Μετά το φιάσκο του ανασχηματισμού, ο πρωθυπουργός επιχείρησε χθες και προχθές, από τη Θεσσαλονίκη, να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα για τον ίδιο και για την κυβέρνησή του.
Κι αυτό μέσα από ένα καλοστημένο-ομολογουμένως-επικοινωνιακό σόου παροχών και εξαγγελιών. Η ομιλία του, το Σάββατο, οδηγούσε φαινομενικά σε έναν τίτλο: «Πάρε κόσμε-Το αφεντικό τρελάθηκε».
Η αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική.
Τα μεγάλα έργα που ανακοίνωσε για τη Θεσσαλονίκη ή έχουν ανακοινωθεί στο παρελθόν για πολλοστή φορά ή βρίσκονται σε πλήρη ακινησία καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας της τωρινής κυβέρνησης ή απλώς είναι σχέδια επί χάρτου.
Έχουμε συνηθίσει σε αυτή τη χώρα οι κορδέλες να κόβονται πολλές φορές, μέχρι να γίνει ένα έργο. Έκοψε και ο κ. Μητσοτάκης μερικές.
Μήπως, όμως, τα μέτρα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός για να βρουν οι νέοι δουλειά είναι πιο ουσιαστικά από αυτά για τη Θεσσαλονίκη;
Συμβαίνει κι εδώ το ακριβώς αντίθετο. Είναι μέτρα πρόσκαιρα, διάρκειας ενός εξαμήνου, που στην καλύτερη των περιπτώσεων εξυπηρετούν τη μερική απασχόληση και επιδοτούν την εργοδοσία.
Η αλφαβήτα της οικονομίας λέει πως οι θέσεις εργασίας-και μάλιστα πλήρους απασχόλησης-δεν δημιουργούνται με πρόσκαιρα επιδόματα ορισμένου χρόνου.
Αν ήθελε, επομένως, κανείς να δει την αφετηρία των εξαγγελιών του πρωθυπουργού, θα ήταν απολύτως ακριβής στην εκτίμηση ότι, στοχεύοντας στην εξυπηρέτηση των υψηλών εισοδημάτων και των ισχυρών της οικονομίας, υποχρεώθηκε να δώσει κάτι και στα λαϊκά στρώματα.
Η κατάργηση, για παράδειγμα, του φόρου για γονικές παροχές (αξίας 800 χιλιάδων ευρώ ανά γονέα) πρώτα εξυπηρετεί τους μεγαλοϊδιοκτήτες ακινήτων και μετά εκείνον που θέλει να μεταβιβάσει ένα σπιτάκι στα παιδιά του. Στην ίδια λογική κινούνται και τα μέτρα που ανακοινώθηκαν για φόρο-ελαφρύνσεις.
Μια συνολική αποτίμηση των μέτρων αποδεικνύει ότι η μερίδα του λέοντος ωφελεί τις επιχειρήσεις και τους οικονομικά ισχυρούς. Κανένα μέτρο δεν ανακοινώθηκε για ουσιαστική αντιμετώπιση της ακρίβειας στην πηγή της και για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος.
Πρόκειται για την κλασική εφαρμογή των αποτυχημένων συνταγών του νεοφιλελευθερισμού, που προτάσσουν τις επιχειρήσεις, με το επιχείρημα ότι, αν αυτές ισχυροποιηθούν, θα ωφεληθεί η κοινωνία. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ζημιωμένοι βγαίνουν η οικονομία και οι εργαζόμενοι.
