Γωνία Κασσαβέτη 37 και Γεωργαντά, σε παλιό διατηρητέο ιδιοκτησίας του Ερυθρού Σταυρού, στεγαζόταν κάποτε η Αρχαιολογική Συλλογή Κηφισιάς που όμως εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια μετακόμισε προς φύλαξη της στο Μενίδι, σε αποθήκη της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, με σκοπό την τελική της εγκατάσταση στην Βίλλα Κουτούπη, ιδιοκτησίας του Δήμου Κηφισιάς.
Έτσι λοιπόν, ένα μικρό «Μουσείο Φιλίας και Αγάπης» όπως το ονόμασαν όσοι το αγάπησαν, τώρα πια, μαζί με τον δροσερό κήπο του που φιλοξένησε κάποτε διαλέξεις, μουσικές βραδιές και άλλα πνευματικά δρώμενα, χάθηκε, και στη θέση του άφησε στους παλαιότερους μόνο αναμνήσεις και στους σημερινούς περαστικούς αφήνει μια ακόμη εικόνα εγκατάλειψης, πικρίας και νοσταλγίας.
Αυτή όμως είναι μόνο η συναισθηματική πλευρά της μικρής μας ιστορίας. Δυστυχώς ακολουθεί και μια ανεύθυνη – κατά την κρίση μου – πλευρά του θέματος, που εάν δεν έχεις και λίγο χιούμορ για να την ξεπεράσεις, βυθίζεσαι η στη μελαγχολία η στην δίκαια αγανάκτηση.
Πέρασα που λετε προχθές από κει και καμάρωσα τη μαρμάρινη καλότεχνη πινακίδα στην είσοδο:
Ημέρα εργάσιμη προς μεσημεράκι. Δίπλα, στην καγκελόπορτα της εισόδου του μπροστινού κήπου, δεσπόζει μια βαριά αλυσίδα με το λουκέτο της. Χάρμα οφθαλμών!
Στο βάθος η μικρή βίλα τυλιγμένη στην ερημιά και στη σιωπή. Η επιγραφή στο κάτω μέρος της μαρμάρινης πινακίδας γράφει και παραπέμπει: «Είσοδος από την οδό Γεωργαντά 30».
Στην είσοδο όμως της Γεωργαντά 30 υπάρχει άλλη αλυσίδα και άλλη μαρμάρινη παρόμοια επιγραφή η οποία προφανώς προς διευκόλυνση του κοινού παρέχει και αριθμό τηλεφώνου 210 8012116 που όμως αρνείται να απαντήσει. Χαριτωμένο!
Ο επισκέπτης βέβαια αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, η μάλλον ότι η κατάσταση βρίσκεται υπό διάλυση.
Φαντασθείτε τώρα έναν ξένο μιας σχετικά πολιτισμένης χώρας, να συγκρίνει την εν προκειμένω ασχετοσύνη της Ελληνικής αυτής επιδείξεως εξοργιστικής αδιαφορίας, με ανάλογες περιπτώσεις στην δική του πατρίδα, π.χ. ένα μουσείο σε προάστιο της Πρωτεύουσας της πατρίδας του, που από χρόνια ΔΕΝ υφίσταται πλέον και που επιμένει στην ύπαρξη ασχέτων πινακίδων και επιγραφών μιας ανύπαρκτης πλέον «Αρχαιολογικής Συλλογής Κηφισιάς» φάντασμα, ενός παρελθόντος, δηλαδή, ενός ερειπίου που μας εκθέτει προς το παρόν ανεπανόρθωτα!
Γείτονες, μου έχουν κατά καιρούς αναφέρει ότι πολύ συχνά – ίσως και καθημερινά – το άδειο πλέον αυτό οίκημα επισκέπτονται ένα δυο πρόσωπα που το πρωί ξεκλειδώνουν, εισέρχονται και τώρα το καλοκαίρι παραμένουν στον κήπο όπου φαίνεται να ασχολούνται με τον καθαρισμό του χώρου!!
Μάλιστα, οι γείτονες αυτοί μου είπαν ότι αργά και που οι κλειδούχοι αυτοί – ίσως για να καταπολεμήσουν την ενδεχόμενη ανία τους – ταίζουν φιλόστοργα και τα αδέσποτα γατιά της περιοχής που τα δύστυχα καταφεύγουν κοντά στους φιλόζωους αυτούς ανθρώπους για να κορέσουν την πείνα τους. Βλέπετε; Για όλους και για όλα έχει ο Θεός!
Εμένα όμως – μεταξύ πολλών άλλων – με τρωει η περιέργεια: Οι καλοί αυτοί άνθρωποι που επισκέπτονται το οίκημα σε καθημερινή βάση όπως με πληροφορούν, είναι άραγε εθελοντές, η μήπως εν μέσω της «κρισάρας» που περνάμε, πληρώνονται από κάποιον φορέα για αυτό το έργο τους;
Εάν όντως πληρώνονται, ας μου επιτραπεί να ερωτήσω τον όποιο Χριστιανό που μπορεί ίσως να ξέρει: Από ποιόν πληρώνονται;
Ίσως το θέμα αυτό, τελικά, θεωρηθεί από ορισμένους μία λεπτομέρεια μέσα στο χάος που επικρατεί γενικότερα στην πρόσφατη ζωή μας.
Ναι. Μπορεί να είναι και έτσι. Εάν όμως σκεφθεί κανείς ότι τρείς βασικοί φορείς, δηλαδή, το Υπουργείο Πολιτισμού, η Β’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και τελικά οι όποιοι αρμόδιοι για την Αρχαιολογική Συλλογή Κηφισιάς, επί χρόνια τώρα – άνω των πέντε και βάλε – δεν σκέφθηκαν ότι οι πινακίδες αυτές παραμένουν αμετακίνητες σε πείσμα είτε της αδιαφορίας είτε της έλλειψης ευαισθησίας και εκθέτουν την πόλη μας και τον τόπο μας ,τότε ήρθε ο καιρός κάτι να γίνει για να μη συνεχίσει το κακό.
Είμαι όμως βέβαιος ότι η σημερινή επιτυχημένη ηγεσία του Πολιτιστικού μας, μέσα σε τόσα άλλα, θα έχει ήδη επισημάνει τα περί ου ο λόγος και θα φροντίσει για την τακτοποίηση του θέματος.
Όσο πάντως συνεχίζει να κυριαρχεί το ευγενές αγαπημένο και καθιερωμένο Νεοελληνικό Εθνικό σπορ του να πετάμε το μπαλάκι ο ένας στον άλλον προκειμένου να αποφεύγουμε κάθε ευθύνη η και τον ελάχιστο κόπο, τόσο βλέπουμε να κερδίζει έδαφος η καταστρεπτική αυτή νοοτροπία που διέπει ένα τεράστιο κομμάτι των υπευθύνων της Δημόσιας σπονδυλικής μας στήλης.
Εάν μάλιστα σκεφθεί κανείς ότι στην προκειμένη περίπτωση, το κόστος της αποκαθήλωσης των εγκαταλειμμένων αυτών επιγραφών είναι κυριολεκτικά μηδενικό, τότε η επιδειχθείσα αδιαφορία όλων των όσων επί τόσα χρόνια ανέχθηκαν αυτό το ρεζιλίκι, υποθέτω ότι ξεπερνάει κάθε ρεκόρ και πλέον σπάει κόκαλα.
Καιρός να σοβαρευτούμε μιας και επιλέξαμε – ευτυχώς – να παραμείνουμε στην Ευρώπη.
{jcomments on}
