Από την αρχή, η Ελληνική κυβέρνηση είχε μία ξεκάθαρη και απόλυτα σωστή θέση. Το Ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Τα μνημόνια πρόσθεσαν βάρη χωρίς να λύνουν κανένα πρόβλημα. Το χρέος για να καταστεί βιώσιμο – δηλαδή να μπορεί να εξυπηρετείται – πρέπει να «κουρευτεί».
Με αυτή την θέση πάντα συμφωνούσε και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), καθώς και ο Λευκός Οίκος.
Αυτοί που δεν συμφωνούν είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) – που εν τω μεταξύ έχει «αγοράσει» το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού χρέους – και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που ελέγχεται ουσιαστικά από την Γερμανία.
Η Ελληνική κυβέρνηση κάθετη και απόλυτη στις θέσεις της, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να τραβήξει το θέμα στα άκρα. Ποια είναι αυτά τα άκρα; Σε ένα «ατύχημα», σε ένα Grexit. Τι σημαίνει ένα Grexit; Πολλά δυσάρεστα για την χώρα μας (κυρίως διότι μετά τα Μνημόνια το χρέος εμπίπτει στο Αγγλικό Δίκαιο), αλλά κυριολεκτικά θα σημάνει το τέλος του ευρώ, το τέλος της ευρωζώνης, και εν συντομία θα αλλάξει την ροή της ιστορίας.
Για να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο, υπάρχει μία διέξοδος: η πολιτική λύση και μια νέα συμφωνία με «κουρεμένο» το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού χρέους.
Την απόφαση για αυτό πρέπει να την πάρει η Γερμανία. Στην Γερμανία υπάρχουν δύο «σχολές σκέψης». Η μία «σχολή» εκφράζεται από τον Σόιμπλε και άλλους. Είναι η «τεχνοκρατική σχολή» με ότι περιορισμούς έχει αυτή η προσέγγιση όταν μιλάμε για τα οικονομικά ζητήματα των κρατών.
Η άλλη «σχολή σκέψης» είναι η πολιτική «σχολή», η οποία εκφράζεται από την Καγκελάριο Μέρκελ και τον πανέξυπνο και ικανότατο Γερμανό υπουργό εξωτερικών και αρχηγό του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Στάινμάγερ.
Οι τελευταίοι βλέπουν ότι οι πρώτοι οδηγούν τα πράγματα σε αδιέξοδο – δεν υπάρχει πολιτική λογική στις εμμονές τους – και υπάρχουν πλέον ανοικτές διαφωνίες μεταξύ τους.
Μετά το ταξίδι της στην Ουάσιγκτον και την επικαιροποίηση της μυστικής συμφωνίας «κυρίων» μεταξύ Ομπάμα-Μέρκελ, η Καγκελάριος Μέρκελ είναι θετική στο να συναινέσει σε μία πολιτική λύση για την Ελλάδα (την ώρα μάλιστα που αυτό δεν δημιουργεί πρόβλημα στον Ισπανό, Πορτογάλο και Ιρλανδό της ομόλογο αφού αυτές οι χώρες έχουν εξέλθει της κρίσης, των προγραμμάτων στήριξης και έχουν ανακάμψει στις διεθνείς αγορές).
Αυτό που η Καγκελάριος Μέρκελ χρειάζεται είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος με τον οποίο θα της λύνονταν τα χέρια προκειμένου να περάσει την πρόταση «κουρέματος» του Ελληνικού χρέους.
Βέβαια η Γερμανική πλευρά θα διαπραγματευτεί κάθε cent αυτού του κουρέματος και σε καμία περίπτωση δεν θα το έβλεπε στο μέγεθος που η πραγματικότητα απαιτεί.
Σε αυτό το σημείο η Ελληνική πλευρά έρχεται να διευκολύνει την Καγκελάριο Μέρκελ εγείροντας θέμα πολεμικών αποζημιώσεων από την Γερμανική κατοχή 1941-1944, ένα θέμα που παραμένει ανοικτό. Είναι ο πολύ σοβαρός λόγος που χρειαζόταν η Καγκελάριος.
Παράλληλα, η Ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεχή επαφή με την Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ. Η φιλολογία περί της μη πληρωμής του ΔΝΤ, μάλλον ως συμφωνημένη τακτική μεταξύ των δύο πλευρών μπορεί να εκληφθεί αφού το Ταμείο δεν ανακηρύττει έτσι εύκολα πιστωτικό γεγονός για ένα κράτος, συν του γεγονότος ότι πάντα δίνει ένα μήνα καιρό για την αποπληρωμή μίας υποχρέωσης.
Εδώ υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο των εξελίξεων. Η Γερμανική πλευρά, κάτω από την πίεση των καταστάσεων για την Ελληνική πλευρά, θα επιδιώξει να κλείσει ταυτόχρονα χρέος και πολεμικές αποζημιώσεις με την λιγότερη δυνατή δαπάνη για αυτούς.
Η Ελληνική πλευρά όπως είναι φυσικό θα επιδιώξει μία πολιτική συμφωνία με τα μέγιστα δυνατά ανταλλάγματα.
Υπάρχει χρόνος για να γίνει αυτό; Χρόνος δεν υπάρχει, και το ερώτημα είναι εάν η πολιτική συμφωνία θα έρθει για την Ελλάδα πριν ή μετά ενός πιστωτικού γεγονότος.
Στο εσωτερικό της Ελληνικής κυβέρνησης υπάρχουν οι εξής απόψεις. Η μία άποψη λέει να προσφύγουμε στον ΟΗΕ κάνοντας χρήση της ευεργετικής διάταξης ότι όταν ένα κράτος αντιμετωπίζει ανθρωπιστική κρίση μπορεί να αναστείλει νομίμως για ένα χρονικό διάστημα τις αποπληρωμές των χρεών προς τους δανειστές του.
Μία υπό-ομάδα των οπαδών αυτής της άποψης ισχυρίζεται επίσης ότι θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε και αλλού για να καλύψουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις (Ρωσία, BRICS, κα). Η άλλη άποψη που υπάρχει είναι ακόμη πιο ακραία, υπολογίζοντας σε μία πλέον αναθεωρητική στάση με έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.
Μία τρίτη άποψη που εκφράζεται από την ηγετική ομάδα της κυβέρνησης είναι αυτή που λέει ότι θα συνεχίσουμε τη διαπραγμάτευση και τελικά θα υπάρξει πολιτική λύση πριν από το όποιο πιστωτικό γεγονός.
Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαριστούν ορισμένοι μύθοι.
-Πρώτον, η ερμηνεία των θεμελιωδών διατάξεων του ΟΗΕ είναι υποκειμενική. Δηλαδή, το αν θα γίνει δεκτή μία Ελληνική πρόταση αναστολής πληρωμών είναι πρωτίστως ζήτημα διεθνοπολιτικής απόφασης.
-Δεύτερον, εγείρονται σοβαρά νομικά ερωτήματα στο κατά πόσο η Ελληνική περίπτωση εμπίπτει στις περιπτώσεις που ο νομοθέτης είχε προβλέψει στην Χάρτα του ΟΗΕ.
-Τρίτον, μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια, κατά πόσο νομικά η ΕΚΤ και οι δανειστές-κράτη μέλη της ΕΕ μπορούν να θεωρηθούν «ξένοι δανειστές».
Μία επίσης σημαντικότατη πληροφορία είναι ότι η χώρα που στα πλαίσια του ΔΝΤ αρνείται πεισματικά διευκολύνσεις προς την Ελλάδα είναι η Βραζιλία: δηλαδή ένα ιδρυτικό μέλος των BRICS.
Η Ρωσία και η Κίνα περιμένουν ανταλλάγματα από την Ελληνική κυβέρνηση, που αν δοθούν τελικά, θα μας δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα στις διεθνείς μας σχέσεις από αυτά που θα είχαμε με ένα Grexit.
Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το πλαίσιο, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα, και αυτή είναι η «στρατηγική» και τα διλήμματα στην διαπραγμάτευση της χώρας μας με τους δανειστές.
{jcomments on}
