Γεννήθηκε μια παραμονή Χριστουγέννων στην Αθήνα , αλλά μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη , όπου άρχισε να παίζει μουσική και να γράφει τραγούδια στα μισά της δεκαετίας του ’80.
Συμμετείχε σε πολλά τοπικά μουσικά συγκροτήματα, μέχρι το 1993 που κυκλοφορεί το πρώτο LP των «Ποδηλατών» συγκρότημα που είχε συστήσει μαζί με φίλους και φοιτητές του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
«Προσπαθώ να είμαι κοντά στους νέους ανθρώπους που προσπαθούν στον χώρο της μουσικής γιατί κι εγώ κάθε φορά που κάνω κάτι καινούργιο νιώθω πως ξεκινάω από την αρχή.»
Ακολούθησαν κι άλλοι δίσκοι και πολλές συναυλίες που έκαναν γνωστό το συγκρότημα ιδιαίτερα για τον ξεχωριστό ηλεκτρακουστικό του ήχο.
Από το 1999 ξεκινά σόλο καριέρα, και δραστηριοποιείται στο ευρύτερο χώρο της δισκογραφίας σαν συνθέτης, παραγωγός κι ενορχηστρωτής με την ομάδα του και συνεργάζεται με γνωστούς και μεγάλους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες.
Το φετινό καλοκαίρι και συγκεκριμένα στις 7 Ιουλίου στις 21.00 θα τον απολαύσουμε στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών μαζί με τον Στάθη Δρογώση και φιλική συμμετοχή της Χάρις Αλεξίου.
Κοντά μας ο σπουδαίος τραγουδοποιός Μανώλης Φάμελλος.
-Κύριε Φάμελλε πείτε μας για τα νεανικά σας χρόνια. Πώς ήταν οι νέοι της Θεσσαλονίκης του ’80. Τι ανησυχίες είχαν, κι εσείς;
«Οι νέοι τω καιρώ εκείνω ήταν αρκετά λιγότερο αγχώδεις και εμφανώς περισσότερο ατημέλητοι…Η πολιτική ήταν πολύ πιο βαρετή από το ποδόσφαιρο για τους περισσότερους, εγώ που χωρίς να το θέλω ήμουν με τους λιγότερους, αγαπούσα τα βιβλία, τα κορίτσια, την μουσική. Τα κορίτσια ήταν με ένα τρόπο η ίδια η μουσική.»
-Είχατε περάσει και στο Οικονομικό της Νομικής του Πανεπιστημίου όμως. Γιατί τα παρατήσατε;
«Σας ευχαριστώ που μου το θυμίσατε. Από αφηρημάδα μάλλον….κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως είχα εγκαταλείψει ψάχνοντας ένα αβέβαιο μέλλον στον καλλιτεχνικό χώρο όπως θα έλεγαν τότε…»
-Πότε αρχίσατε να παίζετε κάποιο όργανο και τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε;
«Ξεκίνησα γύρω στα 8 να μαθαίνω μπουζούκι με τον πατέρα μου αλλά μια νύχτα με φώναξε μυστικά μια κιθάρα που είχε παρατήσει άσπλαχνα ο αδελφός μου στο δωμάτιο και κάναμε σχέση.»
-Πως δημιουργήθηκαν οι «Ποδηλάτες» και τι διαφορετικό «αέρα» έφεραν στα μουσικά ακούσματα της πόλης;
«Μια παρέα φίλων που με βοήθησε να ηχογραφήσω τα πρώτα μου τραγούδια από τα ανατολικά της Θεσσαλονίκης κυρίως, ακούσια μετεξελίχθηκε σε ψυχαγωγικό δρώμενο κι αυτό άρεσε με ένα τρόπο αν και εγώ ήμουν και παραμένω κατηφής επί σκηνής.»
-Ο πρώτος σας δίσκος «Καθώς Μικραίνει η Μέρα» δεν είχε την απήχηση που προσμένατε; Δεν απογοητευτήκατε όμως, συνεχίσατε…
«Και απογοητεύτηκα και συνέχισα. Και ως τώρα συνεχίζω να απογοητεύομαι και όμως συνεχίζω να συνεχίζω.»
-Το 1999 αποφασίσατε να αφήσετε τη Θεσσαλονίκη και να δοκιμάσετε το μουσικό χώρο της Αθήνας. Μιλήστε μας γι αυτό;
«Έπρεπε να βγω από τα νερά μου και η Νέα Υόρκη ήταν πολύ μακριά και ασύμφορη. Έπειτα βρέθηκα να δουλεύω σαν παραγωγός στην δισκογραφία αν και χωρίς κάποια σχετική τεχνική κατάρτιση. Σαν ανειδίκευτος λοιπόν παρέμεινα εδώ μέχρι νεοτέρας.»
-Με ποιους καλλιτέχνες ήρθατε σε επαφή;
«Σε επαφή με τους περισσότερους, σε σχέση με λίγους. Προσπαθώ να είμαι κοντά στους νέους ανθρώπους που προσπαθούν στον χώρο της μουσικής γιατί κι εγώ κάθε φορά που κάνω κάτι καινούργιο νιώθω πως ξεκινάω από την αρχή.»
-Τι εκφράζει η μουσική για εσάς; Χαρά, λύπη, δημιουργία, ευτυχία;
«Αυτό που μας πονάει, το όλον δηλαδή (γιατί και η χαρά μας πονάει) γίνεται μουσική και μετά ο κόσμος είναι αλλιώτικος.»
-Από τι εμπνέεστε για να γράψετε ένα τραγούδι; Γράφετε πρώτα τη μουσική και μετά τους στίχους, ή το αντίθετο;
«Συχνά ξεκινώ από μια εικόνα ή από ένα πρόσωπο αλλά βαδίζοντας στο άγνωστο πάντα, δεν έχω ιδέα που θα βρεθώ. Μπορεί να πετάξω τους στίχους ή την μουσική ή και τα δύο αλλά το μαγικό είναι πως όσο και να ξοδεύεις και να χάνεις στο τέλος πάντα βγαίνεις κερδισμένος.»
-Και όταν το ολοκληρώσετε τι αισθάνεστε;
«Ότι ίσως και να υπάρχει κάποιο νόημα σε αυτόν τον κόσμο».
-Τι θέλετε να πείτε μέσα από τα τραγούδια σας;
«Αυτό που απάντησα μόλις πριν αλλά και ότι αν δεν υπάρχει νόημα, είναι επείγον να το δώσουμε εμείς στα πράγματα με ό,τι μέσο έχει ο καθένας.»
-Πολλά από τα 146 τραγούδια που έχετε γράψει έχουν μεταφραστεί και παίζονται και σε άλλες χώρες, εσείς ποιο ξεχωρίζετε απ όλα;
«Ευχαριστώ, πάντως τα τραγούδια μου είναι τοπικής εμβέλειας προς το παρόν και ο νους μου είναι πάντοτε στο επόμενο, αυτό που δεν έχει ακόμη γεννηθεί.»
-Ποιους θεωρείτε κορυφαίους τραγουδοποιούς; Έλληνες και ξένους.
«Leonard Cohen και Έλληνας και ξένος».
-Ποιες ηλικίες σας θεωρείτε σταθμούς στη ζωή σας;
«Καμία, όλοι οι σταθμοί ταξιδεύουν και αυτοί.»
-Νομίζετε ότι μέσα από τη μέχρι τώρα πορεία σας τελικά ενηλικιωθήκατε, ή παραμένετε έφηβος;
«Δεν ξέρω τι νόημα έχουν αυτά τα σχήματα, μπορεί να είμαι απλά ένα παιδί που γερνά ή ποιος ξέρει, ακριβώς το αντίθετο…Σημασία έχει πως όλες οι εποχές είναι μέσα μας, ζωντανές πάντα. Και ωριμάζω δεν σημαίνει αφήνω κάτι πίσω αλλά πάω κάτι μπροστά.»
-Σας έδωσε η «δουλειά» σας ότι αναμένατε;
«Αν και πήρα πολλά περισσότερα από όσα περίμενα, πάντα κάτι μου λείπει. Ευτυχώς θετικά τις περισσότερες φορές…κι έτσι προχωρώ για να το ανακαλύψω.
Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι το αν έδωσα εγώ στην δουλειά μου όσα μπορούσα.»
{jcomments on}
