Την περασμένη Κυριακή «έφυγε» από τη ζωή ένας μεγάλος πολιτικός με αγάπη, ήθος και πίστη στην πατρίδα, ένας σπάνιος άνθρωπος, ένα φωτισμένο και φωτεινό μυαλό, ένα φιλόσοφος της εποχής μας και πολύ πιο μπροστά και από αυτή ακόμη. Η ζωή γενναιόδωρα τον είχε προικίσει.
Ο Σωτήρης Παπαπολίτης!
Γεννήθηκε στον Πειραιά, που λάτρεψε, το 1941, αποφοίτησε από το Κολλέγιο (αρένων) Ψυχικού, ήταν άριστος μαθητής, με δεκάδες βραβεία, διετέλεσε πρόεδρος της Μαθητικής Κοινότητας, και ήταν πολύ δημοφιλής σε όλες τις παρέες του.
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες και έκανε μεταπτυχιακά στο Τορόντο. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και στο Πανεπιστήμιο York. Και εκεί άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του, με την προσωπικότητα και τις τεράστιες γνώσεις του.
Το μεγαλείο της μόρφωσής του βρήκε έδαφος στον Καναδά! (Ουδείς προφήτης στον τόπο του). Μάλιστα, η Διοίκηση του York, τον αναζήτησε στην Ελλάδα για να του αποδώσει την σύνταξή του.
Γιος του αείμνηστου Σάββα Παπαπολίτη, αρχηγού της ΕΠΕΚ και συνιδρυτή της Ένωσης Κέντρου, ανατράφηκε μέσα στον κόσμο της πολιτικής φυσικά, από δυο λαμπρούς γονείς.
Ο Σωτήρης Παπαπολίτης ασκούσε τη σωστή ειλικρινή κριτική του – όσο και αν πονούσε κάποιους – πάντα με πολιτισμένο τρόπο, φαινόμενο σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα, όπως τον είχε διδάξει η παιδεία του και η οικογένειά του.
Το 1963 διετέλεσε διευθυντής στο γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Εξωτερικών Σοφοκλή Βενιζέλου. Εντάχθηκε στη ΝΔ το 1979, με προσωπική πρόσκληση του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος βρισκόταν για μια ανάπαυλα στο Τολό και τον κάλεσε επειγόντως να του μιλήσει.
«Όταν υπάρχει πρόσκληση από τον Καραμανλή, ένα όχι είναι βαρύ, νομίζω ότι κάτι του χρωστάμε όλοι», είπε, και κάλεσε αμέσως τον αγαπημένο γαμπρό του του – διεθνώς διακεκριμένο καθηγητή Ιατρικής – Γιώργο Ανδρουλάκη, να πάνε μαζί στο Τολό. Εκεί του ανήγγειλε ότι τον ήθελε στους κόλπους της Ν.Δ. γιατί ήξερε να ξεχωρίζει τα λαμπρά μυαλά. Το 1980 τοποθετήθηκε γενικός γραμματέας στο Υπουργείο Χωροταξίας.
Ήταν Εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Το 1990 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά. Δεν εκλέχτηκε αλλά από την θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο από το 1991-1994 ασκούσε εποικοδομητική κριτική με ηρεμία και τεκμηρίωση, για το καλό της πόλης που γεννήθηκε και αγαπούσε.
Τιμημένος με πολλά μετάλλια, πολιτεύτηκε για τελευταία φορά το 1996, και χρημάτισε εκπρόσωπος τύπου της Ν.Δ. επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος και τον εκτιμούσε απεριόριστα.
Στο ταξίδι του στην Αμερική είχε επαφή με όλους τους εκπροσώπους της Γερουσίας και συνομιλίες με τον πρόεδρο Μπους. Ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα ζήτησε από τον Σωτήρη Παπαπολίτη να τον δει και να συζητήσει μαζί του, στο ξενοδοχείο που διέμενε.
Το 2000 αποχώρησε από τη ΝΔ. (Πόσο μικρή ήταν η πολιτική για να χωρέσει ένα άτομο με τέτοιο εκτόπισμα, με τόση αλήθεια μέσα του, με τόση εντιμότητα). Η δολοφονική απόπειρα εναντίον του άφησε μόνον ένα τεράστιο σημάδι στο κεφάλι του, γιατί η ψυχή του ήταν ατρόμητη.
Αξιοπρεπής, κοσμοπολίτης, ευχάριστος, δεν εγκατέλειπε το αστείρευτο χιούμορ του ακόμη και στις δύσκολες στιγμές της αρρώστιας του. Στην παρέα ήταν η χαρά της ζωής, περιζήτητος για τα αστεία, τις εύστοχες ατάκες του και τα συνεχή πειράγματά στους φίλους του.
Παροιμιώδης έμεινε η φράση που ολοκληρωτικά του ανήκει αν και χρησιμοποιείται απ όλους πια, «Νέο ήθος-Νέο ύφος-Νέα πράξη» μέχρι και ο ΚΥΡ τον έκανε σκίτσο με τον Παπανδρέου να λέει στην Δήμητρα «Και ο Παπαπολίτης είπε Νέο ήθος – Νέο ύφος…» κι εκείνη να του απαντά: «Ναι, αλλά και Νέα…πράξη!».
Μιλούσε άπταιστα 7 γλώσσες, κυπριακά, χώρια από τις τοπικές της Ελλάδας. Ο ίδιος ήταν γλωσσοπλάστης, κάθε φορά επινοούσε και κάτι καινούργιο. Κινητή εγκυκλοπαίδεια επί παντός θέματος.
Η ευγένειά του, οι βαθιές του γνώσεις και τα αμέτρητα βιβλία και συγγράμματα που μέσα τους χανόταν, αλλά και εκείνα που ο ίδιος έγραφε τόσο γλαφυρά, τον κατέταξαν στο Πάνθεον των λίγων, των ξεχωριστών διανοούμενων προσωπικοτήτων του τόπου μας. Την πρώτη ποιητική συλλογή του «Δάκρυα δίχως τίτλους» την εξέδωσε μόλις στα 21 του. Και κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας άλλη ποιητική συλλογή «Λ» (για την λευτεριά).
Ήταν ένας αληθινός ευπατρίδης. Τα συλλυπητήριά μας στην πολύτιμη σύζυγό του Ιζαμπέλλα και τα δυο του παιδιά, την αγαπημένη του αδελφή Γιούλια και τον γαμπρό του Γιώργο που σεβόταν, εκτιμούσε και είχε σαν αδελφό. Καλό σου ταξίδι…
