Δέκα ημέρες πριν τα Χριστούγεννα ζήσαμε μια βραδιά με πολύ τραγούδι και ποίηση στο Εντευκτήριο της Εκάλης, η οποία πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Ν.Π.Δ.Δ. Πολιτισμού και Αθλητισμού Κηφισιάς «Δημήτριος Βικέλας».
Η εκδήλωση άρχισε με τον χαιρετισμό της αντιπροέδρου του Ν.Π.Δ.Δ. «Δημήτριος Βικέλας», Λίλας Παπαδημητρίου και ακολούθησε ο Δημήτρης Θεοδωρίδης ο οποίος παρουσίασε το πρόγραμμα της βραδιάς.
Τη μουσική και το τραγούδι είχε αναλάβει μουσικό τρίο αποτελούμενο από τη Λίλιαν Τσατσαρώνη (τραγούδι), τον Βασίλη Σπηλιώπουλου (κιθάρα) και τον Τεό Λαζάρου (κοντραμπάσο).
Ερμηνεύτηκαν τραγούδια ελλήνων συνθετών, του Κώστα Γιαννίδη και του Γιώργο Μουζάκη μέχρι τον Μάρκο Βαμβακάρη, Μάνο Χατζηδάκι, Τάκη Μωράκη, Γιάννη Σπανό και Μίμη Κατριβάνο.
Το ποιητικό μέρος περιελάμβανε ποιήματα του μεγάλου Ιρλανδού ποιητή και φιλέλληνα Σέϊμους Χίνι (Seamus Heaney) που σχετικά πρόσφατα (30 Αυγούστου 2013) πέρασε στην αιωνιότητα.
Κλέλια Μωραΐτη – Θεοδωρίδη και Έλντα Φλέγκα.
Την απαγγελία των ποιημάτων είχαν αναλάβει η Έλντα Φλέγκα και η Κλέλια Μωραΐτη – Θεοδωρίδη, που έχει κάνει και τη μετάφραση πολλών ποιημάτων του Σέϊμους Χίνι.
Για τον ποιητή μας μίλησε σχετικά η Κλέλια Μωραΐτη – Θεοδωρίδη:
«……τον πρωτογνώρισα το 1967 σαν πολλά υποσχόμενο ποιητή στο πανεπιστήμιο του Γιοχάνεσμπουργκ όπου φοιτούσα και στη συνέχεια διαβάζοντας την ποίησή του, τον αγάπησα για την αγάπη που είχε ο ίδιος για την Ελλάδα και την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Το 1995 όταν τιμήθηκε με το Νόμπελ της Λογοτεχνίας βρισκόταν στην Καρδαμύλη μαζί με τον φίλο του και φιλέλληνα συγγραφέα Patrick Leigh Fermor. Ο Heaney ήταν μεγάλος Ελληνιστής. Έχει μεταφράσει Αρχαίες Ελληνικές Τραγωδίες και έχει γράψει ποιήματα με θέμα την Ελλάδα».
Και ένα ποίημα του Σέιμους Χίνι στα αγγλικά και μετά μεταφρασμένο από την Κλέλια Μωραΐτη – Θεοδωρίδη:
Stone From Delphi…..by Seamus Heaney
To be carried back to the shrine some dawn
when the sea spreads
its far sun-crops to the south
and I make a morning offering again:
that I may escape the miasma of spilled blood,
govern the tongue, fear hybris, fear the God
until he speaks in my untrammeled mouth.
Πέτρα απ’ τους Δελφούς
Να επιστραφεί χαράματα στον ιερό τον τόπο
Την ώρα που η θάλασσα απλώνει
τα λιόλουστα σπαρτά της
Μακριά μέχρι τον Νότο
Κι εγώ κάνω ξανά μια πρωινή προσευχή:
Να γλυτώσω από το μίασμα
του χυμένου αίματος
Τη γλώσσα να ελέγχω,
την ύβρη να φοβάμαι και τον Θεό
Να τον φοβούμαι
Μέχρι να μιλήσει ανεμπόδιστα
μέσ’ απ’ το στόμα μου.
