Όρθιος στον Ηλεκτρικό, κατέβαινα για το Μοναστηράκι. Το σκηνικό ήταν χάρμα. Το βαγόνι τίγκα. Η κοπέλα είχε ολόκληρο τον νεαρό δικό της , κι' αυτός τις έδινε δημόσια φιλιά, ίσως για να της δώσει να καταλάβει και να καταλάβουμε και εμείς το πόσο άνδρας είναι και το πόσο ξαφνικά έπρεπε να της δείξει την αγάπη του μες το τραίνο εκείνη τη στιγμή μες το βαγόνι μεταξύ Ν. Ηρακλείου και Ν. Ιωνίας.
Λίγο πιο πέρα μια άλλη κατά τα άλλα καλοβαλμένη εκκολαπτόμενη, μάσαγε τη ροζ φουσκοτσίχλα της με δυνατά κροταλίσματα και κάθε λίγο, μ' ένα ηχηρό και οργισμένο «κλάτς» πέταγε προς τα έξω την απαίσια φουσκάλα που είχε φτιάξει, απολαμβάνοντας προφανώς το πόσο όλοι οι γύρω της – κατά την άποψη της – την θαύμαζαν.
Το όμορφο σκηνικό, πλαισίωναν και δυο τρείς νεαροί Νεοέλληνες που κουβέντιαζαν μεγαλόφωνα, αποκαλώντας σχεδόν σε κάθε φράση τους ο ένας τον άλλον….μαλ..κα!
Όλα αυτά με έκαναν να αισθάνομαι υπερήφανος για τον τόπο μου. Στον επόμενο σταθμό μπήκαν στο βαγόνι και στριμώχθηκαν όρθιοι ένα νεαρό ζευγάρι ξένων.
Ο άνδρας κρατούσε στην αγκαλιά του ένα μικρό κοριτσάκι που ακόμη και αν του έφευγε από τα χέρια, θα ήταν αδύνατον να πέσει κάτω, καθώς ήμαστε όλοι μες το βαγόνι στριμωγμένοι σαν παστές σαρδέλες!
Σε κάθε φρενάρισμα μάλιστα η ξεκίνημα του τραίνου που ο Μπαμπάς αγωνιούσε για την ακεραιότητα του παιδιού του, εκείνο ευτυχώς φαινόταν να διασκεδάζει το μικρό δράμα που εξελισσόταν και γελούσε με την καρδιά του ενώ πολλοί ταλαίπωροι συνεπιβάτες κουνούσαν το κεφάλι τους βλέποντας τα μαύρα μας τα χάλια .
Κανείς βέβαια δεν μπορούσε να βοηθήσει, εκτός από του να ρίχνει μερικές ματιές παρηγοριάς προς τους γονείς του μικρού. Ματιές που έκρυβαν μεν συμπόνια αλλά και αμήχανη ντροπή μας για το ότι κανένας και καμιά καθισμένη, ούτε που διανοήθηκαν να προσφέρουν τη θέση τους, μηδέ βέβαια και των παιδοβούβαλων που συνέχιζαν τους ευγενείς διαλόγους των πολύ φωναχτά και προκλητικά, απευθυνόμενοι ο ένας στον άλλο εκλεκτό της παρέας με την γνωστή Εθνική μας ρήση που ανέφερα παραπάνω και που δυστυχώς φαίνεται να καθιερώθηκε πλέον στο λεξιλόγιο της νέας μας γενιάς!
Ευτυχώς πάντως που το θλιβερό βαγόνι μας εμπλουτίσθηκε εν τω μεταξύ με καινούργιους δύστυχους επιβάτες που διαλαλούσαν την…..ευημερία και συγχρόνως την αισιοδοξία τους για την ραγδαία ανάκαμψη του τόπου μας που αναμένεται μέρα με τη μέρα μαζί με την Ανάσταση του Κυρίου!
Από την άλλη μεριά, δεν ήξερες εάν – ορισμένους από αυτούς – πραγματικά έπρεπε να τους συμπονέσεις η να τους θαυμάσεις για την μαεστρία τους στο να μεταμφιέζονται σαν θύματα της «κακούργας κοινωνίας» που τάχα τους κατατρύχει και που εν πάσει περιπτώσει, αυτοί κατορθώνουν να επιζούν χωρίς να προσπαθούν καν εκ συστήματος να βρουν μια οποιαδήποτε εργασία.
Έτσι λοιπόν κατά την γνώμη μου, θα μπορούσε κανείς να περιγράψει το βαγόνι μας σαν μια εικόνα σύγχρονης Βαλκανικής Ελληνικής κοινωνίας, κινούμενης όμως με ρυθμούς πλήρους παρακμής πάνω σε πολύ ισχνούς άξονες πολιτισμού και παιδείας.
Τώρα μάλιστα που πρόσφατα ακούγεται ότι μελετάται να κοπεί και το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολειά μας ,τα πράγματα υποθέτω ότι θα γίνουν πιθανώς πιο απλά, όπως άλλωστε από ορισμένους απλουστεύθηκε και κομμάτι της ιστορίας μας με την άποψη περί…..συνωστισμού στη Σμύρνη!
Όμως, συγχωρείστε με. Παρ ολίγο να ξεχάσω το βαγόνι στο οποίο όρθιος και εγώ παρακολουθώ τις διάφορες σκηνές του κακόγουστου τσίρκου που παρελαύνει μπροστά μου. Το παιδάκι…..σώζεται ακόμη στην αγκαλιά του Πατέρα του που άντεξε αξιοπρεπέστατα μέχρι την Ομόνοια και που μέχρι εκεί, κανένας δεν είχε σκεφθεί να του προσφέρει μια θέση.
Υποθέτω ότι το ζευγάρι των ξένων με το παιδί, κατέβηκαν από το τραίνο αρκετά εντυπωσιασμένοι με τα όσα…..απόλαυσαν κατά το μικρό τους ταξίδι Κηφισιά-Ομόνοια.
Και εγώ κατέβηκα σε λίγο στο Μοναστηράκι. Όμως, είχα μοιρασμένα τα δικά μου συναισθήματα: Είχα βέβαια την πικρία γιατί μες' το βαγόνι έζησα και πάλι μισή ώρα έντονα την…..«κατηφόρα» στην οποία ολισθαίνει άσχημα η πνευματική μας παράδοση και καλλιέργεια……
Είχα επίσης την ευκαιρία με λύπη να αναλογισθώ άλλη μια φορά το πως στον φτωχό μας τόπο ένα μεγάλο ποσοστό κατάφερε να επιζήσει και επιζεί ατυχώς με την ψευδαίσθηση μιας επιδεικτικής ψευτοδιανόησης, εγκαταλείποντας τις πραγματικές αξίες στο περιθώριο.
Όμως βγαίνοντας από το σταθμό με το αργό μου βήμα των ογδόντα έξη μου χρόνων και παρ' όλο τους προβληματισμούς που με γέμισαν οι συνεπιβάτες μου της νέας κυρίως γενιάς του βαγονιού που δεν πρόσφεραν θέση σε κανέναν, αυτοί οι νέοι, μου πρόσφεραν – άθελα τους βέβαια – ένα μικρό δωράκι, δηλαδή, πως δεν τους φάνηκα και τόσο γέρος για να μου προσφέρουν θέση!
Έτσι λοιπόν και εγώ αναθάρρησα και από κει και πέρα ξεχνώντας την «κατηφόρα» του βαγονιού, και με καινούργια δύναμη και λίγη προσπάθεια παραπάνω, επιτάχυνα τα βήματά μου και…….ανηφόρησα την Ερμού.
{jcomments on}
