Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε δεν χαρακτηρίστηκε, δυστυχώς, από τον δεύτερο γύρο της κατεξοχήν έκφρασης και γιορτής της δημοκρατίας, όπως είναι η εκλογική διαδικασία.
Χαρακτηρίστηκε από την αγωνιώδη προσπάθεια πολιτικών δεινοσαύρων, οι οποίοι, ως εκ θαύματος, ανασύρονται ενίοτε από τις πολιτικές φωλιές τους και θέλουν να μας επισημαίνουν πόσο λάθος έχει κάνει ο ελληνικός λαός που τους έχει εντάξει πλέον στο χρονοντούλαπο των επιλογών του.
Από τη μια, ο κ. Βενιζέλος. Αρνούμενος, διά της τιμητικής εκλογικής αποστρατεύσεως, να αποδεχθεί την ένταξή του στο πάνθεον (όπως θα του άρεσε να κομπορρημονεί) των Ελλήνων, ίσως και Ευρωπαίων, σοσιαλιστών (!), επιμένει να θέλει να μας πείσει για την πολιτική σημαντικότητά του.
Ο αρχιτέκτονας του PSI, του χαρατσιού (πρόγονος του ΕΝΦΙΑ) και μιας σειράς μέτρων και πολιτικών που εξόντωσαν τη μεσαία τάξη, αλλά και τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας δεν δέχεται να κριθεί από την ψήφο των συμπατριωτών του.
Ίσως γιατί είναι πεπεισμένος ότι δεν έχουν το απαιτούμενο μέγεθος νοημοσύνης για να καταλάβουν την εθνική απώλεια που θα υποστούμε στην απευκταία περίπτωση που δεν θα είναι μέλος και του επόμενου Κοινοβουλίου μας.
Φαίνεται, δεν έχει βρεθεί κανείς να του εξηγήσει ότι στις δυτικού τύπου δημοκρατίες είναι ο κυρίαρχος λαός αυτός που κρίνει και αποφασίζει.
Και ο κυρίαρχος λαός έχει αποδοκιμάσει επανειλημμένως τον κ. Βενιζέλο και τις πολιτικές του. «Κακό του κεφαλιού του», όμως, κατά τον αλαζόνα συνταγματολόγο.
Από την άλλη, ο κ. Σαμαράς. Με άρθρο του στην «Καθημερινή» προσπαθεί να δώσει οδηγίες πλεύσεως στον διάδοχό του στη Νέα Δημοκρατία. Μια πολιτική επιλογή και του ίδιου, αφού είναι γνωστή η ανάμειξή του σε όλες τις φάσεις (…) της διαδικασίας εκλογής του κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία του μεγάλου κεντροδεξιού κομματικού σχηματισμού.
Επιμένει δε σε μια φρασεολογία, αλλά και σε μια αντίληψη πολιτικού ήθους που, προφανώς, δεν έχει καταλάβει ότι τον έβλαψαν πολύ περισσότερο από την ίδια την άσκηση εξουσίας την περίοδο της διακυβέρνησής του.
Γιατί όλοι πλέον έχουν καταλάβει ότι η απαξιωτική αντιμετώπιση του νικητή των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015 κόστισε στον πρώην πρωθυπουργό ίσως περισσότερο από την ανατροπή του ’93.
Εντούτοις, η μισαλλοδοξία που εκφράζει και η διάθεση εκδίκησης κάθε άλλο παρά βοηθούν την προσπάθεια του κόμματός του να αγγίξει μεγαλύτερες και ευρύτερες μάζες ψηφοφόρων.
Εκτός κι αν δεν τον νοιάζει…Εκτός κι αν δεν περίμενε το κόμμα του (;) με άλλη ηγεσία να βρίσκεται τόσο κοντά στην αυτοδυναμία!
Τέλος, η εμφάνιση, μέσω των γνωστών κύκλων, του απαξιωμένου από την Ιστορία κ. Σημίτη και η έκφραση της δυσαρέσκειάς του (sic) μόνο κλαυσίγελο μπορεί να προκαλέσουν, αφού, ομολογουμένως, κανείς δεν ενδιαφέρεται και δεν ασχολείται, πλην των υπέρ-ευνοημένων κατά την περίοδο πρωθυπουργίας του φερέφωνων του.
Ας καταλάβουν, λοιπόν, όλοι αυτοί οι κύριοι, τους οποίους ο ελληνικός λαός δεν τίμησε, ούτε τους ίδιους ούτε τις πολιτικές τους, με την εμπιστοσύνη του επί σειρά εκλογικών αναμετρήσεων ότι και η αποστρατεία, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, μπορεί να είναι τιμητική.
Άλλως κινδυνεύουν να αφήσουν το αποτύπωμά τους μόνο με το μελανό χρώμα του.
