-Όλο το χρονικό των εξελίξεων, από το «Ορούτς Ρέις» και τη διακήρυξη Γεραπετρίτη το 2020, για μη επέκταση στα 12 μίλια, μέχρι την προχθεσινή διακήρυξη Μητσοτάκη για «υποχωρήσεις» στη διαπραγμάτευση
-Δυσαρέσκεια Χριστοδουλίδη για την μετατροπή της Κύπρου σε κουκίδα συντεταγμένων στους χάρτες του ΝΑΤΟ, χωρίς Ελληνική αντίδραση.
Η Βόμβα περί Εθνικών Υποχωρήσεων στα Ελληνοτουρκικά που έριξε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην συνέντευξη του στον ΣΚΑΪ το βράδυ της περασμένης Πέμπτης αμέσως μετά την επιστροφή του από το Βίλνιους της Λιθουανίας και την συνάντηση του με τον Πρόεδρο Ερντογάν δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία για όσους παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Και πάντως δεν αιφνιδίασε τους αναγνώστες της «Εστίας της Κυριακής», οι οποίοι ήταν πολλαπλώς ενήμεροι κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, για το οργιώδες παρασκήνιο που ήταν σε εξέλιξη από τότε.
Το πρωτοσέλιδο μας τρεις εβδομάδες πριν τις εκλογές για το περιεχόμενο του συνυποσχετικού παραπομπής της διαφοράς στην Χάγη, το οποίο απετέλεσε και την αιτία εκτόξευσης πολύ συγκεκριμένων απειλών από αγνώστους προς την διεύθυνση της εφημερίδας (όταν θα έρθει η ώρα θα πούμε και λεπτομέρειες-οι Αρχές γνωρίζουν) αποκάλυπτε τα πάντα.
Στην πραγματικότητα εισερχόμαστε στην τελική ευθεία για την πραγματοποίηση του Μείζονος Εθνικού Συμβιβασμού στο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδος-Τουρκίας τον προσεχή Δεκέμβριο όταν θα επικυρωθούν με υπογραφές όσα συνέβησαν επί του πεδίου με την κρίση του «Ορούτς Ρέιτς» το καλοκαίρι του 2020 και με την κατάθεση του παράνομου Τουρκολιβυκού μνημονίου το οποίο αναρτήθηκε στον ΟΗΕ και καταχωρήθηκε στα αποθετήρια του περίπου την ίδια εποχή. Λίγο πριν, λίγο μετά.
Η ήττα και η Εθνική υποχώρηση θα επισημοποιηθούν διά του συνυποσχετικού που θα υπογραφεί πλέον, του Συμφώνου μη Επιθέσεως, χάριν της ειρήνης και της σταθερότητας στο Αιγαίο. Και χάριν της επείγουσας ανάγκης ρυμούλκησης της Τουρκία στο λιμάνι της Δύσεως εκ νέου.
Για να γίνουν κατανοητές απολύτως οι θέσεις που διατύπωσε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προχθές περί «υποχωρήσεων από κάποιες θέσεις μας στην αφετηρία της διαπραγμάτευσης» και περί του γεγονότος ότι είναι «σχετική έννοια η Μείωση της Εθνικής κυριαρχίας», (θέσεις που δεν ετέθησαν υπόψιν του Ελληνικού λαού αλλά και της Εθνικής αντιπροσωπείας στις προγραμματικές δηλώσεις ούτε ως υπαινιγμός), πρέπει να ανατρέξουμε και να θυμηθούμε τι συνέβη σε δύο κρίσιμες περιόδους της πολύ πρόσφατης ιστορίας μας.
Την περίοδο 2019-2020 με έμφαση στην κρίση του Αυγούστου και την περίοδο 2022-2023 με έμφαση σε όλα όσα συνέβησαν τόσο στην προεκλογική όσο και στην μετεκλογική περίοδο. Και οι δυο αυτές εποχές συνδέονται αρρήκτως μεταξύ τους.
Το 2020 τέθηκαν τα θεμέλια της διολίσθησης με την αλλαγή του πάγιου δόγματος της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής, το 2023 ανοίγει ο δρόμος για την αντικατάσταση και πλήρη μεταρρύθμιση του.
Όλα όσα συνέβησαν από το Βίλνιους και μετά όπου η Κύπρος μετετράπη σε κουκίδα στους χάρτες του ΝΑΤΟ αμαχητί χάριν εκπληρώσεως Τουρκικής απαίτησης, όπου τα Στενά μετονομάστηκαν και επισήμως ως «Τουρκικά» σε επίσημους χάρτες του ΝΑΤΟ χωρίς να διεκδικήσουμε την αλλαγή του στάτους της Λήμνου στις νατοϊκές ασκήσεις και όπου οι διαπραγματεύσεις για την Χάγη θα συνοδευτούν από «υποχωρήσεις» και «μείωση της εθνικής κυριαρχίας» έχουν την ρίζα τους εκεί. Στις δύο εποχές.
Η κατάληξη θα είναι η ανατροπή του στάτους κβο στο Αιγαίο.
Η Τουρκία διεκδικεί σε πρώτη φάση την συνιδιοκτησία του, όπως επανειλημμένως έχουμε γράψει, και σε δεύτερη φάση την ανάδειξη της στην βασική ναυτική δύναμη της περιοχής της Μεσογείου και τον πλήρη έλεγχο της από τους ανταγωνιστές της Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία, Αίγυπτο.
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ…………..
