Η απόσταση που χωρίζει την ελληνική κοινωνία από τους πολιτικούς της εκπροσώπους, είναι πλέον ευδιάκριτη σε όλους. Κυβερνήσεις και αντιπολίτευση εναλλάσσονται στην εξουσία και παράγουν μόνο μνημόνια. Μολυσμένοι από τον ιό του νεοφιλευλεθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, ξέχασαν να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα του λαού κι αυτός με τη σειρά του απαντάει με αποχή (που συνεχώς αυξάνεται) από τις κάλπες.
Στην επταετία της οικονομικής κατοχής, οι Έλληνες ψηφοφόροι τιμώρησαν το ΠΑΣΟΚ για τις επιλογές και τα λάθη του. Θα περίμενε κανείς, πως αυτό θα γινόταν μάθημα για τη Νέα Δημοκρατία και την ηγεσία της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο δεν κατανοεί τα μηνύματα που του στέλνει η βάση της παράταξης, αλλά την προκαλεί κιόλας με τον χειρότερο τρόπο.
Πως αλλιώς να εξηγηθεί το κατάντημα της Νέας Δημοκρατίας να διαπραγματεύεται «μεταγραφές» τύπου Πρετεντέρη, Μπογδάνου, Γιάννη Λοβέρδου. Το δις εξαμαρτείν (έχουν προηγηθεί οι μεταγραφές Σπυράκη-Κίρτσου) και η εξασφάλιση βουλευτικού μισθού σε ανθρώπους που προέρχονται από τηλεοπτικά κανάλια διαπλοκής και που στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξαν υβριστές της παράταξης, ποιόν εξυπηρετούν;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκε στο τιμόνι μιας παράταξης που συγκέντρωνε πάντα υψηλά ποσοστά κι αυτό οφείλεται στην ιδεολογική της ταυτότητα (ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός) και στην εφαρμοσμένη πολιτική της.
Η οικογένεια Μητσοτάκη ποτέ δεν ήλεγχε περισσότερο από το 5% της παράταξης κι αυτό οφείλεται στην διαφορετικότητα των απόψεών της τόσο για την πολιτική όσο και για την οικονομία. Η «Μητσοτακοποίηση» της Νέας Δημοκρατίας οδηγεί το κόμμα σε συρρίκνωση, αφού διαλύει το μεγάλο της όπλο. Την βάση της.
Δεν τρέφω καμία απέχθεια για τον άνθρωπο Κυριάκο Μητσοτάκη και ούτε με ενδιαφέρει η πολιτική του σταδιοδρομία. Έχω όμως κάθε δικαίωμα να κρίνω τις επιλογές του και να υπενθυμίζω ότι η αυθεντική Νέα Δημοκρατία, η πραγματική εκπρόσωπος της κεντροδεξιάς και του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, δεν είναι αυτή που βλέπει ο κόσμος σήμερα.
Εκτιμώ ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει την πιο σύντομη θητεία ως πρόεδρος της Νέας δημοκρατίας. Κι αυτό, γιατί από αυτή την παράταξη αναδεικνύονται πάντα ηγέτες, που ανταποκρίνονται στις ανάγκες της χώρας και προσάρμοζαν τις πολιτικές τους σ’ αυτές.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να έχει περισσότερα ηγετικά χαρακτηριστικά από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, ωστόσο η κυβέρνηση του «λάμπει» δια της αδρανείας της.
Ποτέ άλλοτε ο κρατικός μηχανισμός δεν έφτασε σε τέτοιο σημείο αποσύνθεσης. Ζω καθημερινά την απόλυτη ασυδοσία στον τομέα των επιβατικών μεταφορών. Εκεί που έχει στηθεί ένα πάρτι παρανομίας και ατιμωρησίας. Τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Καμία κυβερνητική υποστήριξη σε όσους πλήττονται, καμία μέριμνα από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς (Αστυνομία, Τροχαία, ΣΔΟΕ κ.λ.π.) και παντελή αδράνεια της δικαστικής εξουσίας.
Οι νταβατζήδες της τουριστικής βιομηχανίας και οι βαρόνοι της παραοικονομίας έχουν στήσει το δικό τους βασίλειο, πατώντας στα νομοθετικά τερατουργήματα της Όλγας Κεφαλογιάννη και του Κωστή Χατζηδάκη.
Και κάθε μέρα ληστεύουν όχι μόνο τους επαγγελματίες, αλλά και το ίδιο το κράτος και κάθε Έλληνα φορολογούμενο. Κι αντί να διορθωθούν οι ανορθογραφίες της διαπλοκής…οι κρατικές υπηρεσίες περί άλλων τυρβάζουν.
Σε κάθε τομέα της Ελληνικής οικονομίας πρωτοστατεί η διαπλοκή και η αδικία. Η οικονομική δικαιοσύνη και η δικαίωση της εργασίας είναι λέξεις άγνωστες για όσους κυβέρνησαν τη χώρα την τελευταία επταετία.
Γι’ αυτό ο κόσμος, οι απλοί άνθρωποι, βλέπουν στο πρόσωπο του Κώστα Καραμανλή και του Προκόπη Παυλόπουλου τους ηγέτες μιας άλλης Ελλάδας. Της πραγματικής. Της δικής τους Ελλάδας.
ΥΓ: Η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει μέσα από την υπερφορολόγηση των εργαζομένων. Όσο η καταναλωτική δύναμη των Ελλήνων μειώνεται, τόσο θα απομακρύνεται η προοπτική και η ελπίδα. Ακούστε, έστω για μια φορά, τις απελπισμένες φωνές της κοινωνίας. Θέλουμε δικαιοσύνη στην οικονομία. Θέλουμε να ζήσουμε.!!!
{jcomments on}
