Υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας στη Διαχείριση Κρίσεων, από τις μικρότερες έως τις μεγαλύτερες. Ποτέ μην εγκαταλείπεις τους φίλους σου…
Στη διαχείριση της υπόθεσης των υποκλοπών προκύπτουν δυο σημαντικά θέματα που αφορούν προσωπικά και αποκλειστικά τον Πρωθυπουργό:
Πρώτο, στη διαχείριση κρίσης παίρνει βαθμό (πολύ) κάτω από τη βάση.
Δεύτερο, στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα αναδεικνύεται άφιλος. Επικίνδυνα άφιλος. Με αποτέλεσμα να πατάει τη μια μπανανόφλουδα μετά την άλλη.
Έγινε προς το παρόν όμηρος των φίλων που έσπευσε να εγκαταλείψει με την πρώτη «στραβοτιμονιά». Προσεχώς και θύμα.
Υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας στη Διαχείριση Κρίσεων, από τις μικρότερες έως τις μεγαλύτερες. Ποτέ μην εγκαταλείπεις τους φίλους σου. Εν προκειμένω, τα πρόσωπα και τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκες τα πιο σκοτεινά δωμάτια της εξουσίας. Γιατί το τίμημα θα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι αν δεν τους κρατήσεις μαζί σου.
Ένα κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί ο τρόπος που διαχειρίστηκε την «Yπόθεση Κουτσόγιωργα» ο Ανδρέας Παπανδρέου μέσα στη δίνη του σκανδάλου Κοσκωτά. «Ο Μένιος είναι φίλος μου» είναι η μοναδική δήλωση που βγήκε από το στόμα του Ανδρέα. Τελεία και παύλα.
Ομοίως και ο Κώστας Καραμανλής δεν πέταξε στα σκυλιά τον Γιώργο Βουλγαράκη το 2009, μέσα στον κυκεώνα της υπόθεσης του Βατοπεδίου. Ακόμη και αν του κόστισε, πιθανά την ήττα στις εκλογές.
Ο Κ. Μητσοτάκης έσπευσε να «πετάξει από το τρένο» τον «Σιαμαίο Αδελφό» του, τον Γρηγόρη Δημητριάδη. Με την αφελή εκτίμηση ότι με αυτόν τον τρόπο θα έβγαζε τον εαυτό του έξω από το κάδρο του σκανδάλου των υποκλοπών.
Τι σήμα έδωσε στα «βαθιά» συστήματα της εξουσίας, με τα οποία μαζί πορεύθηκε έως την κατάκτηση της εξουσίας και μαζί συγκυβέρνησε;
Ότι δεν έχει όρια στην αγωνία του να διασώσει το προσωπικό του τομάριο. Άρα είναι δυνάμει επικίνδυνος για «φίλους», «συμμάχους» και συνοδοιπόρους.
Αυτά πληρώνει σήμερα. Την αφέλεια και τον «φιλοτομαρισμό». Για να ξύσουμε λίγο παραπάνω το τείχος της πολιτικής του ψυχανάλυσης, την αντίληψή ότι γεννήθηκε «Πρίγκιπας», έγινε «Ηγεμόνας» μόνος του και η υποχρέωση που έχουν οι άλλοι είναι να τον υπηρετούν.
Και όταν (νομίζει ότι) δεν τους χρειάζεται έχει κάθε δικαίωμα να τους αδειάσει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Αυτή όμως η τουλάχιστον «πορφυρογέννητη» εικόνα πληρώνεται. Δυστυχώς για τον ίδιο, με τόκο.
