Ας επιμείνουμε όμως στην αθλιότητα με τις αγορασμένες και κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις.
Στα καθ’ ημάς, είναι εύλογη η κριτική που άσκησε πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για την άρνηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής να αποδεχθεί αίτημα «για έλεγχο δημοσκοπήσεων που εξόφθαλμα παραβιάζουν κάθε όριο αξιοπιστίας και κοινής λογικής».
Για όσους αναρωτιούνται «πώς γίνονται αυτά», θυμάμαι πολιτικό συντάκτη μεγάλης εφημερίδας να μου εξηγεί πώς βγήκε πρώτο θέμα στο κυριακάτικο φύλλο μία δημοσκόπηση στα τέλη της δεκαετίας του ‘90.
Αποδίδω από μνήμης.
«Με καλεί ο διευθυντής, μου λέει θα πας να βρεις τον τάδε δημοσκόπο θα μιλήσετε και θα με πάρεις τηλέφωνο». Πάω, μου λέει ο εταιρειάρχης:
«Πρέπει να παρουσιάσουμε δείγμα 2.000 ατόμων, αλλά εμείς έχουμε 3.000. Πείτε μας τί ποσοστά και τί απόσταση θέλετε να έχουν το πρώτο και το δεύτερο κόμμα και θα συνθέσουμε το δείγμα επιλέγοντας τους κατάλληλους απ’ αυτή τη δεξαμενή των 3.000 ερωτηθέντων».
Τηλεφώνησα στον διευθυντή, μου είπε δύο νούμερα, μιλήσανε με τον δημοσκόπο, κανόνισαν καφέ στο Κολωνάκι. Γύρισα άρον άρον στην εφημερίδα μ’ ένα πακέτο χαρτιά στην τσάντα για να δώσω τα γραφήματα και να γράψω το κυριακάτικο».
Ελλάς – Αυστρία -Δημοκρατία…
