Κάποτε, στα παιδικά μας χρόνια, τον καιρό που οι καιροί για μας τους μεγαλύτερους ήσαν πολύ πιο χαλεποί ακόμη και από την κρίση που περνάμε σήμερα, η λέξη «εξοχικό» σήμαινε κατά βάση στ' αυτιά μας εκείνο το λαχταριστό μεζέ από ψιλοκομμένο κρέας που ψηνότανε στη σούβλα, τυλιγμένο σε λαδόκολλα (τώρα πια σε….αλουμινόχαρτο!) και που το γευόμαστε μάλλον όταν το πορτοφόλι το επέτρεπε.
Οι εποχές τότε, σπανίως παρέπεμπαν σε άλλου είδους …εξοχικά που μόνον σχετικά ολίγοι εύποροι της τότε εποχής μπορούσαν να έχουν και να διατηρούν για να περνούν εκεί τις διακοπές των.
Με τα χρόνια βέβαια άλλαξαν τα πράγματα και ανεβαίναμε η μάλλον νομίζαμε ότι ανεβαίναμε τα σκαλιά των παραδείσων της κοινωνικής μας καταξίωσης, καθώς τρέχαμε να προλάβουμε τις αθρόες προσφορές δανείων που μας προσφέρονταν τότε σαν τα στραγάλια από τους αξιοσέβαστους δανειστές μας.
Ήταν λοιπόν – όπως φαίνεται – όντως, πολύ σπουδαίος παράγοντας της αναβάθμισης μας στα σκαλοπάτια της θεραπείας του τραυματισμένου ψυχολογικού μας συνδρόμου, αυτό το κάλπικο όπως τελικά αποδείχθηκε, αίσθημα ευημερίας που μεταξύ άλλων, μας έσπρωξε – και δυστυχώς πέραν των πραγματικών μας οικονομικών δυνατοτήτων – στην απόκτηση σώνει και καλά "εξοχικού", που έμελλε για κάποιο διάστημα να μας κατατάξει στους χώρους της τάξεως των.. πριγκίπων η τουλάχιστον θεωρητικά στις τάξεις των οικονομικώς σχετικά ανεξάρτητων.
Το σύνδρομο αυτό δυστυχώς γρήγορα επεκτάθηκε σε όλα τα οικονομικά στρώματα της ταλαίπωρης κοινωνίας μας. Μεταφράστηκε από πολυτελείς βίλες στα πανάκριβα νησιά του Αιγαίου μας μέχρι παράνομες θλιβερές τροχοβίλες και κουρελιασμένα τσαντίρια που ξεφύτρωναν παράνομα τα μεσάνυχτα στις άκρες του πουθενά!
Ξέρετε τι σήμαινε για κάθε Απεργίτσα και κάθε Πειναλέοντα – που έγραφε και ο αξέχαστος και μοναδικός μας Μποστ πριν από μερικές δεκαετίες – να μπορεί να περιγράφει και να κομπάζει κανείς, αναφέροντας το «εξοχικό» του και να ξιπάζεται στους κύκλους του μικρόκοσμου του για το νέο του απόκτημα που επισκέπτεται συχνά με την …εκατό δόσεων Μερσεντές του;
Έτσι λοιπόν και πάρα πολλοί αφελείς φουκαριάρηδες Νεοέλληνες απέκτησαν με δανεικά ένα σωρό καλούδια και λουκούμια όπως και οι ποντικοί στη φάκα το μοσχομυριστό τυράκι τους και έτσι γέμισε και η πανέμορφη αυτή δύστυχη χώρα της Μεσογείου πιθανώς τα περισσότερα «εξοχικά» ανά οικογένεια! Θέρετρα που σήμερα κατάντησαν ..φέρετρα και τα πληρώνουμε με αίμα που κοντεύει κι' αυτό να στραγγίξει στη λίμνη της αρρωστημένης μας μανίας επίδειξης, η στο ξέσπασμα ενός συνδρόμου στέρησης που μας επέβαλαν κάποιοι πιο έξυπνοι.
Μου έκανε πάντα εντύπωση το πως στα χρόνια που πέρασαν, πολλοί κάτοικοι εξοχικών προαστίων έδιναν «γη και ύδωρ» για να αποκτήσουν και …δεύτερο εξοχικό, λες και το σπίτι τους π.χ. στη Κηφισιά δεν ήταν…..«εξοχικό». Κάποτε οι έχοντες και κατέχοντες Αθηναίοι πλήρωναν μια περιουσία για να κάνουν την εξοχή τους στην Κηφισιά.
Αργότερα πολύ πιο αδύνατοι οικονομικά Κηφισιώτες με τα δανεικά που τους προσφέρονταν αλόγιστα ,πλήρωναν όσα – όσα για να αποκτήσουν τα λεγόμενα «εξοχικά» που πολύ συχνά ήσαν λιγότερο εξοχικά από αυτά που ήδη είχαν και κατοικούσαν. Άλλο όμως να λες απλά "Έχω σπίτι δικό μου" και άλλο να λες «το εξοχικό μας!» Εκεί τους……«βουλώνεις» όλους και σε ατενίζουν με θαυμασμό και προφανώς και λίγη ζήλια.
Τώρα όμως πια, και οι δύο κατηγορίες τρέχουν και δε σώνουν.
Σε προηγμένες Ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκα, σχεδόν ποτέ δεν έτυχε να ακούσω από τους συνεργάτες μου περί «εξοχικών» εκτός από ανθρώπους ιδιαίτερα εύπορους που και αυτοί ήσαν κληρονόμοι αυτών των περιουσιών και από άλλους λάτρεις των χειμερινών σπορ που διέθεταν τα Chalet τους για τις χειμερινές των εξορμήσεις και που και αυτά υποθέτω ότι δεν τα αγόραζαν με δανεικά!
Εάν δεν σφάλλω, το μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων αυτών, ακόμη και όταν απολαμβάνουν κάποια μέτρια οικονομική ευεξία, επιλέγουν για τις ολιγοήμερες διακοπές των, κάποιο κατάλυμα ανάλογο των δυνατοτήτων τους.
Η μανία του «εξοχικού» – και όχι μόνον – στην Ελλάδα ξεπέρασε θα έλεγα τα όρια του λογικού. Δυστυχώς βασίστηκε στη λαϊκή ρήση «Μπρος στα κάλλη τι ναι ο πόνος !»
Χωρίς όμως δημιουργική εργασία από μέρους μας και πάνω απ' όλα χωρίς μπροστάρηδες που να σου εμπνέουν την εμπιστοσύνη και έναν λαό που τα περιμένει όλα από το Κράτος χωρίς εκείνος να προσφέρει η να μην έχει την διάθεση και την αντοχή να προσφέρει τίποτα πια στην μηχανή της δημιουργίας και της παραγωγής και χάνει τη γη κάτω απ΄ τα πόδια του, πως να ξυπνήσει το θεριό και να πάρει μπροστά;
Φοβούμαι πολύ μήπως μείνουμε τελικά εκεί που εμείς οι ίδιοι κατατάξαμε τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα μετά, να ψαχνόμαστε στο βαθύ σκοτάδι. Σκοτάδι που όλα τα κρύβει και δεν αφήνει περιθώρια για πρόοδο επαληθεύοντας πως «της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει».
Τελικά πάντως, έτσι που πάμε και έτσι όπως σκεπτόμαστε, ενεργούμε και προγραμματίζουμε, όλα δείχνουν ότι εδώ που βρισκόμαστε εδώ θα μείνουμε για πολύ καιρό ακόμα με ανάμνηση το «εξοχικό» μας και άλλες τέτοιες φιγούρες που μας φάγανε όταν αποκτούσαμε τα όσα μας πρόσφεραν χωρίς να υπάρχει ούτε λόγος ούτε λογική.
Ίσως όμως να υπήρχε σκοπιμότητα από τους εκάστοτε «σωτήρες» μας και συγχρόνως ίσως η φαντασία μας να μην έβλεπε και τόσο μακριά. Όμως υπάρχει, εύχομαι ο καιρός να δούμε κάτι καλλίτερο εις το μέλλον εάν βάλουμε μυαλό και αλλάξουμε.
Ο καημένος ο Σωκράτης το έλεγε : «Γηράσκω αεί διδασκόμενος». Λετε να προκύψει και εδώ το ίδιο;
{jcomments on}