Κάποτε στα παλιά τα χρόνια, τότε που δεν χρειαζόταν να πηδάμε συρματοπλέγματα τρέχαμε παιδάκια ξυπόλυτα στους κάμπους και δεν σκεφτόμασταν τι σημαίνει πατριώτης.
Χορταίναμε το χάδι του ήλιου, την πνοή του ανέμου και αγναντεύοντας στους ξανθούς κάμπους πριν το θέρος και νοιώθαμε τον παλμό της γης που μας μεγάλωνε και ξέραμε ότι αγαπούσαμε τους ανθρώπους με τα καλά και τα κακά τους.
Και υπήρχαν πράγματι καλά, η φιλοξενία η τιμιότητα το «καθαρό κούτελο». Υπήρχαν και κακά σίγουρα όπως η φτώχια, ο διχασμός, ο κατακτητής. Όμως παρόλα αυτά εμείς παίζαμε γελούσαμε, και ας ήταν ξερό ψωμί και ελιά. Ας ήταν και έτσι η αγάπη για τον τόπο μας τάιζε.
Όπως και τα παιδικά μας όνειρα. Ίσως να είμαστε πατριώτες τότε και να μην το ξέραμε, άλλωστε τι σημαίνει πατριώτης; αγαπούσαμε την πατρίδα μας, δεν χρειαζόταν να το αποδείξουμε. Κάποιοι από εμάς μάλιστα κρεμάστηκαν για αυτό, άλλοι πέσαμε στο πεδίο κάποιας χαμένης μάχης.
Κοιτάζοντας λοιπόν από ψηλά, πλέον, από εκεί που τα σύννεφα σταθμεύουν πριν να ρίξουν την σκιά τους και μετά το κλάμα τους, νερό της ζωής θα έλεγα ακούω φωνές από κάθε λογής «λαμόγιο» να φωνάζει άλλος τον ρεαλισμό του, άλλος τον πατριωτισμό του και άλλους την πραμάτεια τους στο παζάρι που λέγεται ιδεολογία.
Σήμερα με αυτούς αύριο με τους άλλους και μεθαύριο με μένα ή κανένα! Δεν άκουσα όμως και κανένα να φωνάζει στα τσακίδια η ιδεολογία σας, ο πατριωτισμός σας, ο ρεαλισμός σας. Εγώ θέλω τα παιδικά μου όνειρα πίσω! Θέλω τον κάμπο μου, τα σπαρτά μου, το μόνο χρυσάφι που γνώρισα, και που τα κρατούν οι ξένοι.
Πώς θα γίνει πατριώτη θα μου πουν; έχεις καμία ιδέα για το πώς θα γίνει; Έχεις κάτι να προτείνεις; Τι να σας πω παιδιά από εδώ που είμαι; Πρόλαβα και πέθανα για τα πιστεύω μου. Και το ‘κανα νέος πριν να προλάβω να χαλάσω.
Πριν να αρχίσω να διερωτάται τι και ποίος είναι πατριώτης. Πριν να γευτώ την εξουσία, το χρήμα και την παλιανθρωπιά. Καλώς ή κακώς έπραξα αυτό που επέβαλε η συνείδηση μου.
Και απαιτούσε θυσία, τελικά ίσως αυτό σημαίνει πατριωτισμός, η ανιδιοτελής αγάπη για τον τόπο. Την γη αλλά και τους ανθρώπους της.
Τι και αν με λένε Μάτση, Ευαγόρα, Αυξεντίου ή κανένα πλέον. Τι και εάν μου κρεμάσουν στεφάνια και με ξυπνούν οι κάθε λογής με πύρινους λόγους. Τους περιφρονώ!
Εάν με ήξεραν καλύτερα θα μου έλεγαν ένα απλό: Έκανες το Χρέος σου και σε ευχαριστούμε, αλλά ξεκουράσου τώρα ήρθε η σειρά μας.
Αυτό μόνο, μονάχα αυτό το χρέος…
{jcomments on}
