Ο Σύριζα, με Πρόεδρο τον Τσίπρα, υπέστη δύο αλλεπάλληλες πτώσεις της δύναμης του.
Μετά την δεύτερη πτώση, υπήρξε ξεκίνημα μιας «γκρίνιας» κατ´ αυτού, μέσα στην παράταξη, που ποτέ πριν δεν του είχε ξανασυμβεί, και χωρίς χρονοτριβή έφυγε παραιτούμενος.
Έφυγε λοιπόν χωρίς να θελήσει να τεθεί ξανά ούτε καν ως υποψήφιος στην κρίση των μελών του κόμματος. Ήταν λοιπόν κάτι σαν και να το ήθελε να φύγει μα του έλειπε το πρόσχημα, που όταν του δόθηκε αμέσως έκανε χρήση παραμερίζοντας την βεβαιότητα επανεκλογής. Βουλευτής όμως, όπως όλοι οι άλλοι, παρέμεινε.
Συμπεραίνει λοιπόν κανείς πως έφυγε, λίαν επιεικώς, ως ενοχλημένος. Αυτό σημαίνει πως μία, τουλάχιστον, εκ των συνιστωσών τον ενόχλησε.
Αμέσως παρουσιάστηκε ένας, όχι μικρός, αριθμός υποψηφίων για που διεκδικούσε την πρωτοκαθεδρία του κόμματος.
Μα αν λοιπόν αυτό δεν είναι ένδειξη μιας από τότε διάσπασης, για ποιον ενδεχόμενο διάσπασης σήμερα μιλούν;
Όλοι οι επώνυμοι της παράταξης, αν και τρείς μέρες πριν τις εκλογές, έχουν διαφορετικές ρότες που από βδομάδα θα αρχίσουν να γίνονται διακριτές.
Όποιος όμως διαφωνεί, εάν έχει αξιοπρέπεια, φεύγει. Δεν προσπαθεί να ανατρέψει την ετυμηγορία χιλιάδων πολιτών.
