Η ιδέα της «Ψηφιακής Τράπεζας Γης» που προωθεί το ΤΕΕ για την αποκατάσταση των διατηρητέων και ακινήτων κηρυγμένων μνημείων είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Μακάρι μια τέτοια ιδέα να αποτυπωθεί σε νομικό κείμενο ώστε να υπάρξει μια ρεαλιστική οικονομικά λύση στο πρόβλημα της υπό-χρηματοδότησης – για να μην πω, αδυναμίας χρηματοδότησης – των πολλών διατηρητέων και κηρυγμένων μνημείων που υπάρχουν στη χώρα.
Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς τον αριθμό σε τετραγωνικά των αυθαιρέτων κατηγορίας 5 στη χώρα, αντιλαμβάνεται ότι η εκτεταμένη παρανομία στην Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία οικονομικού πορισμού για τη διάσωση από την ετοιμορροπία και την κατάρρευση των χιλιάδων διατηρητέων και μνημείων.
Η ιδέα της «Ψηφιακής Τράπεζας Γης» προβλέπει ότι αυτή θα αγοράζει συντελεστή δόμησης από τους ιδιοκτήτες των διατηρητέων ή και των χαρακτηρισμένων μνημείων και θα τον πουλάει σε αυτούς που έχουν αυθαίρετα με πολύ μεγάλες παραβάσεις, που κατά τον νόμο έχουν υποχρέωση αγοράς συντελεστή μεσοπρόθεσμα.
Αυτοί που θα λαμβάνουν τα χρήματα δίνοντας συντελεστή, θα υποχρεούνται στην αποκατάσταση των διατηρητέων και αυτοί που θα αγοράζουν τον συντελεστή, στη σύννομη τακτοποίηση των παραβάσεων τους.
Ταυτόχρονα, το Δημόσιο θα εισπράττει έσοδα από την τακτοποίηση των αυθαιρέτων.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το ποσοτικό στοιχείο της αυθαιρεσίας περί τη δόμηση στην Ελλάδα εντυπωσιάζει. Ίσως, σε καμία άλλη Ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχει σε τέτοιο βαθμό. Σε χώρες του Ευρωπαϊκού βορά, η έννοια της αυθαίρετης δόμησης είναι άγνωστη.
Ενόψει της ύπαρξης του, όμως, η πρόταση της «Ψηφιακής Τράπεζας Γης» επιδιώκει να εργαλειοποιήσει τα οικονομικά μεγέθη από την τακτοποίηση της αυθαιρεσίας προς όφελος των διατηρητέων και μνημείων στη χώρα, δηλαδή να οδηγήσει οικονομικούς πόρους στη χρηματοδότηση της συντήρησης και διάσωσης των κτιρίων εκείνων που αναδεικνύουν το ποιοτικό στοιχείο της δόμησης.
Η μη διάθεση οικονομικών πόρων για την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Ελλάδας συνιστά ωμή παραβίαση της Σύμβασης της Γρανάδας του 1985 (νόμος 2039/1992).
