Η υπόθεση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών αποκτά αίφνης μια δυναμική η οποία ξεπερνά κατά πολύ την ουσία του ίδιου του θέματος.
Πρόκειται για μια ξαφνική πολιτική καταιγίδα σαν τον «Ντάνιελ», που ισοπέδωσε μέσα σε πολύ λίγες ώρες τον θεσσαλικό κάμπο. Αυτό κινδυνεύει να πάθει και η Νέα Δημοκρατία. Γλίτωσε από τα Τέμπη και από τις υποκλοπές, και θα το βρει από τους…ΛΟΑΤΚΙ.
Γιατί η υπόθεση αποκτά δυναμική;
Διότι η Κυβέρνηση στην προσπάθειά της να εξαφανίσει κάθε αντίθετη φωνή μέσα στο κόμμα, μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο, μέσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, μέσα στα κόμματα, μέσα στην Εκκλησία, μέσα στα μέσα ενημέρωσης, συμπιέζει τόσο πολύ ατμό που στο τέλος το καπάκι θα πεταχτεί με μεγάλη δύναμη, θα την τραυματίσει βαριά και θα τη θέσει απέναντι σε ένα πολύ σκληρό δίλημμα: Να επιλέξει ήττα.
Αν επιλέξει την ήττα τώρα, τότε η οργή της συντριπτικής πλειονότητας της κοινωνίας θα εκτονωθεί αμέσως και όχι στις Ευρωεκλογές. Αν δεν επιλέξει την ήττα τώρα και επιχειρήσει να επιβάλει την ατζέντα των ΛΟΑΤΚΙ ακόμη και με 120 ψήφους, με πλειοψηφία των παρόντων, το κύμα της οργής δεν θα εκτονωθεί, και τότε στις Ευρωεκλογές θα μαυρίσουν οι κάλπες. Είναι θέμα στάθμισης. Είναι θέμα επιλογής.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η Ν.Δ. διαπράττει δύο τεράστια λάθη που εξαγριώνουν τις πλειοψηφίες. Το πρώτο είναι ότι έχει επιβάλει στους τηλεοπτικούς σταθμούς, πλην εξαιρέσεων, τον ολοκληρωτισμό. Το μόνο που ακούς στις ενημερωτικές εκπομπές αυτών είναι η προπαγάνδα των ΛΟΑΤΚΙ. Δεν γίνεται στοιχειώδης δημοκρατικός διάλογος. Ακούγονται, αντιθέτως, απίστευτες παραδοξότητες.
Εκατομμύρια πολίτες δεν βλέπουν τον εαυτό τους στις λέξεις ημών των δημοσιογράφων, και αυτό πολλαπλασιάζει την οργή τους και τους κάνει να αγανακτούν ακόμα περισσότερο. Ο γάμος των ΛΟΑΤΚΙ εξελίσσεται σε σοβαρή δοκιμασία για την ποιότητα της δημοκρατίας μας.
Το δεύτερο λάθος είναι ότι η Κυβέρνηση, με μεθόδους που μόνο αυτή γνωρίζει, έχει εξουδετερώσει τον Αρχιεπίσκοπο (συμπεριφέρεται σαν φοβισμένο ανθρωπάκι), ο οποίος θα έπρεπε να ηγείται του αγώνα της Εκκλησίας για την καταψήφιση του γάμου.
Αυτό στοιχίζει απίστευτα αυτή τη στιγμή στην εξευτελιζόμενη στα μάτια των πιστών Εκκλησία, καθώς δίνεται η εντύπωση ότι ο προκαθήμενός της είναι εκ βιάσιμος για να κρατά τόσο χαμηλούς τόνους.
Από την άλλη, η απουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τον διάλογο καταργεί την πόλωση απέναντι στο υποτιθέμενο παλαιό. Απέναντι στο οπισθοδρομικό παλαιό, το οποίο έρχεται να το σαρώσει το νέο. Το αποτέλεσμα; Οι μεταρρυθμιστές δεν έχουν εχθρό!
Παρατηρώ τον δυστυχή Πέτρο να ψάχνει θρησκευτικό αντίπαλο στα τηλεοπτικά πάνελ για να τον κατακεραυνώσει και ειλικρινά τον λυπάμαι. Στην πραγματικότητα, ένα ολόκληρο σύστημα επιχειρεί να επιβληθεί στην πλειοψηφία των Ελλήνων, η οποία έχει εντελώς αντίθετες θέσεις προς αυτό.
Η φονταμενταλιστική αυτή τακτική της ΛΟΑΤΚΙ ομάδας του Μαξίμου έχει εξαγριώσει τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας. Τα οποία, το ένα πίσω από το άλλο, απορρίπτουν τη νουθεσία του Πρωθυπουργού για αποχή και δηλώνουν ευθέως και κατάμουτρα ότι θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο.
Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, ο ιός της καταψήφισης θα μεταδοθεί στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ (ο Κασελάκης εξελίσσεται σε ιδανικό Αυτόχειρα) και αυξηθεί κατακόρυφα ο αριθμός των βουλευτών που διακομματικά καταψηφίζουν τον γάμο, τότε είναι λίαν πιθανόν ο κύριος Μητσοτάκης να πρέπει να επιλέξει μέσα στον Φεβρουάριο όχι απλώς ποια ήττα θα υποστεί, αλλά και το είδος της ήττας.
Άλλο είναι να χάσεις μια Κοινοβουλευτική μάχη και να μετρηθούν οι βουλευτές που σου γύρισαν την πλάτη κι άλλο να χάσεις μια κοινοβουλευτική μάχη χωρίς να μετρηθούν.
Με απόσυρση του νομοσχεδίου, ήττα είναι η μία, ήττα και η άλλη. Με τη διαφορά ότι στη δεύτερη περίπτωση δεν θα μάθουμε ποτέ την έκταση του ρήγματος στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας.
Αλλά αυτό, όπως σημειώσαμε και ανωτέρω, είναι ζήτημα απόφασης. Η ήττα τον Φεβρουάριο θα αποτρέψει το τροπικό πολιτικό μαύρισμα τον Ιούνιο. Η επιβολή των μειονοτήτων στις μεγάλες πλειοψηφίες τον Φεβρουάριο θα δημιουργήσει τεράστιο πολιτικό πρόβλημα τον Ιούνιο.
Είναι θέμα επιλογής.
Όσο πιο πολύ επιμείνουν, όμως, το Μαξίμου και ο Πρωθυπουργός να επιβάλουν με το «έτσι θέλω», εκβιαστικά, την επιλογή τους τόσο περισσότερο θα απελευθερώσουν δυσαρεστημένες δυνάμεις μέσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα, οι οποίες, αξιοποιώντας ένα ηθικό πολιτικό ζήτημα, θα έχουν το τέλειο άλλοθι για να εκδικηθούν για εξευτελισμούς και εξαναγκασμούς τους οποίους υπέστησαν την τελευταία πενταετία σε άλλα θέματα.
Το Πασοκικό Μαξίμου προσφέρεται ως ιδανικό θύμα με την επιμονή του στο θέμα αυτό για να ανοίξουν όλα τα ζητήματα μαζί: Ο αυταρχισμός στη διακυβέρνηση, η έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας στη Ν.Δ., η εξαφάνιση της διαφορετικής άποψης, οι δυσαρέσκειες ακόμη και Μητσοτακικών Βουλευτών για τους αναξιοκρατικούς ανασχηματισμούς, για τα πάντα.
Το γεγονός ότι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και ότι ακόμα και φιλελεύθεροι διανοητές φιλόσοφοι ή ακόμη και σκιτσογράφοι, όπως ο Στέλιος Ράμφος ή ο Αρκάς, αρχίζουν και ρίχνουν βολές προς την Κυβέρνηση δείχνει πως έχει αρχίσει η μεγάλη κατηφόρα. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται.
Ο Βουλευτής δύσκολα θα πειθαρχήσει, γιατί αυτή τη φορά ξέρει ότι, αν σήμερα πειθαρχήσει αυτός στον αρχηγό, αύριο δεν θα πειθαρχήσει ο λαός σε εκείνον. Θα ρισκάρει την έδρα του στις εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν.
Ο γάμος για τον κύριο Μητσοτάκη μοιάζει πολύ με την υπόθεση των ταυτοτήτων που συνέτριψε τον κύριο Σημίτη, συμπωματικά στη δεύτερη θητεία του και εκείνον. Η ιστορία επαναλαμβάνεται!
Μόλις οι Φιλελεύθερες Ελίτ αισθανθούν ότι έχουν τη δύναμη να επιβάλουν την ατζέντα που κρύβουν μεθοδικά γίνονται αλαζονικές και αυτοκαταστροφικές.
Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν: Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ο κύριος Μητσοτάκης πρέπει να επιλέξει την ήττα που επιθυμεί. Τώρα ή αργότερα. Τώρα θα μετρήσει μείον 70 βουλευτές, τον Ιούνιο θα μετρήσει μείον 700.000 ψήφους.
Υ.Γ. Η Νέα Δημοκρατία γλίτωσε από τα Τέμπη και από τις Υποκλοπές, και θα το βρει από τους…ΛΟΑΤΚΙ:
