θεωρείται κλασσικό έργο.»
{jcomments on}
