Με όλον τον μεγάλο σεβασμό μου στον πόνο του κάθε ένα από εμάς που χάνει το αγαπημένο του πρόσωπο, επιθυμώ να εκφράσω την άποψη μου και για έναν άλλο τρόπο συμμετοχής μας στον πικρό αυτό αποχαιρετισμό του προσφιλούς μας προσώπου που αποχαιρετά τα γήινα για το μακρινό του ταξίδι.
Σκέφθηκα εν προκειμένω , τα στεφάνια που προσφέρονται από συγγενείς, φίλους, συνεργάτες και γνωστούς. Στεφάνια που παρατάσσονται στη σειρά, εκφράζοντας προς το αποδημήσαν πρόσωπο τα συναισθήματα που υπογράφονται στις πάντα προσεκτικά απλωμένες κορδέλες ώστε έτσι να φαίνεται ευκρινώς ο προσφέρων το στεφάνι.
Ασφαλώς η συγκινητική και ευγενική αυτή προσφορά που τιμής και αγάπης ένεκεν, συνοδεύει τον μεταστάντα στην τελευταία του κατοικία, αποτελεί συνήθεια που βεβαίως είναι σεβαστή γιατί αποτελεί μια έκφραση ψυχικής παρόρμησης που σίγουρα, μεταξύ άλλων, ενεργεί σαν βάλσαμο στην οδύνη και γλυκαίνει τον πόνο.
Υποθέτω ότι αυτή είναι η αίσθηση των όσων περισσοτέρων που παρευρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή στην κηδεία προσφιλούς μας. Υπάρχουν όμως και οι….άλλοι. Είναι αυτοί θα έλεγα, που από το σπίτι η το γραφείο τους, με ένα τηλεφώνημα παραγγέλλουν το στεφάνι, δίνουν το κείμενο και τα στοιχεία τους στο ανθοπώλη τους και με…..συνοπτικές διαδικασίες εκπληρώνουν άλλη μια τους κοινωνική υποχρέωση γλυτώνοντας το πήγαινε έλα της κηδείας….και έτσι αποδίδοντας και την δέουσα τιμή στην μνήμη του αποβιώσαντος .
Χωρίς βέβαια να θέλω να είμαι απόλυτος, διαισθάνομαι ότι στην ιδέα της προσφοράς των στεφάνων, ενδημεί έντονα και μια δόση ματαιοδοξίας και επιδείξεως.
Ομολογώ ότι ταπεινές ανθοδέσμες η και κάποια μοναχικά αγριολούλουδα που διακριτικά βρίσκουν τη θέση τους σε μια γωνιά του τάφου των αγαπημένων μας προσώπων που «έφυγαν», με συγκινούν πολύ περισσότερο από τα βαρύτιμα «στημένα» πανάκριβα στεφάνια.
Στεφάνια που περιμένουν στην αράδα το ένα δίπλα στο άλλο, τοποθετημένα επιδεικτικά πάνω στα «εκθεσιακά» τους τρίποδα. Στεφάνια, το καθένα με τις χρυσοποίκιλτες κορδέλες τους και με την υπογραφή των παρευρισκομένων να διαβάζεται ευκρινώς έτσι ώστε να μην περνάει απαρατήρητη η προσφορά.
Συχνά, και με κάποια καλής διαθέσεως επιφύλαξη, σκέπτομαι εκείνες τις στιγμές: Άραγε, το μέγεθος του πόνου και της συμπαραστάσεως είναι ανάλογο και με την πολυτέλεια του κάθε στεφανιού;
Δηλαδή, πως μεταφράζεται αυτό; Μεγάλος ο πόνος μεγάλο και το στεφάνι, και…. μικρός ο πόνος, οπότε μικρό και ταπεινό το στεφάνι; Ομολογώ ότι μου είαι δύσκολο να αξιολογήσω αυτήν την περίπτωση.
Ας έλθω όμως στο προκείμενο……
Η οικονομική κρίση που διερχόμαστε είναι προφανώς τραγική. Πολλοί συνάνθρωποί μας δυσκολεύονται ακόμη και να τραφούν σωστά, πράγμα του οποίου την έκταση δυστυχώς δεν έχουμε συνειδητοποιήσει οι περισσότεροι.
Η πραγματική φτώχια βασανίζει τεράστιο αριθμό Ελλήνων και η κατάθλιψη στέλνει πλέον πολύ συχνά αρκετούς δυστυχισμένους στις γραμμές του Ηλεκτρικού για την αιωνία τους λύτρωση και ανάπαυση.
Μέσα σ'αυτές τις αντίξοες συνθήκες προστρέχουμε – όσοι ακόμα αντέχουμε – στο «όλοι μαζί μπορούμε», και όταν αφήνουμε μια κονσέρβα στο καλάθι της «προσφοράς», σίγουρα επιτελούμε έργο σπουδαίο για τον «βασανισμένο αδελφό» της μεγάλης ανάγκης και ξέρουμε ότι αυτή η ανθρώπινη προσφορά. στους καιρούς μας, πιάνει πολύ τόπο.
Μ' αυτές λοιπόν τις σκέψεις, υπέθεσα ότι και το να αντικαταστήσουμε- και τώρα ακόμη περισσότερο από ποτέ- την αξία ενός στεφάνου με μερικά γεύματα προσφοράς αδελφοσύνης ,περιορίζοντας έτσι την δυστυχία κάποιων συνανθρώπων μας, είναι μια ευλογημένη πράξη. Και μάλιστα, από ότι αντιλαμβάνομαι και πληροφορούμαι, αυτή η κίνηση άρχισε ήδη να ευαισθητοποιεί την κοινωνία μας όλο και περισσότερο και αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω με το γραπτό μου αυτό:
Να τονώσω ακόμη περισσότερο την εφαρμογή αυτής της ιδέας και να την προτείνω στους πάντα τόσο φιλεύσπλαχνους αδελφούς Έλληνες, εκείνους πιο πολύ που απλά δεν σκέφθηκαν μια τέτοια κίνηση και που ίσως δεν φταίνε γιατί ποτέ δεν έτυχε να νοιώσουν τι θα πει να πεινάς, να πεινάνε τα παιδιά σου και τα μωρά σου.
Κι αυτό γιατί μεταξύ άλλων κακών συγκυριών της ζωής, αυτοί, δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά της Κατοχής όπως εμείς ,όσοι ακόμη από αυτούς ζούμε και έχουμε να θυμόμαστε πολλά από ένα πολύ σκληρό παρελθόν.
Δεν πέφτει νομίζω κανείς πολύ έξω, εάν υπολογίσει ότι π.χ. σε μια πόλη των 60.000 κατοίκων, η ελάχιστη κατ' έτος αξία προσφερομένων στεφανιών περιστρέφεται πιθανόν γύρω στα Ευρώ 100.000.
Εάν είναι έτσι, τότε σκεφθείτε ότι αυτό το ποσό αντιστοιχεί σε περίπου 25.000 μερίδες φαγητό, δηλαδή βάλσαμο για 25.000 πεινασμένους αδελφούς μας.
Και να σκεφθεί κανείς πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη του φαγητού αυτού τώρα που ακόμη είναι…..ζωντανοί ανάμεσα μας ! Ελπίζω ότι γίνομαι αντιληπτός.
Θεωρώ ότι όλα τα παραπάνω είναι μια πρόταση μιας δράσης ανθρωπιάς που θα μπορούσε και θα άξιζε νομίζω να πάρει επάνω του ένας άξιος και δοκιμασμένος φορέας της Πόλης μας. Γιατί όχι π.χ. ο Δήμος μας η ένα αναγνωρισμένο Σωματείο με δοκιμασμένο φιλανθρωπικό έργο στην περιοχή μας. Σωματεία τέτοια ήδη υπάρχουν και από χρόνια μεγαλουργούν στον τομέα της φιλανθρωπίας και της αγάπης.
Πιστεύω βαθιά, πως όλα γίνονται όταν υπάρχει το όραμα και η βοήθεια του Θεού.
{jcomments on}
