Θα προσπαθήσω ν'αγγίξω το θέμα, όσο πιο διακριτικά μου είναι δυνατόν και όσο μου το επιτρέπει ένα γραπτό που απευθύνεται σε αναγνώστες των οποίων βεβαίως τα γούστα και η αίσθηση του ωραίου και του πολιτισμένου, διαφέρουν από πρόσωπο σε πρόσωπο και που ασφαλώς ωφείλουμε αυτό να το σεβόμαστε.
Οταν όμως αυτή η τελική εικόνα ενός αποτελέσματος – μιας απερίγραπτης κατά την γνώμη μου τακτικής πολλών δεακετιών του παρελθόντος – εκτίθεται σε κοινή θέα, μένω με την εντύπωση ότι αδικεί κατάφορα την αισθητική και όχι μόνον, τους χώρους ενός οιουδήποτε Δημοτικού Καταστήματος και εν προκειμένω, του Δημαρχείου του Δήμου Κηφισιάς.
Αναφέρομαι στην απαράδεκτη θέα που παρουσιάζει από έξω και από μέσα το «χαρτομάνι» που βασιλεύει κρεμασμένο, κολλημένο η γαντζωμένο – συχνά και με άθλια προχειρότητα – σε διάφορά σημεία, τοίχους ,παράθυρα,πόρτες κ.λ.π., και κυρίως στα πλουσιοπάροχα από χώρο τζάμια του Δημαρχιακού μεγάρου. Που είσαι Αρχιτέκτονα Τομπάζη να δείς τα κατορθωματά μας!!
Αθλιο χαρτομάνι καταντούν οπτικά, και οι χιλιάδες αναρτήσεις πολλών και διαφόρων πληροφοριών,ανακοινώσεων, προσκλήσεων σε μελλοντικά δρώμενα, κ.λ.π, κ.λ.π., όλη αυτή δηλαδή η χαρτούρα,προκλητικά κολλημένη κυριολεκτικά όπου λάχει, σ' ένα συνολάκι που και ένας ευφάνταστος σκηνοθέτης με πολύ ταλέντο θα το ζήλευε.
Μία από τις πλέον επιτυχημένες «συνθέσεις» είναι και η πρόσοψη του Δημαρχιακού Μεγάρου, του οποίου οι υαλοπίνακες αποτελούν ως φαίνεται εύκολη και πρακτική λύση ανάρτησης αλλά συγχρόνως, θα έλεγα και πρότυπο ασχήμιας. Θα προσθέσω δε εδώ και την κεντρική είσοδο του Δημαρχείου που και αυτή πάσχει ανάλογα.
Πέρα όμως από αυτά, στούς διαδρόμους και στούς υπόλοιπους εσωτερικούς η υπαίθριους χώρους του Δημαρχείου συναντάς στο περασμά σου και αυτοσχέδιες πινακίδες από χαρτί η χαρτόνι και ίσως και άλλα υλικά που κατασκευάζονται πιθανώς από φιλόδοξους υποψήφιους ερασιτέχνες γραφίστες και τα οποία «καλλιτεχνικά» δημιουργήματα, είναι και αυτά σταθεροποιημένα με χαριτωμένη φαντασία και φινέτσα με διάφορες μεθόδους, είτε με σέλοτεϊπ είτε με πινέζες και ίσως και με γνωστούς «παντοκολλητές» για περισσότερη ευστάθεια και …μονιμότητα.
Για αυτές τις…..δημιουργίες δεν επιθυμώ να εκφέρω γνώμη και θα προτιμούσα, άλλοι, πλέον ειδικοί, να κρίνουν.
Ένα π.χ. από τα αριστουργήματα που θαυμάζει κανείς τελευταίως, είναι και μία θληβερή επιγραφή – με μαρκαδόρο επί χαρτονιού, εάν δεν κάνω λάθος -που βρίσκεται στην αριστερή είσοδο του Δημαρχείου, αυτή που οδηγεί στο αίθριο και που σε πληροφορεί ότι εισέρχεσαι στο……Πολιτιστικό του Δημαρχείου της Κηφισιάς της….Καλλίστης όπως συνηθίζεται συχνά να επωνομάζεται η όμορφη Κηφισιά.
Εάν μάλιστα κατέβεις τα σκαλάκια και βρεθείς μπροστά στην μεγάλη γυάλινη εξωτερική πόρτα που προηγείται της αίθουσας του Πολιτιστικού, τότε μπροστά σου ξεδιπλώνεται η……«μαγεία» της καλαισθησίας της εισόδου ενός Πολιτιστικό, αλλά όχι αυτή ακριβώς που ένας ευαίσθητος επισκέπτης περιμένει να αντικρίσει εισερχόμενος σε ένα Πολιτιστικό το οποίο ασφαλώς κατά τα άλλα προσφέρει ποιότητα και προσπαθεί και αγωνίζεται σαφώς για το καλλίτερο μέσα σε περίοδο συνεχούς κρίσεως. Και ποιά μαγεία εννοώ;
Μα, τη γνωστή και πάλι, «μαγεία» της βαρβαρότητας των……κολλημένων ανακοινώσεων πάνω στα κρύσταλλα της εισόδου του Πολιτιστικού μας κέντρου που σε πληροφορούν για διάφορα δρώμενα του «σήμερα» και του «αύριο» που πρόκειται να παρουσιασθούν.
Εδώ λοιπόν δεν πρέπει ο επισκέπτης να απογοητευθεί.Πρέπει μόνον να εμπεδώσει δυστυχώς, ότι στην χώρα μας αυτή η τακτική της λατρείας της ασχήμιας, έχει γίνει καθεστώς και ότι δυστυχώς δεν ενοχλεί κανέναν εκτός ίσως από ελάχιστους που ζουν πιθανώς εκτός πραγματικότητας όπως ίσως και εγώ.
Λύσεις για το συμμάζεμα αυτής της ασχήμιας αλλά και άλλων σχετικών περιπτώσεων όπου η έλλειψη καλαισθησίας στοιχίζει πάντως πιο λίγο από τα περιφερόμενα επικριτικά σχόλια,υπάρχουν, φυσικά.
Το θέμα είναι να ασχοληθεί κανείς με το πρόβλημα. Αλλωστε, αισιόδοξα δείγματα, μας ήρθαν ήδη από την καλαίσθητη ανακαίνιση της Αίθουσας «Σταύρος Βόλκος» που ήταν και ένα μήνυμα του ότι ευτυχώς υπάρχουν και ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι που ασχολούνται με το λεπτό θέμα του εκπολιτισμού της αισθητικής.
Είναι αυτοί, που εάν τους δωθεί και περαιτέρω η πρωτοβουλία, θα ενεργήσουν και θα φροντίσουν για μια αναβαθμισμένη εμφάνιση των Δημοτικών μας χώρων και Υπηρεσιών, έτσι ώστε οι επισκέπτες των, να απολαμβάνουν την αίσθηση ότι εισέρχονται και κυκλοφορούν σε έναν πραγματικά προσεγμένο χώρο. Και βέβαια δεν είναι μόνο το «χαρτομάνι».
Πολλά πράγματα θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν πιο κομψά η ακόμη και να αφαιρεθούν η να αλλάξουν τον χώρο που τα φιλοξενεί τώρα, εάν κάποια…….«μάτια» – που όπως είπαμε, ευτυχώς υπάρχουν – επιφορτίζονταν με την με την παράκληση για την ανάληψη του έργου αυτού.
Πιστεύω ότι πολλά πράγματα μπορούν να βελτιώνονται στα πλαίσια προσπαθειών που δεν στοιχίζουν στην ουσία χρήματα.
Θεωρώ ότι πολλά πράγματα μπορούν να βελτιώνονται με μηδαμηνές – εάν όχι και μηδενικές – δαπάνες και να ανεβάζουν την ποιότητα του άμεσου περιβάλλοντος της ζωής μας, φθάνει να υπάρχει η επιθυμία για τη διάθεση του χρόνου αυτού.
Κοντά στο χρόνο, – θα συμφωνείτε και σεις – χρειάζεται να επιστρατεύουμε και κάποιον πολιτισμικό τρόπο σκέψης και συνάμα λίγο γούστο που θα μας βοηθήσει στο σκοπό μας.
Πολλοί τον έχουν. Αυτό όμως που νομίζω ότι φταίει, είναι, το ότι δεν τον χρησιμοποιούμε συχνά όταν δεν πρόκειται για κάτι που είναι κατά – δικό μας.
Μήπως όμως κάνουμε λάθος – ορισμένοι – όταν σ'αυτήν την κατηγορία τοποθετούμε και το Δημαρχείο, που είναι το σπίτι του σπιτιού μας και ο καθρέφτης της πόλης μας και τελικά ο καθρέφτης και του εαυτού μας σαν κοινωνικού συνόλου;
{jcomments on}
