Είναι πια γνωστό πως η «Ανθοκομική Έκθεση» της Κηφισιάς μας, αναβαθμίζεται πρόσφατα κάθε χρόνο και μέσα στα πλαίσια μιας πολύ δύσκολης περιόδου πετυχαίνει στόχους που αξίζουν συγχαρητήρια.
Είναι μια σοβαρή προσπάθεια άξια ξεχωριστής μνείας που καταξιώνει τους όσους εργάζονται όχι μόνον περί την Ανθοκομική αλλά προσφέρονται εθελοντικά γενικότερα και για την Πολιτιστική αναβάθμιση της Πόλης, που κατά την άποψή μου έχει ακόμη πολύ δρόμο να διαβεί.
Πάντως, «Θερμά συγχαρητήρια» και για φέτος, στην Πρόεδρο της Ανθοκομικής Κα. Χατζοπούλου και τους συνεργάτες της.
Με το γραπτό μου αυτό, εκφράζω την άποψή μου για τον χώρο του Άλσους που αφορά τη γνωστή μας πλατφόρμα, πάνω στην οποία καλούνται κάτω από συνθήκες – δύσκολες συνήθως – οι συντελεστές ή οι ομιλητές, προκειμένου να έλθουν σε επαφή με το κοινό.
Νομίζω ότι μπορώ και πρέπει να εκφρασθώ ελεύθερα, με την ελπίδα ότι η σημερινές συνθήκες που περιβάλλουν το χώρο, θα πρέπει να βελτιωθούν πολύ, προκειμένου να μπορεί να αποδίδεται κάποιος σχετικός σεβασμός η τουλάχιστον κάποια σχετική προσοχή, στα εκάστοτε επί σκηνής δρώμενα.
Ο χώρος της πλατφόρμας-εξέδρας χωρίς σκεπή είναι έρμαιος των εκάστοτε ανέμων και των ανοιξιάτικων κακοκαιριών.
Επιτρέψτε την λέξη «μπάζει» από όλες τις πλευρές και έτσι παρασύρονται οι ήχοι των ομιλητών η εκτελεστών, συχνά σε κατευθύνσεις αντίθετες από εκεί που κάθονται οι επισκέπτες.
Το επίπεδο της πλατφόρμας βρίσκεται πολύ ψιλότερα από το επίπεδο που κάθεται το κοινό με αποτέλεσμα οι εμφανιζόμενοι επί σκηνής πίσω από άλλους, να είναι συχνά …άφαντοι!
Τέλος, λόγω ελλείψεως επαρκών τεχνικών ευκολιών, μη ύπαρξης αυλαίας κ.λ.π., κατά την διάρκεια αλλαγής του επί σκηνής δρώμενου, δημιουργείται τέτοιο άκομψο κομφούζιο, που ομολογουμένως – κατά την άποψη μου – δεν τιμά το περιβάλλον και υποτιμά τις προσπάθειες των καλλιτεχνών, ομιλητών και τεχνικών που πασχίζουν να προλάβουν τα αδύνατα-δυνατά!
Όμως το πιο σοβαρό πρόβλημα θεωρώ ότι είναι ο στενός χώρος – δίοδος μεταξύ θεατών και σιντριβανιού – που δυστυχώς παραμένει ελεύθερος για να εξυπηρετεί το ατελείωτο πέρα-δώθε σουλάτσο των περαστικών, των μη εχόντων – δικαίωμά τους βέβαια – σχέση με τα επί σκηνής δρώμενα και οι οποίοι δημιουργούν παράλληλα με τα επί σκηνής συμβαίνοντα, μια άλλη ατμόσφαιρα που θα ζήλευαν και οι…..λαϊκές «αγορές»!
Αυτή λοιπόν η ανέμελη περατζάδα, είναι μεν γραφική και χρειάζεται αναμφισβήτητα στους χαλεπούς καιρούς μας, αλλά…..χαλάει τη «μαγιονέζα».
Από τη μια μεριά εκπέμπεται και παραδίδεται στο κοινό η φιλότιμη προσπάθεια των επί σκηνής εκτελεστών και από την άλλη, κατά κύματα, ορμάει η ανέμελη επέλαση του κάθε περαστικού με τον Μπαμπά με το μπαλόνι η τη γλάστρα αγκαλιά, περιδιαβαίνουν ανέμελοι σπρώχνοντας για να περάσουν τα….στενά!
Ελπίζω να μη γίνομαι γκρινιάρης και ελπίζω πως θα υπάρξουν πρακτικές και σχετικά εύκολες βελτιώσεις για πράγματα που δυστυχώς δεν βλέπω να ενοχλούν κανέναν επί χρόνια τώρα.
Ίσως να είναι έτσι όπως τα λέω τα πράγματα. Μπορεί όμως να μην είναι και έτσι και να μην υπάρχει λύση, αν και αυτό δεν το πιστεύω για να σας είμαι ειλικρινής.
Στην τελευταία μου όμως επίσκεψη το βράδυ της φετινής λήξεως της Ανθοκομικής, το σκηνικό επαναλαμβανόταν.
Η οχλαγωγία των διερχομένων με τη προσπάθεια των καλλιτεχνών να καλύψουν τη ανεκδιήγητη φασαρία που επικρατούσε ολόγυρα και η αγωνία των επί σκηνής να επικοινωνήσουν με το ακροατήριο και τους θεατές, αποτελούσαν ένα αυθόρμητο κοκτέιλ ανεμελιάς που άλλους δεν απασχολούσε και άλλους τους απογοήτευε.
Ήταν αυτοί που είχαν φιλότιμα προετοιμάσει τους ρόλους των και ήσαν και αυτοί που είχαν έρθει για να απολαύσουν το πρόγραμμα .
Χαρακτηριστικά αναφέρω και την κυρία που καθόταν δίπλα μου στην τρίτη σειρά και που είχε φέρει μαζί της και τον εγγονό της με τα βραδινό του δείπνο τον οποίο τάιζε ενώ εκείνος αρνιόταν να φάει και αντιδρούσε φωνάζοντας!
Συγχρόνως οι απίθανοι Μικροί Τροβαδούροι του γνωστού Συλλόγου της Κηφισιάς επί σκηνής, τα «έδιναν όλα» και πρόσφεραν ότι πιο ευχάριστο είχαν ετοιμάσει για όσους…..προσπαθούσαν να τους ακούσουν.
Κάποτε, θυμάμαι ότι το Άλσος της Κηφισιάς διέθετε ένα χαριτωμένο λυόμενο θεατράκι το οποίο έσωζε την κατάσταση και μέσα στην θαλπωρή και την συμπαθέστατη απλοϊκή του μορφή ξεχώριζε τα πράγματα και ενέπνεε σοβαρότητα αλλά και σεβασμό προς τις εκάστοτε εκδηλώσεις.
Δεν γνωρίζω το λόγο που το λυόμενο αυτό θέατρο καταργήθηκε. Νομίζω όμως πως η επανεμφάνισή του – εάν βέβαια υπάρχει ακόμη – θα λύσει πολλά προβλήματα.
Και το πιο βασικό στοιχείο στην περίπτωση αυτή θα είναι ότι θα απολαύσουμε και πάλι τα όσα προσφέρονται από σκηνής με ηρεμία και σεβασμό και παράλληλα θα τιμήσουμε όπως τους αξίζει, και τους όσους μοχθούν να τελειοποιήσουν για να μας προσφέρουν παρουσίες που μένουν αξέχαστες.
Πιστεύω ότι θα υπάρξει λύση, εκτός βέβαια εάν επικρατήσει η άποψη ότι το πρόβλημα το οποίο επισημαίνω δεν υπάρχει, οπότε και συνεχίζουμε απτόητοι!!!
{jcomments on}
