Οι εφησυχασμοί, έστω και αν συνοδεύονται από διαβεβαιώσεις, ότι θα υπερασπιστούμε την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μας, δεν επηρεάζουν τους τούρκικους σχεδιασμούς και συμπεριφορές.
Η γειτόνισσα καραδοκεί. Όταν της δοθεί η ευκαιρία, θα υλοποιήσει τους επεκτατικούς στόχους της (εκμεταλλευόμενη αδυναμίες ή – και – ευνοϊκές συγκυρίες). Όσοι γνωρίζουν λίγη ιστορία, αντιλαμβάνονται τι θέλω να πω.
Τις τελευταίες δεκαετίες ένας ιδιαίτερα φιλόδοξος – σε βαθμό (παρά) αφροσύνης Πρόεδρός της – ορέχτηκε την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με…σουλτάνο τον εαυτό του. (Ήδη το παλάτι ετοιμάστηκε).
Βαρέως πάσχων από υπερτροφική μεγάλο-καρδία, βλέπει να επεκτείνονται διαρκώς τα όρια της καρδιάς του ακόμη και πέραν των εσχατιών συνόρων της χώρας του.
Φαντασιώνεται άλλες – έξω-τουρκικές – έγχρωμες πατρίδες κατά προτίμηση γαλάζιες (!). Μεγαλομανής, αυταρχικός, αδίστακτος, διεθνής ταραξίας/τρομοκράτης, αδιάφορος για τις ανθρώπινες ζωές που χάνονται.
Αν αφεθεί να συνεχίσει ασύδοτος, σε λίγο, όταν ισχυροποιηθεί περαιτέρω και εξοπλιστεί περισσότερο, θα προξενήσει καταστροφές άλλων χωρών αλλά και της ίδιας της Τουρκίας.
Τον ευνοούν σκανδαλωδώς οι συγκυρίες: Κωμικά, ασήμαντα, συμφεροντολόγα ανθρωπάρια ηγούνται διαφόρων δυτικών – και όχι μόνον – χωρών. Πολιτικοί νάνοι, μύωπες οι οποίοι αδυνατούν να διακρίνουν τα οφθαλμοφανή. Λωτοφάγοι, ανιστόρητοι, πυγμαίοι, οι οποίοι λησμόνησαν το πόσο κινδύνευσε η Ευρώπη, όταν οι Οθωμανοί έφθασαν προ της Βιέννης.
Τώρα τον εξοπλίζουν με συμβατικά όπλα. Αύριο και με πυρηνικά (!…).
Με τον κ. Κιμ της Β. Κορέας και τον κ. Ερντογάν της Τουρκίας θα μπορούμε να αισιοδοξούμε πως θα αποφύγουμε έναν πυρηνικό όλεθρο.
Εμείς εδώ τι ακριβώς κάνουμε; Άδουμε περί ανέμων, υδάτων και «δημοκρατικότητας» τυρβάζουμε ανέμελα.
Παθολογικοί αδολέσχες το συζητάμε διαρκώς, πλειοδοτούμε σε….λεβέντικες παρόλες, κατηγορούμε αλλήλους για ενδοτισμό (μήπως και…φιλοτουρκισμό και μετά…υπνώττουμε, αφού η…τύχη μας δουλεύει. Μαζί της, μας δουλεύει και προκαλεί νυχθημερόν ο Τούρκος Πρόεδρος και οι μαριονέττες του.
Η άποψή μου είναι πως κάτι πρέπει να κάνουμε και εμείς. Να μην αφήσουμε όλες τις πρωτοβουλίες σε εκείνον. Ο χρόνος κυλά σε βάρος μας.
Έντονες, συγκεκριμένες – και όχι τυπικές για την τιμή των όπλων – διαμαρτυρίες στα διεθνή φόρα/οργανισμούς ως πρώτο στάδιο.
Αν δεν συμμορφωθεί (το πιθανότερο), τότε οι επιλογές μας είναι δύο και μόνον:
Ή συμβιβαζόμαστε, αποδεχόμενοι την αδυναμία μας να αντιπαραταχθούμε με την Τουρκία, ή προχωρούμε δυναμικά / ελληνόπρεπα καταρρίπτοντας αεροσκάφη τους που παραβιάζουν τον εναέριο χώρο μας.
Αν και μετριοπαθής, θα συνιστούσα το δεύτερο. Είναι η μόνη γλώσσα που αντιλαμβάνονται οι «φίλοι και σύμμαχοι» Τούρκοι.
