Στην αρχή ήταν η θέα του υδάτινου καναλιού που έφερνε τη θάλασσα στα πόδια μας. Επειτα ο περίπατος στο κατάφυτο πάρκο και το σημείο (Αγορά) όπου ενώνεται η Εθνική Λυρική Σκηνή και η Εθνική Βιβλιοθήκη.
Μετά σε θάμπωναν τα φώτα από τα λαμπερά κτίρια των δύο οργανισμών, σε ζάλιζαν τα ασανσέρ που σε ανέβαζαν στο επιβλητικό στέγαστρο, το οποίο σαν μαγικό χαλί χάριζε θέα σε όλη την πόλη.
Σε άφηνε άφωνο η καλαισθησία και η εμμονή στη λεπτομέρεια…….
Σε κάθε βήμα που κάναμε στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το ολοκαίνουργιο τοπόσημο που θα επανακαθορίσει τον πολιτιστικό χάρτη της πόλης, ο θαυμασμός απλώς πολλαπλασιαζόταν.
Τα αισθήματα κινούνταν μαζί με το πλήθος.
Τα αφουγκραζόσουν στις φωνές του νέων παιδιών, που ενθουσιάζονταν με το αρχιτεκτονικό επίτευγμα του Ρέντζο Πιάνο, στους πιο ηλικιωμένους που χαίρονταν με το νέο έργο, σε εκείνους τους – πολλούς – ανήσυχους που μονολογούσαν «τι θα απογίνει αυτό το αριστούργημα μόλις περάσει στο ελληνικό κράτος;», στις χιλιάδες φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά που απαθανάτιζαν κάθε σπιθαμή του πάρκου, στα χιλιάδες μάτια που στραμμένα στον ουρανό προσπαθούσαν να «αγγίξουν» τις αιχμηρές γωνίες των κτιρίων του σπουδαίου αρχιτέκτονα, στα αλλεπάλληλα ποσταρίσματα στα social media από τα οποία διαπίστωνες πως όλη η Αθήνα κατέβηκε το τετραήμερο στο Φάληρο να κάνει ποδαρικό στο νέο της παλάτι.
Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ πατώντας ΕΔΩ……
{jcomments on}
