Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο της Κρήτης, είναι Πτυχιούχος του Mαθηματικού τμήματος της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών, κατά τη διάρκεια των σπουδών του υπήρξε και βασικό στέλεχος του Θεατρικού Tμήματος του Πανεπιστημίου, όπου συμμετείχε, ως ηθοποιός σε πολλά έργα.
Το 1981 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Tέχνης – Kαρόλου Kουν, εργάστηκε εκεί σαν ηθοποιός, σκηνοθέτης και σχεδιαστής φωτισμών.
Υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, σκηνοθέτης- σύμβουλος του καλλιτεχνικού διευθυντή στο ΚΘΒΕ, το 2002 ίδρυσε τον θίασο «Θ όπως Θέατρο», από το 2003 εργάζεται (σχεδόν αποκλειστικά) ξανά στο Θέατρο Tέχνης.
Έχει γράψει μυθιστορήματα και ποιήματα, έχει κάνει εκθέσεις φωτογραφιών του, έχει επιμεληθεί πολλά προγράμματα παραστάσεων στους θιάσους που εργάστηκε .
Eίναι εταίρος της Eλληνικής Eταιρείας Θεάτρου «Θέατρο Tέχνης» και αντιπρόεδρος του Διοικητικού της Συμβουλίου. Τώρα σκηνοθέτησε τα μονόπρακτα του Ιονέσκο που ανέβηκαν στο Θέατρο «Τζένη Καρέζη» με τίτλο «Το μέλλον είναι στα αβγά».
Κοντά μας ο πολυτάλαντος Κωστής Καπελώνης.
Κύριε Καπελώνη στέκομαι με δέος μπροστά στα τόσα προσόντα και ταλέντα σας και έχω περιέργεια πως είσαστε σαν παιδί. Είσαστε ένα ιδιαίτερο παιδί;
”Να αντιπαρέλθω το “δέος”, που με τιμά μεν, αλλά δε βοηθάει σε μια συζήτηση και να απαντήσω στην ερώτηση: Ήμουνα ένα παιδί μάλλον μεγαλύτερο από την ηλικία μου! Με τις ώρες συζήταγα, ή μάλλον άκουγα να μου λένε ιστορίες, οι μεγαλύτεροι θείοι ή παππούδες και γιαγιάδες, αλλά δεν έχανα και τις ώρες του παιχνιδιού. Νομίζω ότι γεννήθηκα μεγάλος και γι αυτό έχω την τάση να μεγαλώνω αργά…”
Οι γονείς σας δέχτηκαν τις επιλογές σας;
”Τους τόφερα με το μαλακό! Όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο πήγα αμέσως στο τότε Θεατρικό Τμήμα. Έτσι μαζί με τα Μαθηματικά ήμουν και στο Θέατρο. Οι γονείς δεν το καλοείδαν, αλλά, αφού δεν παράτησα τις σπουδές, δεν είχαν λόγο να ανησυχούν. Πήρα το πτυχίο μου, πήγα στο στρατό και μετά στο Θέατρο Τέχνης, οπότε το δέχτηκαν. Ιδιαίτερα όταν με είδαν, πρωτοετή μαθητή ακόμη, στις παραστάσεις του Κουν, ήταν μάλλον υπερήφανοι.”
Μαθηματικός, ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, φωτογράφος με εκθέσεις, τι είναι τελικά ο Κωστής Καπελώνης;
”Θα ήθελα να ήμουν “ποιητής” ονείρων μέσα σε μια πεζή πραγματικότητα. Καμιά φορά το καταφέρνω!”
Είστε Πτυχιούχος του Mαθηματικού τμήματος της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών. Τα μαθηματικά έχουν σχέση με την τέχνη ιδίως της υποκριτικής;
"Ένα από τα θεωρητικά μου όνειρα ήτανε να κάνω ένα μεταπτυχιακό στα μαθηματικά, για τον τρόπο δόμησης θεατρικών χαρακτήρων, με εργαλείο την Αναλυτική Γεωμετρία. Το όνειρο θα μείνει απραγματοποίητο. Νομίζω ότι δεν προλαβαίνω πια. Συνεχώς απομακρύνομαι από τα μαθηματικά… Αλλά με έχουν βοηθήσει πολύ στην οργάνωση του μυαλού του σκηνοθέτη."
Έχετε πάρει μέρος σαν ηθοποιός σε πολλά έργα και έχετε σκηνοθετήσει άλλα τόσα. Τι σας συγκινεί περισσότερο;
"Μάλλον προτιμώ τη σκηνοθεσία, γιατί έχει μια σφαιρικότητα κι έτσι μπορώ να βάζω εκεί μέσα όποια εμπειρία κατάφερα να χωνέψω. Η μαθητεία μου στο Θέατρο Τέχνης ήταν μια τέτοια πολυεκπαίδευση: στις αποθήκες, στο παρασκήνιο, στη σκηνή, στους φωτισμούς, στην σκηνοθετική βοήθεια (στον Λαζάνη κυρίως), στη διδασκαλία στη Σχολή.
Μετά το Θέατρο Τέχνης κι άλλες εμπειρίες: η διεύθυνση ΔΗΠΕΘΕ, η δημιουργία θεατρικής ομάδας, η επιτελική δουλειά στο ΚΘΒΕ και στο Θέατρο Τέχνης κλπ. Βέβαια σε μερικούς ρόλους, όταν πετυχαίνουν να συγκινήσουν κι εμένα και το κοινό, βρίσκω μια μεγάλη ικανοποίηση. Την ίδια που νοιώθω, ως σκηνοθέτης, όταν καταφέρνουν αυτή τη διπλή συγκίνηση οι ηθοποιοί της παράστασης που σκηνοθετώ, την ώρα της πρόβας."
Τι είναι θέατρο για εσάς;
"Προέκταση της ζωής μου. Μερικές φορές, όταν δουλεύω πολύ στο θέατρο, γίνεται, δυστυχώς, υποκατάστατο."
Το μότο σας στη ζωή;
"Να μην ξεχνάμε τις αξίες του παρελθόντος και να δημιουργούμε αξίες για το μέλλον."
Με τι κριτήριο επιλέγετε τα έργα που ανεβάζετε;
"Μάλλον στην τύχη. Συνήθως δεν προλαβαίνω να σκέφτομαι. Οι άνθρωποι γύρω μου, μια τυχαία συνάντηση, παράγουν τις καινούργιες ανάγκες. Βέβαια με δύο βασικές προϋποθέσεις: το έργο να λεει κάτι στην εποχή μας και να επιτρέπει μια ποιητική προοπτική. Εντάξει, αυτήν την προοπτική καμιά φορά την κατασκευάζουμε…"
Ποια είναι η σχέση του θεατή με τον ηθοποιό και ποια με τον σκηνοθέτη;
"Με τον ηθοποιό η σχέση είναι άμεση, ακαριαία και βιωματική! Με τον σκηνοθέτη, πιστεύω, ότι ο θεατής δεν έχει καμιά σχέση. Απλώς, πολλές φορές ο θεατής υφίσταται τις επιλογές του σκηνοθέτη."
Τι προσόντα πρέπει να έχει ο σκηνοθέτης;
"Να είναι αόρατος στον θεατή, αλλά συνεχώς δίπλα στον ηθοποιό."
Πώς επιλέγετε τους ηθοποιούς για μια παράσταση;
"Συνήθως οι παραστάσεις που κάνω ξεκινούν από μια δεδομένη ομάδα ηθοποιών-συνεργατών που καθορίζουν την επιλογή του έργου και η μετέπειτα ολοκλήρωση του θιάσου γίνεται με βάση την επιδιωκόμενη «χημεία» με τους ήδη υπάρχοντες. Αυτό που πρέπει να διαφυλάσσεται είναι η ισορροπία των σχέσεων ρόλων και ηθοποιών μεταξύ τους."
Αν ξαναρχίζατε από την αρχή θα ακολουθούσατε το ίδιο μονοπάτι;
"Μάλλον ναι, αλλά πηγαίνοντας πιο γρήγορα και χαζεύοντας λίγο στη διαδρομή."
Σκηνοθετείτε τώρα τρία μονόπρακτα του Ιονέσκο, από τους κορυφαίους συγγραφείς του θεάτρου του παραλόγου. Ζούμε σε μια εποχή του παραλόγου. Πιστεύετε ότι ταιριάζει τώρα;
"Το παράλογο του Ιονέσκο είναι η ακρότητα της λογικής μέχρι την παραμόρφωσή της. Ε, νομίζω ότι στις μέρες μας ζούμε την ακρότητα μιας παγκόσμιας οικονομικής παραμόρφωσης που γεννά πολέμους, εξαθλίωση και υπονομεύει ακόμη και την ύπαρξη της ζωής πάνω στον πλανήτη."
Μιλήστε μας για το «Το μέλλον είναι στα αβγά».
"Η παράστασή μας, που έχει συνδέσει τρία μονόπρακτα του Ιονέσκο, παρακολουθεί τη συνάντηση δύο νέων – του Ιάκωβου και της Ρομπέρτας – και την προσπάθεια των γονιών τους να τους παντρέψουν, να τους εντάξουν στην κοινωνία και τέλος να τους υποχρεώσουν να διαιωνίσουν το είδος, τη Λευκή φυλή, όπως λένε και ξαναλένε.
Όμως οι δυο νέοι δεν είναι για “κανονικό” μέλλον και η συνεύρεσή τους τινάζει το σύστημα στον αέρα. Στο τέλος έχουμε μια καταστροφή του ηλίθιου συστήματος, περνώντας μέσα από τη βία, την καταπίεση και τη γελοιότητα.» Ο Ιονέσκο έλεγε πως «αυτοί που αντιστέκονται διστάζουν κι αυτοί που διστάζουν αντιστέκονται."
Το πιστεύετε;
"Ο Ιονέσκο ήταν πολύ απαισιόδοξος για το μέλλον της ανθρωπότητας και επιμένει ότι κάθε προσπάθεια έχει μια μόνο κατάληξη, την Καταστροφή. Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει πάντα μια ελπίδα, έτσι λεει η Ιστορία, όμως καμιά φορά αυτή η ελπίδα καθυστερεί 4-5 αιώνες. Επομένως, ναι, υπάρχουν πολλές γενιές που ζουν χωρίς να δουν τις ελπίδες τους να πραγματοποιούνται."
«Οι ιδεολογίες μας χωρίζουν. Τα όνειρα και οι αγωνίες μάς ενώνουν», έλεγε ο Ιονέσκο. Στην εποχή μας συμβαίνει αυτό;
"Στην εποχή μας ζούμε τον θάνατο των ιδεολογιών, αλλά στη διάρκεια του περασμένου αιώνα, οι ιδεολογίες κατάφεραν αυτό ακριβώς, το διαχωρισμό και την φρίκη.
Τα πανανθρώπινα όνειρα βέβαια είναι ίδια. Επιβίωση και ελευθερία. Η αγωνία για τη δυσκολία της πραγματοποίησης των ονείρων είναι κι αυτή κοινή και θα έπρεπε να μας ενώνει.
Αλλά οι παγκόσμιες συνθήκες έχουν δημιουργήσει πάρα πολλές «λεπτομέρειες» που καλλιεργούνται για να κρατούν την ανθρωπότητα διχασμένη, για να μπορούν να διατηρούν, οι όποιες μικρο-εξουσίες, την πρόσκαιρη μικρο-ισχύ τους. Δυστυχώς!"
{jcomments on}
